Een Rus in de Jordaan
Albert Cornelis Baantjer

Simon de Waal


Baantjer & De Waal #1


De oudere rechercheur Peter van Opperdoes en zijn jonge partner Jacob krijgen in de Amsterdamse Jordaan te maken met de moord op een prostituee.


Baantjer & Simon de Waal

Een Rus in de Jordaan


Hoofdstuk 1


Peter van Opperdoes blikte vanuit zijn comfortabele leren fauteuil met een diepe zucht schuin omhoog naar de grote hangklok aan de wand van zijn huiskamer. Het was pas kwart voor twee. Hij had nog ruim een uur… een uur, zo wist hij, volgepropt met zestig lange, bijna eeuwig durende minuten… minuten, zo had hij ervaren, van pure eenzaamheid.

Sinds de recente dood van zijn vrouw werd hij gekweld door verdriet. De eenzaamheid die zij had achtergelaten, benauwde hem. Hij miste haar aanwezigheid, haar lach, het zachte sloffen van haar pantoffels op het parket. Het leek alsof bij haar dood ook alle kleur uit zijn huis was verdwenen… dat zijn dode vrouw vooral de tintelende nuances daarvan had meegenomen in haar graf. Alles leek ineens grijs, grauw en somber… een somberheid die hij verafschuwde.

Hij keek nog eens omhoog naar de grote, fraaie hangklok aan de wand. Bij leven koesterde zijn vrouw de klok om zijn diepe sonore klank wanneer door hem de volle uren luid werden aangegeven. Dan bleef zij altijd even staan en luisterde met aandacht. De hangklok met Romeinse cijfers was een huwelijksgeschenk… een kostbaar cadeau, zo herinnerde Peter zich, van zijn lieve schoonouders, een man en een vrouw met wie hij het al sinds hun eerste kennismaking goed had kunnen vinden. Zij hadden over de eerste keuze van hun dochter geen enkele bedenking gehad.

Om drie uur begon zijn dienst bij de recherche aan de Raampoort. Het oude politiebureau, op de grens van het water van de Nassaukade en de brede, drukke Marnixstraat, was van een bijzondere architectuur. Het gebouw leek wel een achtergebleven restant van een oud, ondeugdelijk vestingwerk of een per ongeluk in de stad verdwaald kasteeltje.

Binnen het bewakingsgebied, het ressort van het bureau Raampoort, lag de Jordaan, de beroemde en ook wel beruchte Amsterdamse woonwijk.

Peter van Opperdoes had de verering van Amsterdammers voor de oude woonwijk nooit goed begrepen. Het was gewoon een stadsdeel. Niet meer. Maar juist de Jordaan werd altijd liefdevol en met veel sentiment bezongen. Tal van smartlappen waren aan haar gewijd. Wie kent niet de geliefde meezinger: ‘Aan de voet van de oude Wester heb ik vaak in gedachten gestaan. Ik heb er dikwijls staan te dromen van die mooie, die fijne Jordaan’? Met een Amsterdams accent gezongen, een meeslepend en weemoedig lied.


Peter van Opperdoes had maanden geleden aan de korpsleiding van de Amsterdamse politie de wens geuit om van het politiebureau aan de Warmoesstraat naar het bureau Raampoort te worden overgeplaatst. Het was een weloverwogen verzoek. Na vijfentwintig jaar tussen hoeren, souteneurs en andere gespuis te hebben geopereerd, verlangde hij naar een rustiger werkterrein… een omgeving met minder hectiek. De korpsleiding had uiteindelijk aan zijn wens om overgeplaatst te worden gehoor gegeven, maar toen hij zich vorige week aan de Raampoort bij zijn nieuwe commissaris meldde, had die hartelijk gelachen.

‘Van Opperdoes,’ had hij uitgeroepen, ‘het is een misvatting… een hooghartige overschatting. Jullie mensen van de Warmoesstraat denken nog altijd dat alleen de Wallen en omgeving rumoerig zijn… dat alleen daar wat gebeurt… maar geloof me, het kan ook hier aan de Raampoort van pure misdadigheid spoken… echt spoken. Daar kom je nog wel achter.’

Na een snelle blik op de beoordelingrapporten van Peter van Opperdoes, keek commissaris Van Straaten — Van Straaten met dubbel a — naar hem op. Een brede lach danste om zijn mond.

‘Van Opperdoes,’ sprak hij warm. ‘We weten wie jij bent. We kennen jouw reputatie, zoals je die aan de Warmoesstraat hebt opgebouwd. Welkom in ons midden.’

Peter van Opperdoes kwam loom uit zijn leren fauteuil overeind. Om thuis aan de gesel van zijn eenzaamheid te ontkomen, had hij zijn nieuwe collega’s aan de Raampoort beloofd om de recherchedienst op eerste kerstdag van hen over te nemen.

Hij keek nog eens naar de klok. Omdat hij nog even de tijd had en de oude klok naar zijn gevoel veel te traag het verloop van de tijd aangaf, drukte hij verveeld de knoppen van zijn cd-speler in. De stem van de reeds lang overleden Bing Crosby galmde door de kamer. De oude crooner zong een lied dat nooit zal verouderen: ‘I am dreaming of a White Christmas.’

Peter van Opperdoes luisterde een paar seconden en trok toen met een gevoel van wrevel de stekker van zijn cd-speler uit het stopcontact. Hij had nog nooit van een witte kerst gedroomd en hij had, voor zover hij zich kon herinneren, nog nooit een witte kerst beleefd. Het was die dagen bijna altijd nat, koud en miezerig.

Met een slome wandeltred slofte hij licht waggelend vanuit de woonkamer naar de hal, pakte zijn donkerblauwe montycoat van de kapstok en wurmde zijn armen in de mouwen. Met de sleutel in zijn hand liep hij naar de deur en trok hem open. Verrast en met zijn mond halfopen bleef hij staan. Zo ver zijn blik reikte was de wereld wit en… het sneeuwde.


Peter van Opperdoes deed de deur op slot en slenterde door de centimetersdikke sneeuw vanaf zijn huis aan de Brouwersgracht naar de Willemsstraat en vandaar via de Kleine Willemsstraat naar de Marnixstraat. Om zich tegen de vallende sneeuw te beschermen, had hij de capuchon van zijn montycoat over zijn hoofd getrokken.

De weg was hem als kind al vertrouwd. Toen hij… al weer lang geleden… de vierjarige mulo aan het Van Oldenbarneveldtplein volgde, liep hij altijd door de gezellige Willemsstraat. In die tijd zaten vooral bejaarde vrouwen op de straat voor de deur van hun woning beroepshalve garnalen te pellen. De herinnering bracht een glimlach op zijn lippen. Sinds zijn jeugd was de stad danig veranderd. Zo’n gemoedelijk straatbeeld was nu ondenkbaar.

In de hal van het bureau Raampoort schudde hij de sneeuw van zijn montycoat, groette de wachtcommandant achter de balie en liep de trap op naar de recherchekamer op de eerste etage.

Hij had zich nauwelijks geïnstalleerd en zijn stoel wat dichter naar zijn bureau geschoven, toen na een bescheiden klop op de deur een jonge vrouw de recherchekamer binnenkwam. Peter van Opperdoes schoof zijn stoel weer iets naar achteren, draaide zich half om en keek hoe de vrouw met sierlijke pasjes naar hem toe kwam lopen.

Hij schatte haar voor in de twintig, wellicht iets ouder. En ze was mooi, vond hij… uitzonderlijk mooi. De bewegingen van haar jonge lijf hadden een speelse uitstraling. Geboeid bleef hij naar haar kijken.

Ze droeg een paar rode laarsjes onder een knalrode mantel met schuine steekzakken waarin ze haar handen hield geborgen. Haar helblonde haren, hangend tot over haar schouders, waren nat door de sneeuw. Bij zijn bureau bleef ze staan en keek met haar helgroene ogen op hem neer. Haar blik volgde zijn gelaatstrekken en gleed langs het grijs van zijn haar.

‘Bent u eh, bent u hier nieuw?’ vroeg ze weifelend.

Peter van Opperdoes schonk haar zijn innemendste glimlach. ‘Hoezo… nieuw?’

Ze maakte een lichte schouderbeweging. ‘Ik heb u hier nooit eerder ontmoet.’

De oude rechercheur kwam uit zijn stoel overeind en stak haar zijn rechterhand toe. ‘Mijn naam is Van Opperdoes… Peter van Opperdoes. Ik heb vijfentwintig jaar als rechercheur aan het bureau Warmoesstraat gewerkt. Ik zocht voor het eind van mijn carrière meer rust en heb mij daarom naar dit bureau laten overplaatsen.’ Hij gebaarde naar de stoel naast zijn bureau. ‘Neemt u plaats en vertel mij waarmee ik u van dienst zou kunnen zijn.’

Ze liet zijn hand los, ging zitten en knoopte haar knalrode mantel los. Daarna rechtte ze haar rug en toonde haar fraai gevormde buste, wulps gevangen in een strak paars truitje.

‘Dat verbaast mij,’ sprak ze flemend. ‘U komt toch van het botte bureau aan de Warmoesstraat?’

Peter van Opperdoes knikte. ‘Dat botte bureau,’ herhaalde hij langzaam.

Ze schudde haar hoofd. ‘Hoe is het mogelijk? U hebt daar in ieder geval uw goede manieren niet verloren.’

Peter van Opperdoes negeerde de opmerking. ‘Wie bent u?’vroeg hij zakelijk.

Ze toonde een vrolijke lach met een parelend gebit. ‘Loesje… of formeler gezegd: Elisabeth Annelies de Vries. Ik woon heel comfortabel en heel gezellig in de smalle Derde Anjelierdwarsstraat. Ik werk daar ook.’

Peter van Opperdoes hield zijn hoofd iets schuin. ‘Werk?’

Loesje de Vries knikte. ‘Werk, ja, zo kwalificeer ik mijn bezigheden.’

‘En die behelzen?’

Loesje de Vries schoof haar onderlip iets naar voren. ‘Ik ben… hoe zal ik dat noemen… een prostituee op afspraak. Ik zit niet half ontkleed in het rode licht lonkend achter een raam, maar werk na een telefonische afspraak… het liefst met klantjes die niet op de prijs pingelen.’

Peter van Opperdoes fronste zijn wenkbrauwen. ‘Hoe kennen mannen uw reputatie?’

Loesje de Vries lachte opnieuw. ‘Mond-tot-mondreclame. Liefdevolle aandacht voor hun seksuele problemen. Goede en geduldige behandeling. Mijn klantenkring groeit snel. Ik heb zelfs al een wachtlijst.’

Peter van Opperdoes keek haar niet-begrijpend aan. ‘Geven hunkerende mannen bij een telefonische afspraak met u hun naam op?’ vroeg hij ongelovig.

Loesje de Vries schudde haar hoofd. ‘Niet hun ware naam. Dat ben ik nog nooit tegengekomen. Het zijn meestal schuilnamen, zoals Piemeltje, Pikkie, Lulletje, Strakke Penis, Stijve Roede, Fraai Lid, Jouw Jongeheer enzovoort, enzovoort. Geloof me, de variaties zijn bijna oneindig.’

Peter van Opperdoes onderdrukte een glimlach. Hij boog zich iets naar haar toe. ‘Omtrent de reden van uw komst naar de recherche tast ik nog steeds in het duister.’ Hij nam een kleine pauze. ‘Ik herhaal: waarmee kan ik u van dienst zijn?’

Loesje de Vries liet haar hoofd iets zakken. ‘Mijn moeder is jong gestorven,’ sprak ze zacht. ‘Vader is twee jaar geleden overleden. Ik woonde toen nog bij hem aan de Geldersekade. Mijn vader was een oud legerofficier en verzot op vuurwapens… vooral handvuurwapens. Hij bezat een bonte verzameling pistolen en revolvers. Ze hingen aan metalen houders op grote planken aan de muur.

Veel van de liefde van mijn vader heb ik spelenderwijs van hem overgenomen. Ik kan bij pistolen de verschillen tussen Schmeissers, Sauers, Brownings, Mausers, f/n’s en Walthers onderscheiden.’

Peter van Opperdoes glimlachte. ‘Knap. Dat lukt mij als rechercheur echt niet.’

Loesje de Vries keek naar hem op. ‘U had beslist een andere vader.’

Peter van Opperdoes grinnikte. ‘Beslist.’

Loesje de Vries verschoof iets op haar stoel. ‘De liefde van mijn vader ging vooral uit naar de revolver. Daar wist hij alles van. Hij kende als geen ander de levensgeschiedenis van de constructeur Samuel Colt, de man die in het begin van de negentiende eeuw een bruikbare revolver ontwierp. Volgens vader kreeg Samuel Colt het eerste octrooi op zijn uitvinding al in het jaar 1835. Verder sprak vader altijd vol eerbied over Daniel Baird Wesson, de man die de eerste bruikbare centraalvuur-revolverpatroon ontwikkelde.’

Peter van Opperdoes lachte hartelijk. ‘We kunnen u bij de politie wel aanstellen als wapendeskundige.’

Loesje de Vries schudde haar hoofd. ‘Geen interesse.’

Peter van Opperdoes wuifde in haar richting. ‘Wat is er met die prachtige wapenverzameling van uw vader gebeurd?’

‘Gestolen.’

‘Wanneer?’

‘Een paar jaar geleden bij een inbraak in onze woning toen vader en ik een paar dagen op vakantie waren.’

‘Aangifte gedaan?’

Loesje de Vries knikte. ‘Direct aan het… zoals ik al opmerkte… botte bureau Warmoesstraat. Maar wij hebben sinds de aangifte nooit meer iets van de politie gehoord.’

Peter van Opperdoes zuchtte diep. ‘Het onderzoek zal geen resultaten hebben opgeleverd,’ sprak hij verontschuldigend, ‘anders had u beslist wel iets van hen vernomen.’

Loesje de Vries schudde haar hoofd. ‘Ik heb geen vertrouwen in die luitjes van de Warmoesstraat.’

Peter van Opperdoes negeerde de opmerking. ‘Vertel mij nu eens,’ vroeg hij vriendelijk, ‘wat u wilt… hier aan het bureau Raampoort?’

Loesje de Vries trok haar mond strak. ‘Ik wil hier mijn verhaal vertellen.’

Peter van Opperdoes zuchtte opnieuw. ‘Prima, prima,’ zei hij iets te geïrriteerd, ‘dat mag. Waar eindigt uw verhaal?’

Loesje de Vries trok haar gezicht in een ernstige plooi. ‘Bij de Nagant, kaliber 7.62 mm.’

Peter van Opperdoes drukte zijn ogen half dicht. ‘Een revolver?’

Loesje de Vries knikte nadrukkelijk. ‘Precies, een revolver. Volgens vader de mooiste en interessantste revolver ooit gemaakt. Hij werd ontworpen door ene Henri Joseph Vervier en gefabriceerd door de Luikse wapenfabriek Nagant voor het Russische leger van voor 1914.’

Peter van Opperdoes spreidde zijn handen. ‘En wat is daarmee?’

Loesje de Vries ademde diep. ‘Ik had vanmorgen een man bij mij op bezoek.’

‘Als klant?’

Loesje de Vries knikte opnieuw. ‘Ik weet alleen dat hij zich Kanjer noemt. Dat is de naam die hij mij telefonisch had opgegeven. Hij was blank en goedgebouwd. Stevige schouders, brede kin. Ik schat hem voor in de dertig. Hij had glad donker haar met kleine inhammen. Verder was hij wat grijs aan de slapen.’

Peter van Opperdoes plukte even aan zijn neus. ‘Een accent?’

‘Is mij niet opgevallen.’

‘Verder?’

Loesje de Vries reageerde niet direct. ‘De man,’ sprak ze na een kleine pauze, ‘wilde aanvankelijk gemeenschap met zijn pantalon aan en zijn gulp open. Dat bleek na enkele pogingen toch geen succes. Uiteindelijk haalde hij tussen zijn broeksband een zware revolver vandaan en legde die naast mij op het nachtkastje. Daarna deed hij zijn pantalon en onderbroek uit.’

Peter van Opperdoes knikte begrijpend. ‘Die revolver zat hem in de weg.’

Loesje de Vries grijnsde. ‘Dat denk ik. Nadat hij was bevredigd, stond hij op en kleedde zich weer aan. Ik had toen de tijd om de revolver even nader te bekijken.’

Peter van Opperdoes reageerde gespannen. ‘En?’

Loesje de Vries boog haar hoofd. ‘Het was de Nagant van mijn vader.’


Hoofdstuk 2


Peter van Opperdoes leunde langzaam achterover in zijn stoel. Hij bekeek de weldadig blonde vrouw die tegenover hem zat aandachtig. Ze kende het leven goed en leek hem niet iemand die voor onbenulligheden of halve waarheden naar de politie kwam, daar was hij van overtuigd.

‘Het wapen van uw vader?’ herhaalde hij.

Ze knikte.

‘En hoe weet u dat zo zeker? Er zijn vast wel meer van dat soort wapens in omloop.’

Een glimlach verscheen op haar gezicht, waardoor ze plotseling minder hard oogde. ‘Weet u eigenlijk wel wat voor wapen de Nagant is?’ vroeg ze.

‘Een revolver van voor 1914,’ lachte Peter van Opperdoes. ‘U hebt gelijk. Daar zullen er niet zoveel meer van in omloop zijn.’

Ze knikte gracieus, bijna dankbaar dat hij haar gelijk gaf. ‘Mijn vader had er bovendien iets mee gedaan. Het was zijn lievelingswapen, ziet u. Kijk…’ Ze gebaarde naar een leeg velletje papier dat op het bureau lag. ‘Mag ik?’

‘Zeker…’ Peter van Opperdoes schoof het naar haar toe en haalde een pen uit zijn binnenzak, die hij bijna gracieus aan haar overhandigde.

‘Kijk.’ Ze begon te tekenen. ‘Als je het wapen hebt, het handvat…’

Peter van Opperdoes moest glimlachen toen hij haar zo’n moeite zag doen het duidelijk te tekenen. Zelfs het puntje van haar tong verscheen even tussen haar lippen, maar met een paar pennenstreken schetste ze precies wat ze kennelijk bedoelde. Ze draaide het blaadje met een bescheiden glimlach om.

‘Nou ja, zoiets dus.’

Ze schoof een perfect gemanicuurde nagel met de punt over het papier en hield die midden op de tekening stil. ‘Kijk, dit bedoel ik.’

‘De kolf.’ Ze was haar roeping misgelopen, vond hij. Er was hier onmiskenbaar een groot talent aan haar verloren gegaan.

‘Precies. Vader had met een zakmes een kleine inkeping gemaakt in de kolf. Ik herken dat ding uit duizenden, meneer de rechercheur. Er is echt geen enkele twijfel mogelijk.’

Peter van Opperdoes leunde langzaam achteruit. ‘U tekent erg mooi. U bent creatief.’

Ze knikte. ‘Ik ben creatief in meer dingen, rechercheur,’ glimlachte ze. ‘Daar verdien ik mijn geld wel mee. Tekenen kan ik altijd nog.’

Peter van Opperdoes kon een glimlach niet onderdrukken. ‘Mevrouw De Vries…’ begon hij.

‘Loesje, zei ik toch dat ik heet?’ Haar stem klonk steeds warmer, vriendelijker.

‘Loesje…’ ging Peter van Opperdoes na een beleefde glimlach verder. ‘Die man, die zich Kanjer noemde…. heeft hij wel eens eerder van uw diensten gebruikgemaakt?’

Ze schudde van ‘nee’ en haar blonde lokken dansten langs haar welgevormde hoofd.

‘Hij belde en zei dat een vriend van hem mij aangeraden had. Zo kom ik overigens aan de meeste van mijn klanten.’

‘En die vriend die hem had doorgestuurd, kent u die?’

‘Die is wel eens vaker geweest, ja.’

‘Naam?’

Nu bleef het iets te lang stil.

‘Hoe heet die vriend die Kanjer naar u heeft doorgestuurd?’ vroeg hij nogmaals. ‘Hij moet ons kunnen vertellen wie Kanjer is.’

‘U moet begrijpen dat ik op basis van vertrouwen werk, meneer de rechercheur. Ik vraag niet door naar namen. Mannen komen bij mij omdat ze ergens anders iets missen, misschien thuis, misschien bij een vriendin, wat dan ook. Niemand zit te wachten op een… dame als ik… die aan anderen doorvertelt wie ze als klant heeft. Laat staan aan de politie.’

Peter van Opperdoes zuchtte. ‘Maar zo kom ik niet veel verder. U weet niet wie Kanjer is. U wilt niet vertellen wie Kanjer heeft doorverwezen.’ Hij leunde voorover. ‘En toch verwacht u dat ik hier iets aan doe.’

‘Vader, zoals ik u al vertelde, was een oud-legerofficier. Hij had een groot respect voor zijn werk en een groot respect voor de politie. Zijn wapens waren zijn trots. Als ik aan mijn vader denk, dan zie ik hem aan de tafel zitten voor het grote raam met uitzicht op de Geldersekade. Een kussentje op zijn stoel, een felle bureaulamp. Naast hem stond altijd een flesje olie en een stapeltje zachte doekjes. Ieder wapen werd zorgvuldig onderhouden, alsof het een kindje was. En dan legde hij mij alles uit. Ik ben hier voor hem, uit liefde voor hem, niet zozeer voor mijzelf. Dus vergeef me als ik dat kleine beetje discretie voor mijzelf inbouw. Er zou niemand meer langskomen, als ze wisten dat ik hun namen doorgeef.’

De oude rechercheur maakte een wrevelig gebaar. ‘Dit is niet zomaar iemand. Dit is iemand die met een wapen rondloopt. En een goed functionerend wapen ook nog, als ik u zo over uw vader hoor.’

Ze leek te aarzelen, maar schudde uiteindelijk ferm haar hoofd. ‘Ik had hier niet gezeten als het niet de Nagant van mijn vader betrof.’

‘Goed, goed…’ Peter van Opperdoes streek door zijn haar. ‘Ik snap het. Ik zal niet aandringen.’

Loesje de Vries knikte dankbaar.

‘Maar het onderzoek wordt er niet makkelijker op, dat moet u dan ook begrijpen. Ik zie me nog niet door de stad lopen en in de kroegen navragen of men iemand kent die Kanjer heet.’

‘Dat snap ik.’ Ze glimlachte.

Loesje de Vries stond op en gaf Peter van Opperdoes een warme hand, waarna ze zich omdraaide en haar mantel weer dichtknoopte.

Ze ging voor de ramen staan.

‘Het sneeuwt nog steeds. Gezellig.’

Peter van Opperdoes volgde haar blik. Dikke vlokken sneeuw dwarrelden door de lucht, om zacht op straat te landen. De wereld werd witter en witter en de Marnixstraat en de Nassaukade waren inmiddels zo goed als leeg.

Ze stonden samen even zwijgend naar het mooie, winterse tafereel te kijken.

‘Het voorval zit u toch wel hoog, dat u op eerste kerstdag naar de recherche komt, in plaats van warm binnen te blijven of ergens de eerste kerstdag te vieren waar het gezelliger is dan in dit oude bureau.’

Loesje de Vries boog haar hoofd. Toen ze weer opkeek zag Peter van Opperdoes dat haar ogen betraand waren.

‘Niet lang nadat mijn vader overleed, heeft mijn moeder alle contact met mij verbroken. Ze was er… op een of andere manier… achter gekomen waar ik mijn geld mee verdien. Ik zou niets liever willen dan binnen zitten, de kerstdagen vieren met familie…’

Ze haalde haar schouders op.

Peter van Opperdoes legde zijn hand maar even op haar schouder, want hij wist niet goed wat hij moest zeggen. Ze schonk hem een verdrietige glimlach, legde even haar hand op de zijne en liep toen de recherchekamer af. Vlak voordat ze de kamer uitliep, stond ze heel even stil. Peter van Opperdoes hoorde haar twee keer diep ademhalen, voordat ze haar rug rechtte en met vlotte stappen het bureau verliet.

Hij bleef even naar de stille gang staren en ging toen voor het raam staan.

Hij zag haar het bureau uitlopen en met snelle, korte stapjes de Marnixstraat oversteken. Ze keek voorzichtig om zich heen, liet een eenzaam glibberende fietser voorgaan en liep de brug naar de Bloemgracht op. Ongetwijfeld was ze op weg naar de Eerste of Tweede Anjeliersdwarsstraat. Ze woonde en werkte in de smalle Derde Anjeliersdwarsstraat, had ze gezegd, maar Peter van Opperdoes wist heel goed dat er maar twee dwarsstraten waren van de Anjeliersstraat. Ze wilde niet prijsgeven wat haar adres was.

Vlak voordat ze uit het zicht verdween, zag hij haar even omkijken. Ze zwaaide aarzelend en wat onbeholpen naar het raam waar Peter van Opperdoes achter stond. Na een paar seconden draaide ze zich om en loste op in de dichte sneeuwval op de Lijnbaansgracht.


‘Zo, vertel eens… wat heb je met haar?’ vroeg zijn vrouw.

‘Ze doet me aan iemand denken,’ zei Peter van Opperdoes.

‘Aan mij? Haha, ik ben nooit prostituee geweest,’ lachte ze.

‘Nee, dat weet ik. En zij is ook niet dood.’

‘O, wat zijn we weer leuk.’

Meteen had hij spijt van zijn cynische opmerking. ‘Sorry, dat bedoel ik natuurlijk niet zo. Het is alleen…’ Peter van Opperdoes keek uit over het winterse Amsterdam en schudde langzaam zijn hoofd.

‘Ik snap hoe je je voelt, schat. Maar ik kan er toch ook niks aan doen dat ik dood ben,’ zei zijn vrouw zacht en verontschuldigend.

Peter van Opperdoes zweeg en staarde naar de zacht vallende sneeuwvlokken.

‘Je moet het wel een beetje gezellig maken, hoor. Het is kerst. Het sneeuwt. Kijk nou hoe mooi Amsterdam is.’

‘Gezellig…’ Peter van Opperdoes draaide zich om en ging langzaam in zijn stoel zitten.

‘Ja, denk dan aan hoe het was. Weet je nog, de kerstboom? Hoe je altijd aan het vechten was om die boom naar huis te slepen vanaf de Noordermarkt?’

Peter van Opperdoes moest glimlachen, ondanks alles.

‘Nep komt hier niet binnen!’ had zijn vrouw altijd gezegd. ‘Die ruiken niet zo lekker.’

Ze kon een hele middag bezig zijn met het versieren van de boom. Plukjes engelenhaar, verse kerstkransjes van de bakker, zilveren ballen en slingers. Wat hem betrof hing het meteen goed, maar zij kon alles tientallen keren verhangen. Pas als ze helemaal tevreden was, ging ze warme chocolademelk maken en kon de kerstviering beginnen. En ze had gelijk, een echte boom rook gezelliger.

Het was alsof de geur zich over de recherchekamer verspreidde. Peter van Opperdoes sloot zijn ogen. Langzaam gleed hij terug in de tijd, naar Kerstmis vorig jaar, toen zijn vrouw er nog was.

‘Zie je wel…?’ zei zijn vrouw. ‘Misschien wordt het nog wel een beetje een vrolijke kerst. Wacht maar af.’


‘Ho, ho, hooo…’ klonk het plotseling.

Peter van Opperdoes schrok op.

‘Merry Christmas!’ In de deuropening stond een vrolijk ogende, ietwat gezette jongeman, met een welgevulde tas van een supermarkt op zijn arm.

‘Heerlijk, die sneeuw,’ zei de jongeman. Met een gehandschoende hand veegde hij de sneeuw wild van zijn haren, nadat hij de tas op het bureau tegenover Peter van Opperdoes had gezet.

‘Jacob,’ stelde hij zich voor en hij stak zijn hand uit, die hij haastig terugtrok toen hij zich realiseerde dat hij zijn natte handschoen nog aan had. ‘En ik… eh… ik zit hier.’ Hij wees naar het bureau tegenover Peter van Opperdoes.

‘Je bent vroeg. Alles rustig? Geen binnenkomende misdrijven toch, op eerste kerstdag? We moeten het wel rustig houden vandaag, hoor,’ zei hij terwijl hij zijn handschoenen en jas uittrok.

‘Nee, er is volgens mij… helemaal niks gebeurd.’

Peter van Opperdoes leek even van zijn stuk gebracht door de joviale binnenkomst van zijn collega, maar Jacob toonde al geen interesse meer in het antwoord.

‘Kijk… kerstbrood, kerstkransjes, hier…’ Jacob trok een sliert kerstslingers uit de tas. ‘En slingers! En een Kerstman.’

Peter van Opperdoes stond versteld van hoeveel er wel niet in de tas paste. ‘Jij bent rechercheur? Hier op de Raampoort?’

Jacob keek op. ‘Uhuh… al een paar jaar.’

‘Leuk bureau?’

Jacob stopte even met uitpakken. ‘Jij komt toch van de Warmoesstraat? Of heeft u liever dat ik u zeg?’

‘Hoe lang ben jij al rechercheur?’

‘Hoezo?’

‘Rechercheurs onder elkaar zeggen nooit u. Behalve tegen bazen, want dat zijn je natuurlijke vijanden waar je gepaste afstand van dient te houden.’

‘Nou, dat is duidelijk.’

Als laatste haalde Jacob een kerstbrood uit de tas en legde dat op zijn bureau.

‘De Raampoort is, net als de Warmoesstraat, een van de oudste politiebureaus van Amsterdam. En dat merk je goed als je hier werkt. Hier hangt tenminste nog een beetje sfeer. Niet zo’n dooie nieuwbouwblokkendoos. En de buurt is natuurlijk geweldig. Hartje Amsterdam.’

Peter van Opperdoes moest inwendig lachen.

‘Op de Warmoesstraat noemen ze de Wallen hartje Amsterdam.’

Jacob haalde zijn schouders op. ‘Moeten zij weten. Eén vierkante kilometer ellende is het, meer niet. Hier in de Jordaan heb je van alles. Niet alleen maar hoeren en junks.’

Peter van Opperdoes glimlachte. ‘In de Jordaan woont in ieder geval één jongedame van lichte zeden. Dat weet ik zeker.’

‘Ha! Dan ben ik heel benieuwd hoe jij dat weet.’

‘Omdat ze vanochtend in al haar glorie op de stoel zat waar jij nu ook op zit en een interessant verhaal vertelde.’

Jacob luisterde aandachtig naar het verhaal zoals Loesje de Vries dat had verteld.

‘Dus toch een zaak. Weliswaar niets spectaculairs, een inbraak en een man met een heel oud vuurwapen, maar toch… een zaak. In ieder geval een die rustig tot na de kerst kan wachten.’ Hij sneed met geoefende hand twee plakken van het kerstbrood af, legde die op kartonnen bordjes en gaf er een aan Peter van Opperdoes.

‘We kunnen er wel wat mee.’

Peter van Opperdoes bekeek het kerstbrood aandachtig. ‘Waarmee?’

‘Met haar verhaal. Ze wil niet zeggen wie die vriend is die hem naar haar heeft doorverwezen, maar die hebben we helemaal niet nodig.’

Peter van Opperdoes was benieuwd waar Jacob naartoe wilde.

‘Hoe wou jij er dan achter komen?’

Jacob nam een grote hap kerstbrood. ‘Nou… als we haar telefoongegevens opvragen, krijgen we een lijst van mensen die met haar gebeld hebben. Daar zit de man met het vuurwapen, de Nagant 7.62, tussen. Hij is waarschijnlijk degene die haar vlak voor de afspraak gebeld heeft, dat kunnen we zo terugrekenen. Kwestie van de officier van justitie bellen en een machtiging aanvragen.’

‘Dan houden we hetzelfde probleem.’

Jacob haalde zijn schouders op. ‘Ik zie het probleem niet?’

‘Loesje de Vries wil het vertrouwen van haar klanten niet beschamen. Wij moeten immer open kaart spelen in een onderzoek. Als je het op deze manier doet, dan krijgt men te horen dat zij bij de recherche geweest is.’

Jacob schudde zijn hoofd. ‘Alsof het woord van een prostituee?’

Peter van Opperdoes onderbrak hem scherp. ‘Dat woord is net zoveel waard als van ieder ander, jongeman.’

Een donkere schaduw viel de kamer in.

‘Jullie hebben elkaar gevonden, merk ik?’

Commissaris Van Straaten stond in de deuropening. Van zijn spreekwoordelijke vrolijke stemming was weinig meer te merken. ‘De 3.04 vraagt om de recherche. Dat zijn jullie, volgens mij.’

Jacob keek Peter van Opperdoes aan, nam een grote hap kerstbrood en trok zijn jas van de leuning van de stoel.


‘Wil jij rijden?’

Peter van Opperdoes schudde zijn hoofd. Hij voorvoelde dat het een nog slechtere kerst zou worden dan hij al verwacht had.

Jacob reed gespannen de Marnixstraat uit, in de richting van het Haarlemmerplein.

‘Weet je waar we naartoe moeten?’

Jacob hield een klein stukje papier omhoog, dat hij tussen zijn vingers geklemd had. ‘De wachtcommandant gaf het adres mee.’

Hierna viel een stilte in de recherchewagen.

Toen Jacob rechtsaf de Westerstraat in draaide, wist Peter van Opperdoes zeker dat hij gelijk had met zijn voorgevoel. De doorgaans zo drukke Westerstraat was stil, vredig en wit, wat het contrast met het zacht wapperende rood-witte afzetlint bij de zijstraat des te groter maakte.

Twee agenten, waarvan een met opvallend kromme benen, stonden bij het lint en hielden het zwijgend en licht klappertandend iets omhoog, zodat de twee rechercheurs als enigen ongestoord de plaats delict konden betreden. Peter van Opperdoes wachtte even, voor hij eronderdoor kroop.

‘Zijn er getuigen?’

De grootste schudde zijn hoofd. ‘Volgens mij niet.’

‘Ga de straat door. Bel overal aan waar licht brandt en vraag of ze iets is opgevallen. Dan houd je ook nog eens warme voeten.’

De grote agent met de kromme benen knikte.

Peter van Opperdoes wist zonder de straat in te kijken al wat hij zou aantreffen. Met een zwaar gevoel in zijn maag liep hij door. Ongeveer vijfentwintig meter van de hoek lag ze, voorovergevallen, met haar gezicht in de sneeuw. Peter van Opperdoes bukte zich naast haar hoofd en draaide het iets om. Haar ogen stonden nog open, de dood had haar volkomen verrast.

Peter van Opperdoes ademde zwaar. Tot zijn afschuw kon hij de schrik op haar gezicht nog zien.

Hij ging met zijn hand naar haar ogen.

Jacob kwam snel een stap dichterbij.

‘Eh… ik weet niet of…’

Peter van Opperdoes keek op. ‘Wat?’

‘Sporen… dna.’

Peter van Opperdoes keek hem alleen maar aan, maar dat was genoeg.

Jacob deed weer een stap terug.

Zachtjes en voorzichtig duwde Peter van Opperdoes haar oogleden dicht, wat haar gelaat gelijk een bepaalde rust verschafte. Toen kwam hij weer moeizaam overeind. Hij had een verbeten trek op zijn gezicht.

Jacob leek nog iets te willen zeggen, want hij opende zijn mond, maar sloot die uiteindelijk weer zonder dat er een geluid uit kwam.

‘Laat maar. Het is nu toch al te laat.’

Peter van Opperdoes keek om zich heen en zag dat de deur van haar woning in de Tweede Anjeliersdwarsstraat half openstond. Hij zag haar dode vingers zich tevergeefs uitstrekken naar haar sleutels die een halve meter verderop in de sneeuw terecht waren gekomen.

Loesje de Vries zou nooit meer thuiskomen.


Hoofdstuk 3


De weerbarstige knieën van Peter van Opperdoes knikten. Als reactie bukte hij zich en legde even zijn handen op de pijnlijke plekken. Het was een terugkerend euvel. Bij opborrelende emoties had de oude rechercheur altijd het gevoel wat wiebelend op zijn benen te staan.

Loesje de Vries… zo bedacht hij op dat moment… zou nooit meer een kerst vieren. En juist de kerstdagen waren naar zijn gevoel bestemd om… althans eenmaal… per jaar werkelijk thuis te zijn… thuis te komen.

Peter van Opperdoes liet zijn knieën los en kwam zacht kreunend omhoog. Daarna liet hij zijn blik nog eens over het fraai gevormde lichaam van de dode jonge vrouw dwalen… haar rechterarm naar voren in de sneeuw… de wijsvinger van haar rechterhand gestrekt naar de sleutelbos en de halfopen ingang van haar woning.

Hij onderdrukte een impuls om haar sleutels uit de sneeuw op te rapen, en bedacht dat de fotograaf zijn werk nog niet had gedaan.

Hij keek met een kritische blik opzij naar zijn jonge collega. Zijn iets uitpuilende buik… zo vond hij… deed afbreuk aan het slanke figuur dat hij op die leeftijd eigenlijk zou moeten hebben.

Hij zag hoe Jacob ijverig aantekeningen in zijn notitieboek maakte. Tijdens zijn lange loopbaan als rechercheur had hijzelf ter plekke nooit aantekeningen gemaakt. Dat vond hij niet nodig. Hij vertrouwde volkomen op zijn bijna fotografische geheugen, waardoor hij later het beeld van een misdrijf vrijwel ongeschonden uit zijn herinnering kon opdiepen.

Peter van Opperdoes vroeg zich af wat hij van zijn nieuwe, jonge collega kon verwachten. Jacob, zo had hij zich voorgesteld. Het intrigeerde hem dat de jongeman niet onmiddellijk zijn achternaam had genoemd.

De roepnaam Jacob, zo had hij eens uitgeplozen, had een lange voorgeschiedenis. Samen met de apostel Petrus werd Jacob, zoon van Zebedeüs en broeder van de apostel Johannes, wegens zijn stormachtige ijver voor de leer van Christus, Boanerges (dat is ‘zonen des donders’) genoemd. Die oude, roemruchte geschiedenis had aan de verbreiding van de roepnaam Jacob veel bijgedragen.

Hij blikte nog eens speels opzij en gniffelde… collega Jacob… een zoon van de donder?

Voor hij over de vraag kon nadenken kwam Bram van Wielingen, de oude politiefotograaf met een gezicht van oude lappen, op hem toe gelopen. In zijn ogen glansde een glimp van verbazing.

‘Wat doe jij hier?’ brieste hij. ‘Dat ik jou uitgerekend op eerste kerstdag moet tegenkomen. Onvoorstelbaar. Ik had het waarachtig niet slechter kunnen treffen. Weet jij wel waar je bent? Dit gebied behoort niet tot het ressort van de Warmoesstraat.’

Peter van Opperdoes schudde zijn hoofd en lachte. ‘Ik weet,’ grijnsde hij vrolijk, ‘dat mijn markante verschijning op een moordplek al sinds lang trieste gevoelens bij je opwekt, maar sinds kort ben ik overgeplaatst naar bureau Raampoort.’

‘Waarom?’

Peter van Opperdoes schonk hem een droeve glimlach. ‘Oude fotografen kan de huidige korpsleiding nog wel verdragen… oude rechercheurs niet meer. Wanneer ga je met pensioen?’

‘Over een paar maanden.’

Peter van Opperdoes zuchtte omstandig. ‘God zegene jouw lieve vrouw,’ sprak hij medelijdend. ‘Ik bedoel… met zo’n man op den duur permanent in hetzelfde huis… onder hetzelfde dak…’

Hij maakte zijn zin niet af.

Bram van Wielingen liep grommend bij hem weg. Toen de fotograaf zijn werk had gedaan en zijn trouwe Hasselblad in zijn koffertje had opgeborgen, bukte Peter van Opperdoes zich om de sleutelbos van Loesje de Vries uit de sneeuw op te rapen. Jacob kwam haastig naderbij en hield zijn hand tegen.

‘Niet aanraken!’ riep hij opgewonden.

Peter van Opperdoes keek hem verwonderd aan. ‘Waarom niet? We kunnen die sleutels toch niet hier laten liggen?’

Jacob zuchtte. ‘Je zal de sporen op de sleutelbos vernietigen.’

Peter van Opperdoes grijnsde. ‘Wat voor sporen?

Jacob zuchtte opnieuw. ‘Er kunnen stoffen aan de sleutels kleven, huidvetten… herkenbare luchtjes… hele of partiële vingerafdrukken. Noem maar op.’

Peter van Opperdoes maakte een achteloos gebaar. ‘Onzin. Dat heeft toch geen nut meer. Die sleutelbos heeft een tijdlang in de sneeuw gelegen.’

Jacob schudde zijn hoofd. ‘Geen onzin. Onze technische dienst is tegenwoordig tot heel veel in staat… zaken waarvan jij in jouw tijd nooit iets hebt gehoord.’

Peter van Opperdoek keek hem met iets dichtgeknepen ogen bijna vijandig aan. ‘Mijn tijd,’ reageerde hij fel, ‘mijn tijd is nu. Ik sta nu nog altijd in de praktijk.’ Hij wees naar de straat, naar het lichaam van de dode vrouw. ‘Nu… op eerste kerstdag met weer eens een moord aan mijn voeten. Als de korpsleiding het recherchepersoneel niet op de hoogte houdt van de nieuwste ontwikkelingen op het gebied van opsporing, dan zijn wij ouderen niet in gebreke gebleven, maar zij… zij die ons de kennis onthouden.’

Jacob reageerde niet. Hij gaf een van de dienders de opdracht om vooral op de sleutelbos te letten tot de technische dienst ter plaatse was. Toen die was gearriveerd en de sleutelbos professioneel had ‘veiliggesteld’ en de broeders van de geneeskundige dienst het dode lichaam van Loesje de Vries hadden afgevoerd, liep hij achter Peter van Opperdoes de woning van het slachtoffer binnen.

Via een klein portaal bereikten ze de woon- en werkkamer van Loesje de Vries. Het was er halfduister en er hing de zoetige lucht die zwetende lijven hadden achtergelaten.

Toen Peter van Opperdoes het lichtknopje vond en de kamer in volle gloed zette, maakte collega Jacob driftige gebaren van afkeuring. De oude rechercheur trok een brede grijns. De gebaren van afkeuring negeerde hij.

Ongeveer in het midden van het vertrek stond een imposant, fraai ogend ouderwets hemelbed. Gespannen tussen vier goudkleurige palen hing iets bollend een donkerblauw hemeldak waarin vele zachte sterretjes twinkelden. Het was een feeëriek gezicht en Peter van Opperdoes vroeg zich ondeugend af of kijkend naar zo’n sterrenhemel potentieverhogend was.

Gewoontegetrouw begon de oude rechercheur de kasten en laden aan de wand te onderzoeken. Bescheiden die hij van belang achtte, legde hij boven op het iets teruggeslagen dekbed.

Jacob kwam naast hem staan. ‘Hoeveel moorden heb je in je leven al behandeld?’

Peter van Opperdoes trok zijn schouders iets op. ‘Ik ben de tel een beetje kwijt. Ik schat toch enkele tientallen.’

‘En hoeveel moorden heb je daarvan opgelost?’

Peter van Opperdoes spreidde zijn beide handen. ‘Toch zeker wel de helft.’

Jacob snoof. ‘Een slechte score.’

Peter van Opperdoes maakte nogmaals een schouderbeweging. ‘Gezien de omstandigheden waaronder ik moest werken en de beperkte middelen die ik ter beschikking had, was dat geen slecht resultaat.’

Jacob glimlachte. ‘Geen wroeging over de moordenaars die door jouw toedoen hun straf hebben ontlopen?’

Peter van Opperdoes schudde zijn hoofd. ‘Niet door mijn toedoen. Ik heb aan alle moordzaken die ik ter behandeling kreeg altijd met volle inzet gewerkt. Ik heb noch tijd noch moeite gespaard om tot een oplossing… tot een arrestatie van de moordenaar te komen… binnen de mogelijkheden die de wet mij bood.’

De oude rechercheur zweeg even.

‘En hoeveel moorden heb jij opgelost?’

Jacob lachte hartelijk. ‘Ik kom net van de rechercheschool.’

Peter van Opperdoes grinnikte. ‘En daar hebben ze tegen jou gezegd dat je toch vooral op die bejaarde, al wat stoffige rechercheurs moest letten. Vooral hoe je het niet moest doen.’

‘Zo ongeveer.’

Peter van Opperdoes hield zijn hoofd iets schuin. ‘Om daardoor tot betere resultaten te komen?’

Jabob knikte. ‘Precies. Dat hebben ze ons beloofd.’

Peter van Opperdoes trok zijn hoofd tot achter in zijn nek. Zijn scherp gehoor had een alarmerend geluid gehoord. Hij greep Jacob bij zijn schouder en trok hem naar de muur, nabij de scharnieren van de enige toegangsdeur. Hij hield zijn adem in toen de deur voorzichtig werd geopend en een man zacht roepend de kamer binnenkwam.

‘Loes… Loesje… Loes!’

Toen de man het hemelbed had bereikt, deed Peter van Opperdoes een stap naar voren en liep op hem toe. De man draaide zich om. Tot verwondering van de oude rechercheur hield hij onmiddellijk zijn beide armen omhoog. Peter van Opperdoes blikte opzij. In een flits zag hij in de rechterhand van Jacob een getrokken pistool.

Peter van Opperdoes wuifde in zijn richting. ‘Doe dat ding weg.’

Het klonk als een bevel.

Jacob gehoorzaamde weifelend.

Peter van Opperdoes liep verder op de man af. ‘U zoekt Loesje?’ vroeg hij vriendelijk.

De man knikte traag. ‘Weet u waar ze is?’ In zijn stem trilde angst.

Peter van Opperdoes antwoordde niet direct. Zijn tong gleed langs zijn droog geworden lippen. ‘Het heeft geen zin meer om haar te roepen,’ sprak hij hoofdschuddend. ‘Ze hoort u niet meer… nooit meer. Loesje is op dit moment weg… ver weg… en als ik het goed inschat…’ hij weifelde even ‘…is ze op weg naar de hemel.’


‘Waarom stop je er niet mee?’ vroeg zijn vrouw. ‘Waarom zou jij je intelligentie nog langer verprutsen aan dat stomme recherchewerk?’

Peter van Opperdoes schudde zijn hoofd. ‘Laten we daarover niet opnieuw beginnen,’ reageerde hij wat geprikkeld. ‘Toen je nog leefde hebben wij over dat onderwerp al genoeg woorden vuilgemaakt. Ik houd van dat werk. Dat weet je.’

‘Onbegonnen werk.’ Ze gromde. ‘Als jij na lange dagen zonder slaap een moord hebt opgelost, dan zal een duffe officier van justitie wel een of andere stommiteit uithalen, waardoor jouw moordzaak wordt verprutst en de moordenaar vrolijk wuivend de gerechtszaal verlaat. Wat een job. Dat jij je daarvoor leent.’

Peter van Opperdoes laste een kleine pauze in.

‘Jacob, mijn nieuwe collega, lijkt mij wel een aardige kerel,’ ging hij verder. ‘Jong nog, wat impulsief. Hij trok vanmiddag wat snel zijn pistool.’

‘Was er gevaar?’

‘Ik vond van niet.’

‘Ligt dat ding van jou nog in je nachtkastje?’

‘Ja.’

‘Laat het daar.’

‘Je bedoelt?’

‘Dan kan je het niet gebruiken.’

Peter van Opperdoes glimlachte. ‘Je weet dat ik een slechte schutter ben.’

‘Je bent in staat om jezelf in je rug te schieten.’

Peter van Opperdoes negeerde de opmerking van zijn dode vrouw.

‘Ik denk,’ sprak hij zacht, ‘dat Loesje de Vries, het slachtoffer, in haar rug werd geschoten toen ze de deur van haar woning van het slot wilde draaien.’

Zijn vrouw reageerde niet direct.

‘Waarom zei je tegen de man die haar woning binnenkwam dat volgens jouw inschatting Loesje de Vries, het knappe hoertje, op weg was naar de hemel?’

Een glimlach gleed om de volle lippen van Peter van Opperdoes. ‘Als je van de week in de hemel Onze Lieve Heer nog een keertje tegenkomt, vraag hem dan waarom tijdens zijn tocht op aarde hoeren en tollenaars hem zo dierbaar waren.’


De jonge Jacob kwam de recherchekamer van het bureau Raampoort binnen en liep op hem toe.

‘Was je in gesprek?’

Peter van Opperdoes schudde zijn hoofd. ‘Ik heb geen telefoontje gehad.’

Jacob ging tegenover hem zitten en wuifde voor zich uit. ‘Ik meende jouw stem te horen.’

‘Ik praat wel eens tegen mijzelf.’

‘Een oudemannenkwaal?’

Peter van Opperdoes knikte. ‘Zoiets,’ antwoordde hij gelaten. ‘Heb je nog lang met die man gesproken?’

‘Nee, dat heeft niet lang geduurd. Daarna heb ik een patatje oorlog genuttigd.’

‘Een patatje oorlog?’

‘Ja, een fantastische samensmelting van patat met pindasaus, mayonaise en rauwe, gesnipperde uitjes.’

Peter van Opperdoes plukte aan zijn neus. ‘Een vette hap.’

‘Ja. Wel lekker.’

‘Wie was die vent, die naar haar riep?’

Jacob pakte zijn boek met aantekeningen. ‘Hij heet Maurits Lepelaar. Ik heb hem nagetrokken. Hij komt in onze administratie niet voor.’

‘En zijn verhouding tot Loesje de Vries?’

‘Hij was haar souteneur. Gedwongen.’

‘Gedwongen?’

Jacob knikte. ‘Zij hield hem vast. Zij onderhield hem. Zij kocht zijn aanhankelijkheid, zijn liefde.’

Peter van Opperdoes glimlachte. ‘Zulke vrouwen ben ik in mijn leven nog nooit tegengekomen.’

Hij spreidde zijn armen.

‘Lepelaar kende haar clientèle?’

‘Beperkt. Loesje de Vries hield haar boezemvriend op afstand van haar werkzaamheden.’

‘Had ze vijanden?’

‘Er was maar een man die haar angst inboezemde.’

‘Wie?’

‘Kanjer.’


Hoofdstuk 4


‘Je maakt je reputatie helaas meer dan waar.’ Commissaris Van Straaten plofte moedeloos in zijn stoel. ‘Al maanden hebben we het rustig in de Jordaan, maar op jouw eerste dag in dit district steekt de dood zijn lelijke kop om de hoek, alsof hij op je stond te wachten.’

‘Voor Loesje de Vries is het anders ook niet zo prettig.’

Peter van Opperdoes’ stem klonk scherp. Hij had een uitgesproken hekel aan leidinggevenden die zich druk maakten om de hoogte van de criminaliteitscijfers, zonder oog te hebben voor al het leed dat daarachter school.

‘Ach, je hebt ook gelijk… zo bedoel ik het toch helemaal niet. Natuurlijk is het een ramp voor haar en voor haar familie. Is die trouwens al ingelicht?’

‘Ze heeft geen familie. Enig kind, vader en moeder allebei overleden.’

Hij legde een foto van Loesje, zoals ze daar in de sneeuw lag, op het bureau van Van Straaten.

‘Arm kind… kijk hoe ze daar ligt in de sneeuw.’ Hij gebaarde naar haar handen. ‘Waar wijst ze naar?’

‘Haar huissleutels.’

Peter van Opperdoes had zich vergist in de commissaris. Van Straaten was geen koele manager, dat was wel duidelijk. Hij staarde naar de foto. ‘Het meisje met de zwavelstokjes. Ken je dat sprookje van Hans Christian Andersen?’

Peter van Opperdoes kende het. Het was een van zijn favoriete sprookjes, omdat het zo droevig en ontroerend was, maar tegelijkertijd zo hartverscheurend mooi.

‘Het meisje dat rond kerst rondloopt in de sneeuw, omdat ze probeert zwavelstokjes… wat wij nu lucifers noemen… te verkopen. Dat lukt haar niet, en om zich in de barre kou nog een heel klein beetje warm te voelen, steekt ze één voor één de zwavelstokjes aan. In de warmte en het licht van de stokjes, ziet ze de verschijning van haar overleden grootmoeder, die haar uiteindelijk meeneemt naar een betere… hogere… wereld. Maar wat hier op aarde… voor de mensen… overblijft is een klein, dood meisje in de sneeuw, jammerlijk gestorven van de kou. En dat alleen maar omdat niemand haar zwavelstokjes wilde kopen.’

Van Straaten knikte langzaam.

‘Kijk hoe ze erbij ligt…’ Hij gaf de foto terug aan Peter van Opperdoes. Zijn stem was zacht. ‘Los dit op. Heb je meer mensen nodig?’

Peter van Opperdoes schudde zijn hoofd. ‘We gaan hier uitkomen. Ik heb Jacob, voorlopig redden we het wel. Ik zou op deze kerstdag niemand bij zijn familie weg willen trekken voor werk dat ik makkelijk zelf kan doen, al wordt het diep in de nacht.’

Commissaris Van Straaten keek hem peinzend aan. ‘Ik weet natuurlijk van jouw achtergrond en je persoonlijke situatie. Als er iets is… ik bedoel… heb je wel iemand om je heen, deze dagen?’

Peter van Opperdoes moest glimlachen.

‘Hij moest eens weten…’ fluisterde zijn vrouw zachtjes in zijn oor.

‘Ik heb… ik heb heel veel liefde om me heen. Maar nu ga ik eerst even een moord oplossen.’

Zonder verder iets te zeggen, draaide Peter van Opperdoes zich om en verliet de kamer van de commissaris.


Met een behoorlijke dreun plofte een pak papier op het bureau van Peter van Opperdoes.

‘Wat is dat?’

‘Uit de politiesystemen. Alle criminelen die zich ooit van de bijnaam “Kanjer” hebben bediend.’

Jacob zakte langzaam in zijn stoel terwijl Peter van Opperdoes door de stapel bladerde.

‘Het zijn er wel veel. Ik wist niet dat we zoveel kanjers hadden onder de criminelen.’

‘Ik heb al wel een schifting gemaakt op uiterlijk, maar dan blijft er nog een stapel over. Veel mannen, voor in de dertig, met een stevig postuur. Als we nou een beter signalement hadden…’

Peter van Opperdoes glimlachte. ‘Maar dat hebben we niet. Dus aan jouw uitdraai van de politiesystemen hebben we nu niet veel.’

De oude rechercheur schoof het pak papier zorgvuldig terzijde.

Jacob keek hem even aan. ‘Misschien niet. Maar ik heb nog iets…’ Hij legde een aanzienlijk kleiner stapeltje naast de grote stapel. ‘Dit is een uitdraai van alle telefoonnummers die Loesje de Vries de laatste weken heeft gebeld. En alle nummers die haar gebeld hebben.’

Peter van Opperdoes bladerde erdoorheen. ‘En waarom precies heb je dit gedaan?’

Jacob keek verbaasd. ‘Dat lijkt me logisch. Kanjer werd haar aangeraden door een vriend van hem. Die vriend moet Loesje dus kennen, en zal haar ongetwijfeld gebeld hebben om afspraken te maken. Via hem kunnen we de identiteit van Kanjer vaststellen.’

Peter van Opperdoes bladerde door de tientallen telefoonnummers. ‘En welke van deze tientallen telefoonnummers is van die vriend? Wanneer precies heeft hij haar gebeld? Op welk tijdstip?’

Jacobs mond zakte een klein beetje open. ‘Hoe moet ik dat weten?’

‘Dat is wel handig. Of wil je al deze mensen gaan opzoeken en vragen of ze een vriend hebben die zich Kanjer noemt?’

Jacob weifelde. ‘Desnoods. Als het echt niet anders kan.’

Peter van Opperdoes knikte. Het was in ieder geval een mogelijkheid, al moest hij er niet aan denken om tientallen mannen lastig te vallen met de vraag of ze ene Kanjer kenden.

‘Bovendien… die man noemt zichzelf Kanjer. Denk je dat iemand die zichzelf Kanjer noemt, dat tegen zijn vriend zegt?’

Jacob grinnikte. ‘Nee, waarschijnlijk niet.’

‘Dus als wij de mannen op deze lijst vragen of ze ene Kanjer kennen, antwoorden ze allemaal ontkennend. Dat schiet niet op. We moeten het op een andere manier proberen. We kunnen bij het eind beginnen… de moord op Loesje de Vries… maar als we bij het begin beginnen, komen we er ook.’

Jacobs wenkbrauwen schoten van verbazing omhoog. ‘Hoe dan?’

‘Waar is het allemaal mee begonnen?’

‘Met een verleidelijke, mooie prostituee die hier binnenkwam en jou een opmerkelijk verhaal vertelde.’

Peter van Opperdoes knikte. ‘Zo begon het voor ons… maar waarmee is het voor Loesje allemaal begonnen?’

Jacob zweeg even en pijnigde zijn hersens. ‘Met dat hinderlijke wapen, dat ze bij klant Kanjer zag. Daarom kwam ze naar ons aan de Raampoort.’

Peter van Opperdoes schudde zijn hoofd. ‘Dat was voor haar niet het begin. Dat ligt verder in het verleden. Voor haar begon het verhaal bij de inbraak bij haar vader. De inbraak waarbij dat wapen… een exceptionele Nagant 7.62… werd ontvreemd.’


Het trappetje kraakte vervaarlijk toen Peter van Opperdoes naar de zolder van bureau Warmoesstraat klom. Jacob volgde hem naar boven en moest bukken om zich niet te stoten aan de zware balken in het oude pand.

‘Is dit zootje het archief van het illustere bureau aan de Warmoesstraat?’ Het klonk spottend.

De oude rechercheur knikte. ‘Dit pand is honderden jaren oud en al tien jaar veel te vol. Wat moeten we anders?’

Op simpele houten rekken, maar ook in stapels op de grond, stonden en lagen honderden kartonnen dozen met daarin alle processen-verbaal van de afgelopen jaren. Op de rug van de dozen was een jaartal te lezen en de nummers van de verbalen die daarin bewaard werden.

Jacob keek om zich heen en liep naar het raampje van de zolder.

‘Vreemd toeval, niet? Je bent net één dag op een ander bureau en je struint alweer op het door jou zo verheerlijkte bureau Warmoesstraat.’

‘Niks toeval. Die wapens zijn nu eenmaal in het district van de Warmoesstraat gestolen en dus is de aangifte hier gedaan en dus ligt het proces-verbaal ook in dit bureau. Geen toeval, het is gewoon zoals het is.’

Peter van Opperdoes haalde een papiertje met daarop een achtcijferig nummer uit zijn broekzak en gleed met zijn vinger langs de rijen met dozen. Het duurde lang voor hij het juiste jaar had gevonden.

Jacob staarde uit het kleine raampje. Van hieruit was het uitzicht over het Damrak en het Centraal Station indrukwekkend. Een rondvaartboot manoeuvreerde handig door het water van het Damrak en legde aan bij de steiger. Met één hand gooide de kapitein, een verweerde schipperspet op zijn hoofd, een touw op de steiger. Een meisje met lang blond haar snelde toe en wond het snel om de meerpaal aan de kop van de steiger.

Links renden wat junks door de Oudebrugsteeg, nagezeten door een toerist die wild met zijn paraplu zwaaide.

Jacob glimlachte om de onbeholpen manier waarop de man door de steeg rende, als een acteur uit een stomme film uit de jaren twintig.

Een agent op een mountainbike laveerde handig door de drukte, haalde de toerist in en reed de twee junks klem. Er werd door hen luid geprotesteerd, maar daar bleef het bij.

Jacob draaide zich om naar de zoekende Peter van Opperdoes. ‘Ik snap eigenlijk niet goed wat je hiermee wilt bereiken.’

Peter van Opperdoes zocht stug door naar de goede doos. ‘Dan moet je daar maar eens goed over nadenken. Of leren ze je dat tegenwoordig niet meer op de politieschool?’

Jacob trok zijn schouders op. ‘Als de dader van de inbraak bij haar vader gepakt was, dan had Loesje de Vries ons dat wel verteld, denk ik.’

‘Dat zijn de twee belangrijkste woorden in jouw zin: “Denk ik.” Je weet het namelijk niet zeker. Ik denk namelijk dat Loesje de Vries bepaalde dingen heeft achtergehouden.’

‘O, ja? Zoals wat dan?’

‘Om te beginnen wist zij donders goed wie Kanjer was. En daarom kunnen we er niet van uitgaan dat zij ons de hele waarheid heeft verteld.’

Peter van Opperdoes ging op zijn hurken zitten en bladerde door de inhoud van een doos. ‘Dat is vreemd…’

Peter van Opperdoes hield de doos omhoog. Jacob zag een groot pakket met diverse processen-verbaal, netjes gerangschikt op nummer.

‘Wat is vreemd?’

‘Het proces-verbaal van de inbraak bij de vader van Loesje de Vries… waarbij de wapens werden gestolen…’

‘Wat is daarmee?’

Peter van Opperdoes staarde Jacob geschrokken aan. ‘Het is verdwenen.’


Ruud Beschiere, de administratieve kracht van bureau Warmoesstraat, sloeg met grote overtuiging het boek dicht dat voor hem op het bureau lag.

‘U heeft niet goed gekeken. Het hoort er gewoon te zijn. En anders staat in dit boek wie het proces-verbaal uit het archief heeft gelicht. Maar dat staat er niet. Dus moet het er zijn.’

Peter van Opperdoes was verbijsterd over deze logica. ‘Maar het is er niet.’

‘Dan heeft u niet goed gekeken, zei ik toch?’

Peter van Opperdoes draaide zich om en zijn scherpe blik deed de administratieve kracht in elkaar krimpen.

‘Ik snap het. Het proces-verbaal is er dus niet… goed… oké… of eigenlijk helemaal niet oké…’

Hij opende nerveus het boek, bladerde nog een keer heen en weer.

‘Ik kan er niets anders van maken, er moet echt een kopie in de administratie zitten. Volgens dit systeem klopt het allemaal.’

Peter van Opperdoes wipte langzaam heen en weer op zijn voeten. Hij begon zich behoorlijk op te winden. ‘Volgens jouw systeem kan het dan allemaal wel kloppen, maar in de echte wereld zit het proces-verbaal niet… ik herhaal, níet… in het archief.’

‘Tja…’ De man van de administratie sloeg het boek dicht.

Jacob stond grinnikend bij de deur. ‘Waarom verbaast dit me nou niet van bureau Warmoesstraat? Een rommelig district, een rommelig bureau en een rommelige administratie.’

Peter van Opperdoes schudde zijn hoofd. ‘Je kan zeggen wat je wilt van de Warmoesstraat, maar als hier in het boek staat dat het proces-verbaal in het archief dient te zitten… dan hoort het erin te zitten.’

De man van de administratie knikte tot zijn hoofd er bijna af viel.

‘Precies.’

‘O, nou neem je het ineens voor hem op? Mag ik soms niks negatiefs over de Warmoesstraat zeggen?’

Het antwoord kwam in koor. ‘Nee.’

Jacob zweeg verongelijkt.

Peter van Opperdoes richtte zich weer tot de stoffige man achter het bureau. ‘Kun je wel zien welke rechercheur de aangifte van de inbraak op de Geldersekade heeft opgenomen?’

‘Natuurlijk, beste collega. Dat is…’ Hij duwde snel zijn leesbril van zijn voorhoofd en ging met zijn vinger langs de reeksen nummers. Zijn tong hing uit zijn mond van inspanning. ‘Dat is… John Barendse geweest.’

Jacob fronste zijn wenkbrauwen. ‘Die ken ik. Die is toch allang met pensioen?’


Als er geen moord was gepleegd was dit een prachtige dag geweest, bedacht Peter van Opperdoes. Voor zover dagen prachtig kunnen zijn, althans.

In ieder geval, dacht hij, was Amsterdam prachtig nu het donker was en de laag sneeuw alleen maar dikker werd.

Jacob reed de recherchewagen rustig de Warmoesstraat uit, tot hij bij de Geldersekade kwam.

‘Hier links.’

De wegen waren nog steeds bedekt met een laag sneeuw, wat ervoor zorgde dat de straten zo goed als leeg waren.

‘Waar is het precies?’

‘Rij maar naar de eilanden.’

‘De eilanden…? Euh… de Waddeneilanden? De Zeeuwse eilanden? Moet ik naar de snelweg?’

‘De Amsterdamse eilanden.’

Peter van Opperdoes glimlachte om het verbaasde gezicht van zijn jonge collega. ‘Zeker ook niet geleerd op de politieschool? Rij maar naar de Haarlemmer Houttuinen en dan stop je bij het Haarlemmerplein. Vandaar lopen we wel.’

Jacob parkeerde de recherchewagen bij het plein en Peter van Opperdoes hees zich uit de auto. Hij ging Jacob voor en liep het tunneltje van Tussen de Bogen door, waarna hij het Prinseneiland op liep.

‘Dit zijn de Westelijke Eilanden, Jacob. Prinseneiland, Bickerseiland en Realeneiland.’

‘Heb je dan ook nog de Oostelijke Eilanden? Sorry hoor, ik woon al een tijd in Amsterdam, maar ik ken de plattegrond niet uit m’n hoofd.’

‘In Amsterdam-Oost heb je de Oostelijke Eilanden, Kattenburg, Wittenburg en Oostenburg.’

‘Die namen ken ik wel. Ik wist alleen niet dat die de Oostelijke Eilanden genoemd werden. Misschien moet je rondleidingen gaan geven.’

‘Bedoel je dat ik maar beter geen moorden kan oplossen? Is dat wat je wil zeggen?’

‘Hoorde je mij dat zeggen?’

Peter van Opperdoes keek Jacob onderzoekend aan. Hoewel het spottend had geklonken, stonden de ogen van de jonge rechercheur vriendelijk.

‘Voorlopig ga ik nog geen rondleidingen geven.’


Lichtjes weerspiegelden in het water en op de veranda’s aan de overzijde glinsterden tientallen soorten kerstverlichting. Vanaf sommige boten op het water walmde de geur van gestookt hout de twee rechercheurs tegemoet. Een van de boten was versierd met een grote kerstboom op de voorplecht.

Peter van Opperdoes stapte snel door en liep de loopplank op van een verweerde woonboot die aan de Realengracht lag.

‘Johnny!’

Er kwam geen antwoord.

‘Hij is vast niet thuis.’

Peter van Opperdoes keek hem even aan. ‘Je kan natuurlijk bij alles wat je doet denken dat het niet gaat lukken. Probeer eens wat positiever te zijn. Johnny!!’

‘Schuimpie!’ galmde het door de boot.

Er klonk wat gestommel en Johnny Barendse, een grote grijns op zijn gezicht, kwam tevoorschijn achter een raam. ‘Het is hem echt, hoor… Schuimpie!’ Gastvrij opende hij de deur.

‘Schuimpie? Was dat je bijnaam op de Warmoesstraat?’ Jacob kon een glimlach niet onderdrukken.

Peter van Opperdoes haalde zijn schouders op.


Een houtkachel stond te loeien, terwijl Johnny met zijn hoofd in zijn handen aan de eettafel zat. ‘Ik kan me er niet veel meer van herinneren.’

‘Weet je nog met wie je bij de inbraak op de Geldersekade bent geweest?’

Johnny schudde zijn hoofd. ‘Man, we waren toen met zoveel rechercheurs. Het kan met iedereen zijn geweest.’

‘Maar je kan je de inbraak wel herinneren?’

‘Vaag. Ik weet dat het om een klap wapens ging. En die man die er woonde… een oude man, type oude legergeneraal, zeg maar… dat was nou niet bepaald het meest hartelijke type. Vreemd dat het proces-verbaal weg is.’

‘Kun je je verder nog iets herinneren? Bijvoorbeeld… heb je zijn dochter gezien?’

Johnny Barendse keek met een ruk op. ‘Waarachtig… zijn dochter was erbij. Hij kwam met zijn dochter naar het bureau. De inbraak was gebeurd toen ze beiden op vakantie waren. Verdomd. Die dochter was een leuke meid.’

Peter van Opperdoes sprak zacht. ‘Die dochter is dood. Vermoord, vanmiddag in de Jordaan.’

‘Ach, wat zielig. En dat ook nog op eerste kerstdag? Wat een klootzakken…’

Johnny stond op en pakte een fles wijn. Hij had een fors postuur, moest bukken toen hij het deurtje naar de keuken door liep. Toen hij terugkwam, schonk hij zichzelf een glas in.

‘Jullie geen wijn zeker? Aan het werk, hè? Leuk, met kerst. Ben blij dat ik daarvan af ben. Moet je trouwens niet gezellig thuis bij je vrouw zitten?’

Voordat Peter van Opperdoes antwoord kon geven, keek Johnny hem plotseling geschrokken aan en legde zijn hand op Peters arm.

‘O, lieve hemel… Schuimpie… neem me alsjeblieft niet kwalijk. Ik bedoel… ik dacht er helemaal niet aan. Tjonge, jij zal je wel klote voelen.’

‘Het gaat wel goed, Johnny. Zeg me nou maar gewoon wat je nog van die zaak weet.’

Demonstratief schoof Johnny het glas terzijde. ‘Die man… die generaal… kwam aangifte doen. Hij had zijn dochter bij zich en een hele lijst met wapens. We zijn naar dat pand geweest en de technische recherche heeft alles onderzocht. Dat was het.’

‘Geen verdachten?’ vroeg Jacob terloops.

‘O, zeker wel. We konden alleen niks bewijzen. Maar die generaal was er verdomd zeker van dat hij wist wie die inbraak gepleegd had.’

Peter van Opperdoes veerde verrast op. ‘Wie dan?’

‘De vriend van zijn dochter. Een louche type, maar we hebben niks kunnen bewijzen. Tjonge… hoe heet hij nou ook alweer? Die meid was leuk, dat weet ik nog wel. Lekker blond ding. Maar die vriend… ik heb een heel onderzoek naar hem ingesteld. Hoe heet-ie nou ook alweer… Het klonk als een vogel, dat weet ik nog wel.’

‘Maurits Lepelaar?’

Johnny Barendse ademde zwaar. ‘Dat was hem, ja. Maurits Lepelaar.’


Zo snel hij kon, stuurde Jacob de recherchewagen door de sneeuw. Er reden sneeuwschuivers en pekelwagens rond, maar het leek geen enkel verschil te maken. De wagen gleed van links naar rechts, maar Jacob wist hem wonderwel in bedwang te houden.

‘Het zal toch niet zo zijn dat een moordenaar meteen terugkomt naar de plaats delict?’

‘Het is juist een briljante zet om dat te doen. Hij kan zijn sporen verklaren, omdat wij hem daar gezien hebben. En hij heeft een verklaring voor het feit dat iemand anders hem misschien gezien heeft. Hij was namelijk op weg naar Loesje, kan hij zeggen. En we hebben niet nagekeken of hij een wapen bij zich had. Of wel soms?’

Jacob zweeg verbeten. Dat had hij niet. ‘Stom…’

‘Geeft niet. Ik heb er ook niet aan gedacht.’

Peter van Opperdoes nam het zichzelf ook kwalijk. Het was een meesterzet van Maurits Lepelaar, de souteneur van Loesje de Vries, om terug te komen op de plaats delict als hij inderdaad de moordenaar was. Hondsbrutaal, gedurfd en slim. En ze waren er allebei in getrapt.

Jacob kwam glijdend tot stilstand op de Westerstraat.

Peter van Opperdoes keek naar de eerste verdieping, waar zich de woning van Maurits Lepelaar bevond. Er brandde licht.

‘Hij is waarschijnlijk gewoon thuis.’

Voordat ze aanbelden, legde Peter van Opperdoes zijn hand op de arm van Jacob.

‘Nu mag je je wapen trekken. Als we bij hem komen, weet hij dat we hem komen halen.’

‘Dan mag jij ook je wapen trekken.’

Peter van Opperdoes schudde zijn hoofd. ‘Dat heb ik nooit bij me.’

Jacob keek hem verwonderd aan. ‘Dat had je me dan wel even eerder mogen zeggen.’ Het klonk als een verwijt.

‘Hebben ze jou geen dossier van deze oude rechercheur gegeven, voordat je met me moest samenwerken? Daar stond vast in dat ik een hekel aan wapens heb. Of laat ik het zo zeggen: mijn eigen vrouw vertrouwde me niet met mijn wapen.’

Jacob zuchtte. ‘Bel nou maar aan.’

Peter van Opperdoes strekte zijn vinger uit. ‘Eén of twee hoog aanbellen?’

‘Wil je me testen?’

Peter van Opperdoes haalde zijn schouders op.

‘De verdachte woont op één hoog. De vraag is: wil je hem verrassen of niet? Als je hem wilt verrassen, bel je op twee hoog aan en vraag je of ze de voordeur willen openmaken, zodat je onopvallend en plotseling voor de deur bij de verdachte staat. Hoef je hem niet te verrassen, dan bel je gewoon bij Maurits Lepelaar zelf op één hoog aan. Ben ik geslaagd voor de test?’

Peter van Opperdoes drukte op de bel van twee hoog.

Jacob knikte instemmend. ‘Dat lijkt me een goed plan.’

Peter van Opperdoes boog hoffelijk zijn hoofd. ‘Ouwe rechercheurs zijn nog niet allemaal achterlijk. En jonge ook niet, dat blijkt maar weer eens.’

‘Wie is daar?’ klonk een stem uit de intercom met een vet Amsterdams accent.

‘Politie, kunt u even openmaken?’

Het duurde drie seconden, toen klikte de voordeur open. Jacob snelde de trap naar de eerste verdieping op.

Hijgend kwam Peter van Opperdoes achter hem aan.

Op de overloop wachtte Jacob bij de toegangsdeur op de eerste verdieping. Hij stelde zich op bij deur en maakte zich klaar om deze in te trappen.

Peter van Opperdoes zag iets en hief zijn hand op.

‘Wacht! De deur beweegt.’

Hij duwde tegen de deur van de woning van Maurits Lepelaar, die met een naargeestig geluid openzwaaide. Binnen was het donker.

Jacob keek om de hoek van de deur en trok schielijk zijn hoofd terug. Met zijn hand tastte hij om de hoek van de deur, en klikte het licht in de gang aan. Met zijn hoofd wenkte hij Peter van Opperdoes om te gaan kijken.

Op de drempel van de gang en de woonkamer lag het ontzielde lichaam van Maurits Lepelaar.


Hoofdstuk 5


Toen Jacob de volgende morgen de recherchekamer van het politiebureau Raampoort binnenstapte, schoof Peter van Opperdoes een lijvig dossier van de technische dienst ver van zich af en keek geamuseerd op. Zijn jonge collega zag er, zo vond hij, wat vermoeid uit. Zijn ogen stonden dof en zijn haar hing uit de plooi.

Met een wat trage pas kwam Jacob naderbij, slaakte een diepe zucht en liet zich met een plof in de stoel achter zijn bureau zakken.

De oude rechercheur lachte.

‘Gisteren… die twee moorden op een dag… was dat iets te veel voor een jonge rechercheur?’

Jacob schudde zijn hoofd. ‘Echt, ik heb vannacht ondanks dat gedoe van gisteren toch verrukkelijk geslapen. Een goed glas rode bourgogne voor het naar bed gaan doet wonderen.’

Hij schudde opnieuw zijn hoofd. ‘Maar die gerechtelijke sectie vanmorgen op Westgaarde was ronduit slopend.’

‘Hoezo?’

Jacob strekte zijn rug. ‘Als je er als jonge rechercheur toe wordt verplicht er met je neus bovenop te moeten staan om toe te zien hoe een mooi, jong vrouwenlijf door een patholoog-anatoom zonder enig spoor van emotie wordt opengepeuterd, dan gebeurt er vanbinnen toch iets met je.’

‘Wat dan?’

Jacob kneep zijn ogen halfdicht. ‘Het is verschrikkelijk. Je gevoel komt in een totale opstand. Je maag knort en bromt voortdurend een protest… alsof in jouw onmiddellijke nabijheid… pal voor jouw ogen… een gruwelijke moord wordt gepleegd… zonder dat je er ook maar iets aan kunt doen om dat te voorkomen. Dat is… dat is…’ stotterde hij, ‘…dat is ronduit frustrerend.’

Peter van Opperdoes maakte een nonchalant gebaartje. ‘Rustig maar. Na je tiende gerechtelijke sectie raak je eraan gewend. Of je went er nooit aan.’

Jacob zweeg even. Zijn hand gleed over zijn gezicht. ‘Het spijt me Peter,’ sprak hij zuchtend. ‘Echt. Zo’n patholoog-anatoom is in mijn ogen toch niet veel meer dan een gediplomeerd slager.’

Peter van Opperdoes grinnikte. ‘Laten de heren van het gilde der pathologisch-anatomen het maar niet horen.’ De oude rechercheur boog zich iets naar voren. ‘Heb je ondanks die aanvallen op jouw jonge ziel ook nog op de resultaten gelet?’

Jacob pakte zijn notitieboekje uit de binnenzak van zijn colbert.

‘Er is tweemaal op Loesje de Vries gevuurd. Althans, ze is twee keer geraakt. Beide keren hoog in haar rug. Het gebeurde volgens de patholoog-anatoom vermoedelijk tijdens de vlucht naar haar huis, terwijl ze iets gebogen liep. De kogels hebben haar lichaam niet verlaten. De baan van een van de kogels is iets afgeweken door het afketsen op een rib, links van het borstbeen. De andere kogel heeft rechtstreeks haar hart doorboord.’

Peter van Opperdoes knikte begrijpend. ‘Dat was de doodsoorzaak.’

Jacob knikte. ‘De patholoog-anatoom noemde als doodsoorzaak inwendige bloedingen.’

‘Wie was de patholoog-anatoom?’

‘Dokter Van Gorcum.’

Peter van Opperdoes hield zijn hoofd iets scheef. ‘Een aardige vent?’

Er kwam weer wat kleur op de wangen van Jacob. De vermoeide trekken verdwenen.

‘Toch wel,’ reageerde hij wat schuchter. ‘Zeker. Toen de kundige slager niet langer een vervaarlijk lancet in zijn handen had, leek hij plotseling heel normaal… vriendelijk, voorkomend, amicaal.’

De jonge rechercheur schoof de herinnering uit zijn gedachten, tastte naar een zijzak van zijn colbert en nam daaruit twee plastic zakjes. Hij schoof die zijn oudere collega toe.

‘De kogels,’ verduidelijkte hij. ‘De kogels uit het lichaam van Loesje.’

Peter van Opperdoes nam de projectielen uit de plastic zakjes en bekeek ze aandachtig. Een paar maal draaide hij de kogels tussen zijn vingers. Daarna legde hij ze op het bureau voor zich neer.

‘Ik heb niet zoveel verstand van wapens,’ formuleerde hij voorzichtig. ‘Ik bedoel… ik ben geen deskundige op dat gebied, maar beide kogels hebben duidelijk een identieke beschadiging.’

‘Hoe bedoel je?’

‘Eenzelfde soort beschadiging komt op beide kogels voor.’

‘En dat betekent?’

Peter van Opperdoes treuzelde even. ‘Het zou kunnen betekenen,’ sprak hij met enige terughoudendheid, ‘dat de beschadigingen zijn veroorzaakt door afwijkingen in de trekken en velden van de loop van het wapen waarmee deze kogels zijn afgevuurd.’

Jacob keek hem verrast aan. ‘Dat is heel bijzonder.’

‘Ja.’

‘Wij hebben daarmee wellicht de mogelijkheid om de afgevuurde kogels naar het gebruikte moordwapen te herleiden?’

Peter van Opperdoes knikte. ‘Dat is heel scherp opgemerkt.’

Jacob negeerde de lof. ‘Het kan voor ons onderzoek waardevol zijn.

‘Zeker.’

Jacob stond van zijn stoel op, boog zich iets voorover en wees naar de twee kogels op het bureau van Peter van Opperdoes.

‘Ze lijken mij wat klein… kleiner dan de kogels uit onze dienstpistolen.’

De oude rechercheur knikte. ‘Die hebben het kaliber 9 mm.’

‘En deze dan?’ wees Jacob op de twee kogels.

‘Ik schat ze op kaliber 7.62 mm.’

De ogen van Jacob glinsterden. ‘Een Nagant?’


De beide rechercheurs zwegen een poosje. Het was Peter van Opperdoes die de stilte verbrak. Hij keek op zijn polshorloge.

‘Het is nu zo’n vierentwintig uur geleden dat de bevallige Loesje de Vries hier aan de Raampoort bij mij kwam en haar verhaal deed over een op seks beluste man die zich als Kanjer had gepresenteerd.’

Jacob gniffelde. ‘En in de explosie van zijn lusten werd gehinderd door een exclusieve revolver, die tussen de band van zijn pantalon zat geklemd.’

Peter van Opperdoes knikte.

‘De revolver werd door Loesje de Vries positief herkend als een Nagant, die een paar jaar geleden bij een inbraak uit de woning van haar vader werd ontvreemd. Van de diefstal van dat wapen werd door de vader, in het bijzijn van zijn dochter, aangifte gedaan aan het grillige politiebureau aan de Warmoesstraat. Zeker op het moment dat ik daar nog dienst had.’

Jacob negeerde de opmerking. Hij krabde zich een paar maal achter in de nek. ‘Het onderzoek naar de inbraak, zo weten we, werd gedaan door rechercheur Johnny Barendse?’

Peter van Opperdoes onderbrak hem. ‘In samenwerking met een collega van wie wij de naam nog niet kennen.’

‘Precies. En het dossier van dat onderzoek, waarin zelfs de naam van een mogelijke dader werd genoemd?’

De oude rechercheur onderbrak hem opnieuw. ‘Ene Maurits Lepelaar.’

Jacob knikte instemmend. ‘Juist… en dat voor ons zo belangrijke dossier is plotseling spoorloos uit de administratie van het politiebureau aan de Warmoesstraat verdwenen en niemand weet waar het zich bevindt.’

Peter van Opperdoes zuchtte diep. ‘Een rode kaart voor de Warmoesstraat.’

‘Dat mag je wel zeggen.’

Peter van Opperdoes spreidde zijn armen. ‘Inmiddels zijn Loesje de Vries en Maurits Lepelaar het slachtoffer geworden van een moordaanslag… vermoedelijk gepleegd door dezelfde dader.’

Jacob trok zijn neus iets op. ‘Dezelfde dader?’

De oude rechercheur knikte. ‘Dezelfde dader.’

‘Hoe kom je op die gedachte?’

Peter van Opperdoes gebaarde voor zich uit. ‘In zijn woning aan de Westerstraat lag Maurits Lepelaar op zijn buik. Ik heb gisteren, nadat de technische dienst was verdwenen en zij geen kogels in de nabijheid van het slachtoffer hadden gevonden, de wonden van Maurits Lepelaar bekeken. Ik trof… net als bij Loesje de Vries… twee kogelinslagen aan, dicht bij elkaar in de rug. Dat zegt iets omtrent de dader of daderes.’

‘Hoe bedoel je?’

‘De man of de vrouw die het wapen hanteerde, durft zijn of haar slachtoffers blijkbaar niet rechtstreeks in de ogen te kijken op het moment dat hij of zij het vonnis velt.’

‘Laf.’

‘Precies. In Duitsland heeft ver voor de oorlog een beruchte seriemoordenaar geleefd, die zijn slachtoffers altijd door beide ogen schoot, uit angst dat op het netvlies van zijn slachtoffers ook na hun dood het beeld van hun moordenaar zichtbaar zou blijven.

En ik heb jaren geleden aan de Warmoesstraat eens een man gearresteerd die men zonder enige terughoudendheid als keihard en meedogenloos zou kunnen kwalificeren, maar die dezelfde angst kende.’

Jacob knikte begrijpend. ‘Bang om zijn slachtoffer in de ogen te zien.’

‘Ga jij morgenochtend naar de gerechtelijke sectie op het lijk van Maurits Lepelaar?’

Jacob grinnikte. ‘Op de recherchecursus hebben ze mij geleerd dat het bijwonen van een gerechtelijke sectie altijd aan de jongere rechercheur wordt opgedragen.’

Peter van Opperdoes knikte. ‘Dat is het privilege van de ouderen,’ sprak hij gelaten. ‘Daar kom je vanzelf ooit aan toe.’

‘Zal ik alvast wat op papier zetten?’

‘Heb je genoeg aantekeningen?’

‘Absoluut.’

‘Begin maar… in chronologische volgorde.’

‘Ook het begin van jouw eerste treffen met Loesje de Vries hier aan de Raampoort?’

‘Ja.’

‘Ik was daar niet bij.’

De oude rechercheur schudde zijn hoofd. ‘Dat geeft niets. Ik teken het proces-verbaal toch aan het einde samen met jou. Ik blijf medeverantwoordelijk voor de inhoud.’

Jacob stond van zijn stoel op. ‘Ik ga eerst wat eten.’


Toen Jacob op weg naar zijn patatje oorlog de kamer van de recherche had verlaten, leunde Peter van Opperdoes in zijn bureaustel achterover en staarde voor zich uit.

‘Ben je er?’

‘Natuurlijk. Zolang jij nog niet bij mij bent en daar beneden ronddoolt, blijf ik op je letten.’

‘Dat is lief van je. Ik blijf nog maar een poosje. Het is wel rommelig op deze aardkloot, maar ik ben nog niet aan een hemelvaart toe.’

‘Die dag komt. Het is overigens de vraag of jij toegelaten wordt. Onze Lieve Heer is streng. Je komt hier in de hemel maar weinig politiemensen tegen.’

‘Ik zal mijn best doen. Mijn eerste klus is om deze zaak op te lossen.’

‘Het gaat niet zo best, heb ik begrepen.’

Peter van Opperdoes maakte een afwerend gebaartje. ‘We zijn pas anderhalve dag bezig. Het is een ingewikkeld geval en ik beken je eerlijk dat ik er nog geen steek van begrijp.’

‘Dat zal nog wel een poosje zo blijven.’

‘Hoezo?’

‘Je bent niet zo jong meer. Die oude hersenen van je hebben ook hun beste tijd gehad.’

‘Toe nou.’

‘Ik kan het hier boven beter op mijn gemak bekijken dan jij daar beneden.’

Peter van Opperdoes kwam uit zijn leunende houding naar voren. ‘Er wordt op de deur van de recherchekamer geklopt.’

‘Ik weet wie aan de andere kant van de deur staat. Het zal je verbazen.’


Peter Opperdoes riep: ‘Binnen.’

De deur ging langzaam open en in de deuropening stond een knappe vrouw. De oude rechercheur schatte haar achter in de dertig jaar. Ze droeg een prachtige bruine pelsmantel met capuchon. In keurige, afgemeten pasjes kwam ze naderbij. Toen ze in het licht van de ramen stond, kreeg Peter van Opperdoes een schok. De gelijkenis was markant. Hij meende Loesje de Vries te zien.

Hij kwam traag overeind en schoof wat onhandig een stoel naast zijn bureau. ‘Gaat u zitten. Waarmee kan ik u van dienst zijn?’

Hij keek toe hoe ze haar bontmantel losknoopte en haar betoverende figuur in zacht roze aan hem openbaarde.

‘U bent rechercheur Van Opperdoes?’

De oude rechercheur drukte een brok uit zijn keel. ‘Zeker… dat ben ik.’

‘U behandelt de moord op mijn zuster… mijn jongere zuster… Loesje de Vries.’

Peter van Opperdoes knikte. ‘Dat is mijn taak.’

De vrouw schoof haar stoel nog iets dichter naar hem toe. ‘Ik ben Gabriëlle, de zuster van Loesje de Vries, echtgenote van wijlen Igor Ibramovic. Ik wil u inlichtingen verschaffen… openheid van zaken geven.’


Hoofdstuk 6


‘Maar… maar… maar Loesje de Vries was toch enig kind?’

Hij zat erbij als een schaapachtige, stamelende kluns, besefte Peter van Opperdoes. Het had even geduurd voordat hij uit zijn woorden kwam en besefte dat dit inderdaad de zuster van Loesje de Vries moest zijn. Hij bestudeerde haar gezicht en het kon niemand ontgaan dat ze als twee druppels water op elkaar leken. Het paar jaar verschil leek geen enkele invloed te hebben gehad op de gelijkenis.

‘Loesje was in een bepaald opzicht inderdaad enig kind. Maar ik ben wel degelijk haar zuster. Of misschien moet ik… om alle twijfel bij u weg te nemen… zeggen dat ik haar halfzus ben?’

‘U heeft dezelfde vader als Loesje.’

Haar glimlach verlichtte de kamer. ‘Dat klopt. U heeft waarschijnlijk na de dood van Loesje naar haar familie gezocht en niemand gevonden, maar mijn vader… of beter gezegd, onze vader… is niet altijd een trouwe echtgenoot geweest. Een goede vader was hij echter wel. Op afstand, wat mij betreft dan.’

Peter van Opperdoes hernam zich en was vol aandacht. ‘Ik begrijp het. Hij had twee dochters bij twee verschillende vrouwen.’

Gabriëlle knikte vriendelijk.

‘Ja, als u de naam van uw moeder heeft aangenomen…’

Ze onderbrak hem snel. ‘Wat ook zo is.’

‘…dan weten wij niet van uw bestaan en konden we u ook niet informeren. Daar konden we niets aan doen, maar desondanks spijt me dat.’

‘Het is geen probleem. Ik wist vrij snel wat er gebeurd was.’

Peter van Opperdoes pakte een klein opschrijfboekje, dat hij altijd bij zich droeg, uit zijn binnenzak. Het was een vaste gewoonte van hem geworden er altijd een bij zich te hebben. Hij opende het boekje om wat aantekeningen te maken.

‘U noemde net nog een naam.’

‘Die van mijn echtgenoot, Igor Ibramovic.’

Ze glimlachte er vriendelijk bij, maar zelfs nu hij de naam voor de tweede keer hoorde, ging er een rilling door Peter van Opperdoes.

Igor Ibramovic, in de onderwereld ook wel bekend als Igor de Verschrikkelijke.

Peter van Opperdoes schreef de naam langzaam op in zijn boekje.

‘Wijlen uw echtgenoot, is het toch?’

Ze glimlachte. ‘Mijn man is inderdaad vorig jaar in Rusland omgekomen.’

‘Onder tragische omstandigheden, zo heb ik begrepen.’

‘Dat heb ik ook begrepen. Ik was er niet bij.’

Er viel een stilte. Peter van Opperdoes hoopte dat Gabriëlle op het onderwerp door zou gaan, maar ze keek hem alleen maar vriendelijk glimlachend aan.

Peter van Opperdoes kuchte even en plukte aan zijn neus. ‘En nu uw zuster… het spijt me enorm. De klap moet vreselijk zijn geweest.’

Ze knikte en bleef zwijgen.

‘U komt vast met een speciale reden, niet om hier te zitten zwijgen.’

‘U heeft het over mijn naam gehad en over die van mijn echtgenoot. Dat is niet direct de reden waarom ik hier ben gekomen, rechercheur. Mijn zuster is vermoord en ik kom u vragen of u weet wie de dader is.’

Peter van Opperdoes sloeg zijn Moleskine-boekje demonstratief dicht.

‘Nog niet. We zijn eigenlijk nog maar net bezig. We zouden wel wat informatie of getuigen kunnen gebruiken.’

Gabriëlle knikte. ‘Ik neem aan dat u weet met wat voor… werkzaamheden… mijn zuster zich bezighield?’

Er klonk een duidelijk afkeurende toon door in haar stem.

‘Daar was u het niet mee eens?’

Ze maakte een spottend geluid. Ze ging achterover zitten en hield haar armen strak en defensief over elkaar. ‘Dat was de reden waarom ik haar al jaren niet meer heb gezien. Mijn eigen zuster… mijn halfzuster… een ordinaire hoer! Had ik aan mijn familie moeten uitleggen wat voor werk zij deed? Ik dacht toch van niet.’

‘U had ruzie?’

‘Er was geen sprake van ruzie. We hadden geen contact. Punt. Ze wist dat ik haar levenswijze afkeurde en dat begreep ze ook wel.’

Peter van Opperdoes zag dat ze een kort moment haar ogen neersloeg toen ze dit zei. ‘Had u helemaal geen contact meer?’

Haar stem klonk zachter. ‘Af en toe belde ze me nog. Ik denk dat ze ongelukkiger was dan ze deed voorkomen.’

‘Waarom denkt u dat?’

‘Ik heb haar jaren niet gezien, maar ze belde me regelmatig. U kunt dat vast wel nakijken.’

Peter van Opperdoes toonde zich onder de indruk. ‘U kent kennelijk het klappen van de zweep. U weet dat we haar telefoongegevens zouden nakijken, en dat we uiteindelijk dan ook bij u terecht zouden komen.’

Gabriëlle haalde ongeïnteresseerd haar schouders op. ‘U doet nu alsof ik erg berekenend ben. Het telefoonnummer dat mijn zuster belde, had u nooit naar mij kunnen traceren. Het is een ongeregistreerd nummer, gebeld met een prepaid telefoontoestel, dat ik nu al niet meer in mijn bezit heb. U had mij echt nooit gevonden.’

Gabriëlle was geen doorsnee vrouw, begreep Peter van Opperdoes. De jaren die ze met haar echtgenoot had doorgebracht, hadden haar tot een expert in de criminele wereld gemaakt.

Inwendig moest Peter van Opperdoes glimlachen. Hier zat een aantrekkelijke vrouw tegenover hem die aangaf dat ze de levenswijze van haar zuster afkeurde, terwijl ze zelf getrouwd was geweest met Igor de Verschrikkelijke, een man met een enorme reputatie, die van de meest wanstaltige misdaden werd verdacht en op nagenoeg alle Europese lijsten van gezochte criminelen had gestaan.

‘Goed. Laten we aannemen dat wij… als rechercheurs… u niet gevonden hadden. Wat is dan de reden dat u bij ons komt?’

Ze wachtte even en keek Peter van Opperdoes strak aan. Toen knikte ze, alsof ze hem had goedgekeurd.

‘Zoals ik net al vertelde had ik af en toe contact met mijn zuster. De laatste keer was een paar dagen geleden. Ze belde me op en vertelde mij dat ze zich zorgen maakte.’

Peter van Opperdoes boog voorover. ‘Waarover?’

‘Over Maurits Lepelaar. Haar zogenaamde vriend. Pooier, kan ik beter zeggen. Of misschien nog beter: een vuile, smerige profiteur. Met z’n vieze praatjes en z’n slijmerige cadeautjes.’

Het kwam er vol oprechte kwaadheid uit, waardoor voor het eerst een zweem onvervalst Amsterdams accent door haar woorden fladderde, dat tot Peter van Opperdoes’ verbazing charmant klonk.

‘Ik begrijp het. Waar maakte ze zich zorgen over, met betrekking tot Maurits Lepelaar?’

Ze maakte een mismoedig gebaar. ‘Dat heeft ze me dus niet precies verteld. Maurits was bezig met iets… iets groots, zei hij. Maurits was een sukkeltje, moet u weten. Maar zo dacht hij er zelf niet over. Hij vond zichzelf nogal wat, een hele kerel hier in Amsterdam. En hij vond het tijd worden om daar wat mee te doen, dus ging hij aanpappen met de grote jongens. En opscheppen. Dat hij heel wat voor elkaar kon krijgen.’

‘Zoals wat?’

‘Van alles… van verdovende middelen tot wapens tot vrouwen. Loesje luisterde vaak zijn gesprekken af, en dan belde ze me. Ze vond het op een of andere manier wel spannend, geloof ik. Ze vertelde me onlangs dat hij met een of andere grote zaak bezig was met een of andere belangrijke crimineel. Dat had ze gehoord. En Maurits had er ook over opgeschept tegen haar, dat hij haar binnenkort niet meer nodig zou hebben. Maar nu ze dood is… weet ik zeker dat Maurits Lepelaar haar vermoord heeft. Hij is erachter gekomen dat zij hem afluisterde en heeft haar het zwijgen opgelegd. Daar ben ik van overtuigd. En verdomme… het was toch m’n zus.’

Er verschenen zowaar tranen in de ogen van Gabriëlle.

Peter van Opperdoes stond op en vulde bij de automaat op de gang een plastic bekertje met water. Hij overhandigde het aan haar en ze nam dankbaar een paar grote slokken.

‘Die smerige moordenaar.’ Ze plaatste het bekertje op tafel en leek haar emotionele gevoelens weer veilig weg te stoppen achter een vriendelijk gezicht.

‘Zo. Nu kunt u hem ophalen. U weet wie de moordenaar is en ik heb mijn plicht gedaan. Met enige tegenzin overigens, want normaal gesproken ben ik geen groot bewonderaar van de werkwijze van de politie. Maar goed. Wat is uw plan… gaat u hem ophalen?’

Peter van Opperdoes zweeg even. Ze had hem waardevolle informatie gegeven, alleen op een heel andere manier dan ze zelf had gedacht.

‘We hebben hem al.’

Gabriëlle keek verrast op. ‘De moordenaar?’

Peter van Opperdoes schudde zijn hoofd. ‘Maurits Lepelaar.’

Ze keek verbaasd. ‘Hoezo schudt u nou nee? Dat is de moordenaar, dat vertel ik net.’

‘We hebben Maurits Lepelaar… maar het lijkt me niet dat hij de moordenaar is. Hij is namelijk zelf ook vermoord, kort nadat uw zuster is omgebracht.’

Gabriëlle dook achterover in haar stoel en ademde zwaar. ‘Dat meent u niet…’

Peter van Opperdoes knikte traag. ‘Het spijt me dat ik geen beter nieuws heb.’

Gabriëlle zat er verslagen bij. Dit nieuws had ze duidelijk niet verwacht. ‘Weet u zeker dat hij mijn zus niet heeft vermoord?’

‘Op dit moment is nog niets zeker. Ik heb nog wel een aantal vragen voor u.’

Haar houding was geheel veranderd na de mededeling over de moord op Maurits Lepelaar. Ze leek lamgeslagen. ‘Vraagt u maar.’

‘Het kan belangrijk zijn, dus ik wil dat u goed nadenkt. Met welke grote crimineel was Maurits Lepelaar een afspraak aan het maken?’

Het bleef heel even stil, toen keek Gabriëlle Peter van Opperdoes aan. Ze dacht kennelijk diep na. Haar ogen flitsten heen en weer.

‘Ik heb geen idee.’

‘Echt niet?’

‘Nee, dat heeft ze niet verteld.’

‘Aha…’

Ze ging rechtop zitten. ‘Maar dat weet u toch allemaal al…’

‘Hoe bedoelt u?’

‘U doet net of u van niks weet, om mij mijn verhaal te laten vertellen. Maar u heeft het toch allemaal al gelezen…’

Peter van Opperdoes’ wenkbrauwen schoten omhoog. ‘Gelezen? Hoe bedoelt u?’

Gabriëlle keek hem aan. Peter van Opperdoes leek oprecht verbaasd. Ze boog voorover.

‘Mijn zuster heeft haar hele leven al een dagboek bijgehouden. Erg nauwkeurig, bijna dwangmatig, schreef ze iedere avond een stukje over wat haar die dag was overkomen. Het lijkt me niet dat ze daarmee is gestopt toen ze prostituee werd, denkt u ook niet?’


Jacob liep van opwinding heen en weer door de recherchekamer.

‘Ze zal toch niet gelogen hebben? Denk je echt dat er dagboeken zijn? Die moeten we hebben!’

Jacob had ademloos geluisterd naar de weergave van Gabriëlles verhaal.

Peter van Opperdoes zuchtte diep. ‘Ik geloof haar in haar oprechte kwaadheid. Ze was vol ongespeelde woede jegens Maurits Lepelaar. Ik geloof ook nog dat ze er echt van overtuigd is dat hij Loesje de Vries vermoord heeft. En ten slotte heb ik absoluut de overtuiging dat Loesje de Vries inderdaad dagboeken bijhield. Wat… haar hele verhaal in aanmerking nemend… wellicht nog Gabriëlles belangrijkste onthulling was.’

Jacob knikte enthousiast. ‘Dus die moeten we hebben. Als ze inderdaad zo nauwgezet een dagboek bijhield, zal daar vast het een en ander in staan over Maurits Lepelaar… en wellicht ook over Kanjer.’

Peter van Opperdoes knikte langzaam. ‘Misschien wel. Als ze daar nog de tijd voor heeft gehad. Ze is heel kort nadat Kanjer van haar diensten gebruik heeft gemaakt vermoord.’

Jacob stond snel op en deed gehaast zijn jas aan. ‘Kom mee.’

‘Wil je nu meteen gaan zoeken?’

‘Natuurlijk! Die dagboeken moeten we hebben.’

Jacob stond al met een been buiten de deur. Peter van Opperdoes glimlachte. Zijn jonge collega was uit het goede hout gesneden, ondanks zijn gezeur over de Warmoesstraat, oude rechercheurs en nieuwe opsporingstechnieken.


Peter van Opperdoes keek met een schuin oog naar de hemel, waaruit nog steeds bakken met sneeuw vielen.

‘Leuk hoor…’

‘Wat zei je?’

‘Lekker, die sneeuw, zei ik.’

‘Ah…’

Jacob keek naar de rechercheauto, die als een enorme sneeuwberg aan de overkant van bureau Raampoort stond. ‘Zullen we maar gaan lopen?’

Jacob keek om, maar Peter van Opperdoes was al halverwege de Marnixstraat. Hij versnelde zijn pas tot hij weer naast de oude rechercheur liep.

‘Jij had toch de kasten al doorgekeken, lag daar niks tussen?’

Peter van Opperdoes schudde zijn hoofd. ‘Niet dat ik zo zag. Maar echt heel grondig heb ik niet kunnen kijken. Een paar kasten… en toen kwam Maurits Lepelaar onverwacht binnen, weet je nog. En de technische recherche… die zoeken tegenwoordig alleen maar naar microscopisch kleine sporen… niet naar boeken met aanwijzingen erin.’

Jacob keek de oude rechercheur aan. ‘Ik bespeur een vorm van afkeuring in je stem.’

‘Dat heb je dan heel goed bespeurd.’

‘Want…?’

Peter van Opperdoes haalde kregelig zijn schouders op. ‘Alles moet maar anders. Iedereen juicht over de mogelijkheden van dna-onderzoek, zonder dat ze het hebben over de gevaren. Ik hoor veel te weinig kritische kanttekeningen bij al die nieuwe opsporingsmethoden. Kom eens wat dichterbij. En kijk niet zo argwanend.’

Jacob kwam wat dichter naast hem lopen. Peter van Opperdoes sloeg zijn arm stevig om Jacob heen en klopte een paar keer kameraadschappelijk op zijn schouder.

Jacob snapte er niets van. ‘Hè? Wat doe je?’

Peter van Opperdoes liet hem los, nam weer twee stappen afstand en wees op een diepe donkere portiek aan de Bloemgracht, waar ze op dat moment langs liepen.

‘Ik zal je uitleggen wat ik doe. Ik zal je een verhaal vertellen. Stel je voor… stel je voor, hè, ik ben iemand die jij niet kent, maar die zojuist tegen jou is opgelopen en die zijn hand op jouw schouder heeft gelegd, bij wijze van excuus. Een uur later loop jij hier… een straatrover duikt op uit dit portiek en valt jou aan met een honkbalknuppel. Je wordt neergeslagen en een onderzoek wordt uitgevoerd door de technische recherche. Wat vinden ze op je lichaam?’

‘Blauwe plekken van de klappen? Bloed?’

‘En wat nog meer?’

‘Jaja… ik snap het al. Hou maar op met je verhaal.’

‘Wat nog meer?’ drong Peter van Opperdoes aan.

‘dna op mijn schouder.’

‘Van wie?’

‘Van jou.’

‘Stel… ze vinden uit dat het mijn dna is. Word ik dan aangemerkt als verdachte?’

Jacob aarzelde even. ‘Dat denk ik wel.’

Peter van Opperdoes hief zijn vinger op. ‘Aha… maar heb ik het ook gedaan?’

Jacob schudde zijn hoofd, met zichtbare tegenzin. ‘Nee, dat niet. Jouw dna zat toevallig op mijn schouder.’

‘Stel… na de klap ben jij een beetje in de war. Je zegt misschien dat de dader een beetje op mij leek. En ik… ik heb toevallig even geen alibi voorhanden voor het tijdstip dat jij werd aangevallen. Nou, dan heb ik het behoorlijk moeilijk, dat kan ik je wel vertellen. Ik acht de kans groot dat ik veroordeeld zou worden.’

Peter van Opperdoes priemde zijn vinger in de richting van Jacob.

‘Veroordeeld… dankzij jouw mooie dna.’

Jacob stond stil en keek hem vermoeid aan. ‘Hou nou eens op. Hetzelfde zou gebeuren als er een vingerafdruk gevonden werd. En dat doen ze al zo’n… wat zal het zijn… zeventig of tachtig jaar? Dus er is niks nieuws onder de zon.’

‘Met dat verschil, collega, dat als ik per ongeluk tegen jou aan loop, de kans dat er een vingerafdruk op jouw jas staat zo ongeveer nihil is… maar de kans dat er dna overgedragen is, is levensgroot.’

‘Ja, ja… wees er maar blij mee. Er is heel wat opgelost door dna.’

Peter van Opperdoes sloeg de zijstraat in. ‘Ik hou het maar even bij ouderwets speurwerk, als je het niet erg vindt. Ouderwetse sporen, verklaringen, bekentenissen.’

Jacob gromde. ‘Als je genoeg technisch bewijs hebt, heb je geen bekentenis nodig.’

Peter van Opperdoes keek zijn jonge collega hoofdschuddend, met een cynische glimlach, aan. ‘Leren ze je dat tegenwoordig op de rechercheschool?’

Jacob haalde zijn schouders op. ‘Onder andere.’

In de Tweede Anjeliersdwarsstraat trotseerden enkele bewoners de hevige sneeuwval, dezelfde sneeuw die Loesje de Vries had bedekt.

Peter van Opperdoes keek omhoog en snoof: ‘Geef mij maar de ouderwetse opsporingsmethoden. Als het nou bijvoorbeeld even was opgehouden met sneeuwen meteen na de moord op Loesje hadden we de voetstappen van de dader kunnen volgen.’

Het klonk bijna als een verwijt, alsof iemand daarboven daar iets aan had kunnen doen. Bovendien klonk het zo oprecht verontwaardigd, dat Jacob onwillekeurig en weifelend even de blik van Peter van Opperdoes omhoog volgde. Maar hij zag niets dan een grijze wolkendeken boven de Tweede Anjeliersdwarsstraat.

Ook de buurtbewoners zagen de twee mannen staan, staakten hun gesprekken en keken verbaasd omhoog.

‘Wat siet-ie, denk je? Sie jij wat?’ klonk het in vet Jordaans.

‘Hij siet se vliege… wedde?’ kwam als antwoord.

Ondanks de trieste aanleiding werd er hard gelachen door de aanwezigen.

Jacob gaf het op. Hij haalde een bosje sleutels uit zijn jaszak. Op de voordeur van de woning van Loesje de Vries had de technische recherche twee grote ogen geschroefd, waardoorheen een stevig hangslot stak. Op de deur en de deurstijl zat een grote sticker, die aangaf dat de woning door de politie verzegeld was. Met een zakmes sneed Jacob met een snelle haal de zegel door, waarna hij het hangslot losmaakte.

Langzaam duwde hij de deur open en knipte de lichten in de hal aan.

‘Toch een vreemd idee dat de bewoonster van dit huis… en de man die we hier het laatst zagen… nu allebei dood zijn.’ Jacob keek om zich heen en huiverde. ‘Het voelt alsof ze er gewoon nog zijn.’

Peter van Opperdoes liep de woonkamer in en bromde zachtjes voor zich uit. ‘Je moest eens weten…’

‘Wat doe je?’

Peter van Opperdoes stond midden in de kleine kamer. Hij deed niets, stond alleen maar voor zich uit te staren.

Jacob vroeg het nog maar een keer. ‘Hé… wat doe je?’

‘Ik probeer na te denken… Je houdt iedere dag een dagboek bij. Waar laat je dat dan?’

Jacob haalde zijn schouders op. ‘Hangt ervan af wat erin staat. Als je huis-, tuin- en keukendingetjes opschrijft laat je het overal slingeren. Maar als je echt hele diepe geheimen of gedachtes aan het papier toevertrouwt, waarvan je eigenlijk wil dat mensen ze nooit zullen lezen, tja, dan verstop je het. Ook al woon je alleen. Denk ik.’

‘Dat denk ik dus ook. Maar waar verstop je het dan?’ vroeg de oude rechercheur zich af.

‘Je had al wat dingen in Loesjes kamer gevonden, vlak voordat Maurits Lepelaar binnenkwam.’

Peter van Opperdoes maakte een gebaar. ‘Daar zat niet zoveel interessants tussen. Toen jij was gaan eten… wat heb je trouwens gegeten? Weer patat?’

Jacob keek ernstig verontwaardigd. ‘Kom zeg, alsof ik elke dag patat eet.’

‘Dat is ook niet goed voor je.’

Jacob zweeg.

‘Nou?’ drong de oude rechercheur aan.

‘Broodje frikandel.’

‘Aha.’

Jacob keek schuldbewust naar het plafond.

‘In elk geval, ik heb dat nog even doorgenomen op het bureau, terwijl jij dat broodje met slachtafval-’

‘Ho, ho…’ probeerde Jacob hem te onderbreken, maar Peter van Opperdoes ging rustig door.

‘…naar binnen werkte. Maar er zat niet veel interessants tussen. Ze schreef in haar agenda de namen van haar klanten niet eens op. Ze hield haar afspraken met hitsige mannen vermoedelijk bij met cirkeltjes. Waarschijnlijk ook makkelijker voor de belastingdienst. Als die haar zouden controleren, hadden ze het nog moeilijk. Verder wat losse papieren, bankafschriften, maar geen dagboek.’

Hij begon door de kamer te ijsberen. ‘Het zit ons niet echt mee.’

Hij blikte om zich heen. Het enorme hemelbed nam de helft van de woon-werkkamer in beslag en eromheen was het gezellig ingericht. Veel gouden vaasjes en glimmende snuisterijen. De kasten en wanden had hij allemaal al bekeken, maar Peter van Opperdoes ging ze een voor een weer langs.

Jacob zocht met weinig hoop in de badkamer en de keuken, want de kans dat iemand daar zijn dagboeken zou bewaren achtte hij maar klein.

In de kamer had de oude rechercheur inmiddels alle voor de hand liggende plaatsen goed doorzocht, maar tot zijn frustratie niets gevonden. Hij bleef rondkijken, maar om een of andere reden bleef zijn blik steeds rusten op het bed. Hij liep eromheen en werd vreemd onrustig.

Wat was er met dat bed? Jacob had er al onder gekeken, dat wist hij nog. Daar lag dus niets. En toch… toch bleef het bed hem aantrekken.

Met veel moeite liet hij zich op zijn tegensputterende knieën zakken om nog een keer onder het bed te kijken. Niets te zien, behalve flink wat vlokken stof die opwaaiden en zijn neus prikkelden, en een paar tijdschriften. Hij voelde met zijn handen aan de binnenkant van het bed. Niets te voelen en toch klopte er iets niet.

Peter van Opperdoes ging op zijn zij liggen en gleed met zijn handen van voor naar achter langs de binnenkant van de onderbouw. Daar… daar voelde hij iets.

Met krakende knieën stond hij op en trok het onderlaken van het bed af. Als je dan toch ergens aan een dagboek schrijft, ’s nachts of ’s avonds laat, dan doe je het in je bed. Daar zat het… aan de zijkant van het bed. Een prachtig weggewerkt laatje, onzichtbaar als je niet wist dat het er zat.

Met ingehouden adem trok Peter van Opperdoes het laatje open.

Niets. Geen dagboeken in ieder geval.

Een pen, en wat losse velletjes blanco papier, slordig door elkaar liggend in de la.

Jacob hurkte bij het verborgen laatje. ‘En? Lig je lekker daar?’

‘Dit is de plek waar Loesje de Vries haar dagboeken bewaarde.’

Jacob bekeek het laatje van alle kanten. ‘Ja. Zou kunnen.’

‘Nee, dit is de plek. Ik weet het zeker.’

Jacob keek hem aan. ‘Je kunt het niet zeker weten en toch twijfel je niet?’

Peter van Opperdoes schudde zijn hoofd. Hij twijfelde inderdaad geen seconde. ‘Ze zijn weggehaald.’

Jacob stond op en wreef in zijn handen. ‘Ik ben reuze benieuwd hoe je dat in een proces-verbaal gaat zetten.’

De voordeur kraakte. Peter van Opperdoes en Jacob keken elkaar aan. Langzaam werd de deur geopend. Jacob ging naast de deur staan, zodat hij de indringer kon verrassen.

Tergend langzaam werd de deur iets verder opengeduwd, alsof iemand eerst naar binnen wilde kijken of de kust veilig was.

Jacob hief zijn hand om toe te slaan.

Een zwarte kat glipte naar binnen en stond verrast stil toen hij Jacob zag.

‘Mwrauw…’ zei de kat, en hij gaf Jacob een kopje en liep naar een bakje waar waarschijnlijk eten in zou hebben gezeten, als Loesje de Vries nog geleefd had.

‘Mwrauauww…’ zei de kat opnieuw.

Jacob gooide wat brokjes in het bakje, die de kat meteen naar binnen begon te schrokken. ‘Ja, jij hebt natuurlijk al twee dagen geen eten gehad, arm beest…’

Peter van Opperdoes keek onrustig heen en weer van de kat naar Jacob en terug. Hij knielde bij de kat en voelde hoe de warmte van het dier zijn hand goed deed. De kat begon te spinnen toen hij hem over zijn zachte zwarte vacht aaide.

Toen Peter van Opperdoes even ophield, draaide de kat zich om en keek hem aan. Het beest had prachtige ogen, met grote diepzwarte pupillen.

De onrust in Peter van Opperdoes’ hoofd nam toe. Hij kwam overeind. ‘We moeten weg hier…’

‘Wat zeg je?’

‘Kom mee. Kom.’

Jacob volgde hem verbaasd. Toen ze de woning van Loesje de Vries uitliepen, sprong de kat voor het raam en keek hen na.


Zo snel zijn knieën hem toelieten, rende Peter van Opperdoes naar de Westerstraat. De voordeur van het trapportaal naar de woning van Maurits Lepelaar stond open. Hij liep de trap naar de eerste verdieping snel op.

Jacob, die twee passen achter hem liep, klikte het licht in het trapportaal aan.

De twee rechercheurs bleven als versteend staan, halverwege de trap.

Voor de deur van Maurits Lepelaar lag een oudere man.

‘Niet slaan…’ riep hij. De man hief zijn handen op ter afweer.

Jacob stelde de man gerust. ‘Wij zijn van de politie.’

De oude man liet zijn handen zakken en zuchtte opgelucht. ‘O, gelukkig… hij is net weg… net… een paar minuten. Ik kon niet meer… niet meer overeind komen.’

‘Wie?’

De man had een flinke wond op zijn hoofd en was behoorlijk aangeslagen, maar was niet levensgevaarlijk gewond geraakt.

‘Die man… ik woon hierboven op twee hoog. Ik hoorde wat zacht gestommel beneden… dus ik ga kijken. Want na de moord op Maupie had de politie de deur afgesloten. Er kon dus niemand binnen zijn…’

De man hapte naar adem. Jacob belde met de meldkamer van het hoofdbureau en vroeg om een ambulance. Peter van Opperdoes hielp de man overeind en zette hem op een traptrede.

‘De deur was open, dus ik riep naar binnen. En voor ik het wist werd ik aangevallen. Ik kreeg een paar knallen voor m’n kop en werd de deur weer uitgegooid.’

‘En toen?’

‘Die man rende de trap af. Hij had iets in z’n hand… ik kon niet goed zien wat. Papieren of een boek of zo…’

Peter van Opperdoes knikte en liep het huis van Maurits Lepelaar in. De gehele woning was overhoopgehaald. De indringer was naar iets op zoek geweest, dat was duidelijk.

Kasten waren leeggetrokken, boeken waren op de grond gegooid. Het bed stond rechtop en het matras lag half tegen de muur aan.

Zwijgend liep Peter van Opperdoes door de woning. Er was geen plek die niet met grof geweld overhoop was gehaald.

En kennelijk had de indringer gevonden wat hij zocht, want in de hal van de woning van Maurits Lepelaar, vlak voor de voordeur, lagen twee boekjes, kennelijk uit de handen van de indringer gevallen op het moment dat hij werd betrapt.

Peter van Opperdoes pakte ze op en liep ermee het trapportaal in.

De gewonde man kwam met een schok omhoog. ‘Dat zijn ze! Zulke boekjes had die man ook in zijn hand toen hij wegrende…’

Peter van Opperdoes knikte en sloeg een van de boekjes open.

‘Loesjes Dagboek’ stond met sierlijke letters op de eerste bladzijde geschreven.


Hoofdstuk 7


Toen de beide rechercheurs na een uitgebreid onderzoek vanuit de woning van Maurits Lepelaar in Amsterdam bij het politiebureau Raampoort terugkwamen, legde Peter van Opperdoes de beide dagboekjes van Loesje de Vries voor zich op zijn bureau. Met dichtgeknepen lippen liet hij zich loom en afgemat in zijn stoel zakken. Hij schoof de boekjes iets verder van zich af en gebaarde in de richting van Jacob, die aan het bureau tegenover hem was gaan zitten.

‘Het is pure ellende,’ sprak hij moedeloos, ‘we lopen in deze zaak steeds achter de feiten aan.’

‘Hoezo?’

Peter van Opperdoes gebaarde voor zich uit. ‘Denk maar na… we vinden een dode Loesje de Vries en als wij Maurits Lepelaar over haar dood nader aan de tand willen voelen, vinden wij ook hem vermoord.’

Jacob knikte instemmend. ‘Weer een laffe daad… net als bij Loesje de Vries… twee schoten in de rug.’

‘En dus dezelfde dader.’

Jacob reageerde onmiddellijk. ‘Zonder twijfel.’

Peter van Opperdoes trok rimpels in zijn voorhoofd en kauwde even op zijn onderlip. ‘Ik… eh,’ sprak hij nadenkend, ‘ik ben het met je eens. Als bij de gerechtelijke sectie morgenochtend in het lichaam van Maurits Lepelaar kogels met eenzelfde markering… eenzelfde afwijking… worden aangetroffen, hebben wij daarover absolute zekerheid.’

Jacob stak waarschuwend zijn wijsvinger op. ‘Tenzij de moordenaar van Loesje zijn revolver even aan een ander heeft uitgeleend.’

Peter van Opperdoes trok zijn wenkbrauwen samen. ‘Om met dat wapen Maurits Lepelaar te vermoorden?’

‘Ja.’

De oude rechercheur trok een bedenkelijk gezicht. ‘Niet aannemelijk. Die mogelijkheid is naar mijn gevoel te verwaarlozen.’

Jacob glimlachte. ‘Wat vind je van de plotseling opgedoken halfzuster van Loesje de Vries?’

‘De knappe Gabriëlle Ibramovic?’

‘Ja.’

‘Een geheimzinnige tante. Ze is door haar huwelijk met de criminele Igor behoorlijk met de zware misdaad in aanraking gekomen. Ze was bepaald niet openhartig. Volgens mij wist ze meer dan ze wilde prijsgeven.’

Jacob hield zijn hoofd iets schuin. ‘Toch was het halfzuster Gabriëlle die ons op het spoor bracht van de dagboeken, die haar halfzuster Loesje de Vries bijhield.’

‘Zeker.’

Jacob wees voor zich uit. ‘En ik vond het heel knap,’ sprak hij bewonderend, ‘dat jij zo snel de plek ontdekte waar Loesje de Vries vrijwel zeker haar geheime aantekeningen bewaarde.’

Peter van Opperdoes maakte een afwerend gebaar. ‘Zonder merkbaar succes. De lade in de rand van haar bed was leeg.’

Jacob spreidde zijn armen. ‘Volgens onze prozaïsche gedachten… terecht naar ik meen… was er slechts één man die de geheime bergplaats van de boeken van Loesje de Vries kende.’

‘Je bedoelt haar vriend, pooier, souteneur… vul maar in… Maurits Lepelaar.’ Peter van Opperdoes maakte een mistroostig gebaartje. ‘En weer holden wij… stomme rechercheurs… achter de feiten aan.’

Jacob grijnsde breed. ‘Wij vonden de door ons verzegelde woning van de vermoorde Maurits Lepelaar opengebroken en vrijwel de gehele reeks dagboeken gestolen.’ De jonge rechercheur zweeg even, nadenkend. ‘Maar dat was van ons geen stomme actie,’ ging hij verder. ‘Wij konden niet voorzien dat er buiten halfzuster Gabriëlle en Maurits Lepelaar nog iemand op de hoogte was van het bestaan van de dagboeken.’

Peter van Opperdoes negeerde de opmerking. Hij wees naar de telefoon. ‘Heb je nog bij het Slotervaartziekenhuis geïnformeerd hoe de buurman van de tweede etage het maakt… naar de aard van zijn verwondingen?’

Jacob knikte. ‘Het valt mee.’

‘Gelukkig.’

‘Vermoedelijk heeft hij een klap met een soort breekijzer gekregen. Ze houden hem nog een nachtje ter observatie en dan mag hij naar huis.’

Peter van Opperdoes zuchtte diep. ‘Jammer dat hij geen deugdelijk signalement van zijn aanvaller kan geven.’

Jacob trok zijn schouders iets op. ‘Buurman zal enige tijd buiten bewustzijn zijn geweest. Dat schat ik zo. Ik heb het letsel bekeken. Het was een fikse hoofdwond. De gevolgen van de klap hadden veel fataler kunnen zijn.’

Peter van Opperdoes gniffelde. ‘Dan hadden we nu drie moorden op ons conto.’

Jacob stak even zijn beide handen omhoog. ‘Ik vind twee al meer dan genoeg.’

Peter van Opperdoes leunde in zijn stoel achterover. ‘Wat weten we van die vent?’

‘Wie bedoel je?’

‘De man die nu een gedeelte van de dagboeken van Loesje de Vries in zijn bezit heeft.’

Jacob grinnikte. ‘Gezien zijn brute optreden tegen de buurman van de tweede etage is hij puur gewelddadig.’

Peter van Opperdoes schudde zijn hoofd. ‘Dat bedoel ik niet. Wat is zijn rol in de twee moorden die wij nu in behandeling hebben?’

‘Geen flauw idee.’

Peter van Opperdoes boog zich weer naar voren. ‘Laat ik je eens een paar simpele vragen stellen.’ Hij trok zijn neus iets op. ‘Niet om jouw wijsheid te testen, maar om onze gedachten te bepalen.’

Jacob spreidde zijn handen. ‘Ga je gang. Vragen staat vrij.’

Peter van Opperdoes glimlachte om het gebaar. ‘Wat denk je… kende hij Loesje de Vries?’

Jacob dacht even na. ‘Mogelijk. Misschien had de man haar wel eens als klant bezocht.’

‘Onder een schuilnaam?’

‘Ja.’

‘Kanjer?’

Jacob maakte een hulpeloos gebaar. ‘We hebben samen al eens eerder de mogelijkheid overwogen dat Kanjer geen eenmalige bezoeker van Loesje de Vries was. Integendeel. Volgens Maurits Lepelaar was Kanjer zelfs de man die haar angst inboezemde.’

‘Waarom?’

‘Zijn gewelddadige gedrag.’

‘Wist hij dat zij dagboeken bijhield?’

‘Vermoedelijk.’

‘Uit eigen wetenschap?’

‘Dat lijkt me niet. Ik denk dat iemand hem dat heeft ingefluisterd.’

‘Maurits Lepelaar?’

‘Wellicht.’

‘Kende hij Maurits Lepelaar?’

Jacob knikte nadrukkelijk. ‘Daar kunnen we wel van uitgaan. Hij kende zijn adres en ging ervan uit dat Maurits Lepelaar de dagboeken van Loesje de Vries in zijn bezit had.’

‘Waarom wilde hij die dagboeken?’

‘Omdat de inhoud mogelijk belastend was.’

‘Voor wie?’

Jacob greep met beide handen naar zijn hoofd. ‘Voor hemzelf… of mogelijk voor de man of vrouw die wij nog niet hebben ontmoet… die wij nog niet kennen.’

Peter van Opperdoes keek zijn jonge collega uitdagend aan. ‘Samenvattend?’

Jacob liet zijn hoofd iets zakken. ‘Klote.’

Peter van Opperdoes schudde zijn hoofd. ‘Een antwoord… liefst in begrijpelijk Nederlands.’

Jacob knikte nederig. ‘Wij,’ verzuchtte hij, ‘zijn in deze verdomde moordzaak nog geen steek verder.’

Peter van Opperdoes keek op zijn polshorloge en blikte daarna omhoog, naar zijn jonge collega. De plooien rond zijn mond krulden tot een glimlach. ‘Buiten het feit dat je verzot bent op een vet patatje oorlog uit de snackbar weet ik feitelijk nog maar weinig van je. Ben je getrouwd?’

Jacob knikte traag. ‘Al ruim tien jaar. Ik heb een lieve vrouw en twee schatten van kinderen.’

Peter van Opperdoes maakte een nonchalant gebaar. ‘Dat moet wel… met zo’n man… zo’n vader.’ De oude rechercheur zweeg even. ‘Is jouw vrouw blij dat je dit beroep hebt gekozen?’

‘Rechercheur bij de politie?’

‘Ja.’

Jacob liet een milde glimlach zien. ‘Ze berust erin.’

Peter van Opperdoes plukte aan zijn neus. ‘Daar zal het bij blijven,’ sprak hij ernstig. ‘Berusten, accepteren, aanvaarden… zich neerleggen bij jouw wens om dit leven te leiden… maar vrede zal ze er niet mee hebben… geen minuut.’

De oude rechercheur tikte met zijn wijsvinger op het glas van zijn horloge.

‘Het is alweer laat. Ga naar huis. Denk aan de gerechtelijke sectie morgenochtend op het lijk van Maurits Lepelaar en… doe ze thuis de groeten van me.’


Toen Jacob na een stille groet uit de recherchekamer was verdwenen, trok Peter van Opperdoes de beide dagboeken van Loesje de Vries naar zich toe en begon te lezen. De in een keurig handschrift opgeschreven ontboezemingen boeiden hem. Loesje de Vries bleek in staat om markante momenten uit haar bewogen leven scherp en spits te verwoorden.

Na ruim een uur groeide in de oude rechercheur het gevoel… een kriebelend besef… dat hij in die verlaten recherchekamer van bureau Raampoort niet alleen was. Hij schoof de dagboeken iets van zich af en keek op. ‘Ben jij er?’

‘Ja.’

‘Waarom?’

‘Ik was niet voor niets zoveel jaren met je getrouwd. Ik weet wanneer jij mij nodig hebt.’

‘Is dat zo?’

‘Absoluut.’

‘Ik heb dat gevoel niet.’

‘Jij wist het altijd beter. Die eigenzinnigheid ben je nog steeds niet kwijt.’

‘Een karakterfoutje.’

‘Luister nu eens naar me.’

‘Oké.’

‘Naar mijn overtuiging dwalen jij en jouw jonge collega blind en hulpeloos rond in een mysterieuze sluier… geen kans op ontsnapping.’

‘Je bedoelt… daar zit geen spleet licht tussen.’

‘Precies. Wanneer alle mensen die mogelijk enig licht in die donkere sluier kunnen brengen worden vermoord, houd je geen getuige meer over.’

‘En geen getuigen… geen zaak.’

‘Daar ben je zo langzaam toch wel achter gekomen.’


Peter van Opperdoes keek naar zijn jonge collega op. ‘Hoe was de sectie vanmorgen?’

Jacob liet zich in de stoel achter zijn bureau zakken. ‘Het viel me mee,’ sprak hij opgelucht. ‘Het heeft mij niet zo aangegrepen als de gerechtelijke sectie op het lijk van Loesje de Vries. Ik kon deze keer de handelingen van de patholoog-anatoom bijna emotieloos volgen.’

‘Het is een kwestie van gewenning.’

‘Daar lijkt het op.’

‘Bijzonderheden?’

Jacob schudde zijn hoofd. ‘De modus operandi is vrijwel identiek… twee schoten in de rug. Een van de kogels heeft het hart van Maurits Lepelaar doorboord.’

Peter van Opperdoes knikte begrijpend. ‘Doodsoorzaak inwendige bloeding.’

Jacob tastte in een zijzak van zijn colbert, nam daaruit twee plastic zakjes en schoof die naar de oude rechercheur.

‘De kogels.’

‘Heb je ze al bekeken?’

‘Ja.’

‘Dezelfde markeringen?’

‘Precies.’

‘Dus afkomstig uit hetzelfde wapen.’

‘Absoluut.’

Peter van Opperdoes liet de kogels door zijn handen glijden. ‘Stuur ze net als die van Loesje de Vries maar naar de technische dienst.’

Jacob wees naar de beide boekjes op het bureau van de oude rechercheur. ‘Heb je ze gelezen?’

Peter van Opperdoes knikte. ‘Het zijn dagboekaantekeningen van enige jaren geleden. Van recente gebeurtenissen of problemen zijn geen aantekeningen gemaakt.’ De oude rechercheur lachte. ‘Die lagen toen nog in de schoot van de toekomst.’

Jacob wees opnieuw naar de boekjes. ‘Hier hebben we dus niets aan.’

Peter van Opperdoes maakte een weifelend gebaar. ‘Er was iets in een van de boekjes,’ sprak hij traag, ‘dat mij frappeerde. Loesje de Vries vermeldt dat haar vader het huwelijk van haar halfzuster Gabriëlle met zijn vriend Igor Ibramovic heeft gearrangeerd.’

‘Wat?’

‘Dat staat er… ge-ar-ran-geerd. In dat boekje staat ook een adres van Igor Ibramovic in Moskou.’

Jacob trok zijn schouders op. ‘Daar hebben we niets meer aan. De man is dood.’

Peter van Opperdoes trok een bedenkelijk gezicht. ‘Daarvan ben ik nog niet zo overtuigd. Ik heb alle verzoeken tot opsporing, aanhouding en voorgeleiding van Igor Ibramovic nagetrokken. Er is nog geen enkel verzoek… ook niet bij de ons omringende landen… ingetrokken.’


Hoofdstuk 8


‘Igor Ibramovic?’

Johnny Barendse, de oud-rechercheur van de Warmoesstraat, zuchtte en friemelde met zijn vingers. ‘Igor Ibramovic…’

Peter van Opperdoes keek Johnny scherp aan, maar die ontweek zijn blik.

‘Peter, ik ben weg bij de politie. Fijn met pensioen. Ik hoef aan niemand meer verantwoording af te leggen. Laat mij lekker op mijn woonbootje zitten en de krant lezen. Val me niet lastig met ouwe zaken die er niet meer toe doen.’

Peter van Opperdoes hief zijn vinger op. ‘Vind jij dat twee doden er niet toe doen? Beiden zijn vermoord… laf vermoord… met hetzelfde wapen. Een Nagant 7.62. De Nagant die is gestolen bij de vader van het eerste slachtoffer, Loesje de Vries. En dat is een zaak die door jou en je tot nu toe onbekende collega behandeld is.’

Johnny Barendse stond met een ruk op. ‘En ik zie niet in wat Igor Ibramovic daarmee te maken heeft.’

Peter van Opperdoes keek Johnny onderzoekend aan. ‘Je zweet. Zo warm is het hier anders niet.’

Johnny veegde een hand over zijn voorhoofd en keek erin. Daarna veegde hij zijn hand af aan zijn broek. ‘En ik snap ook niet wat jij hier komt doen. Het is laat, ik wil slapen.’

Peter van Opperdoes liet een stilte vallen.

Johnny voelde zich steeds ongemakkelijker worden. Hij beende heen en weer in de kleine woonkamer van zijn woonboot, terwijl hij af en toe bij een van de kleine raampjes stil bleef staan. Met zijn vingers haalde hij de vitrage uit elkaar en keek naar buiten.

‘Verwacht je nog bezoek?’

Johnny schudde zijn hoofd. Hij wees naar Peter van Opperdoes. ‘En waarom ben jij hier helemaal alleen gekomen? Nou? Waar is je maat? Waarom ben jij niet gewoon thuis in plaats van dat je mij lastigvalt? Het is kerst. Met kerst hoor je mensen niet lastig te vallen. Mensen hebben dan wel wat anders te doen.’

Peter van Opperdoes keek hem rustig aan. ‘Ben je klaar?’

Johnny zag er verwilderd uit, maar toen hij merkte dat de oude rechercheur hem alleen maar vriendelijk aan bleef kijken, leek iets in zijn houding te veranderen. Hij knipperde met zijn ogen en zijn schouders zakten in. ‘Ik… eh… ik…’

Johnny slikte een paar keer en slofte uiteindelijk langzaam naar de eettafel, waar hij tegenover Peter van Opperdoes ging zitten. Hij nam een bierviltje dat er lag in zijn hand en schoof het dralend heen en weer over de tafel.

‘Schuimpie… kom op… je maakt het me lastig. Dat doen ouwe dienders van de Warmoesstraat toch niet?’

‘Ik maak het je niet lastig, Johnny. Dat doe je zelf. Vertel gewoon wat er is gebeurd. Niks meer en niks minder. Ik zit met twee doden en het onderzoek zit aan alle kanten vast.’

‘En dan kom je weer bij mij terug? Waarom?’

Peter van Opperdoes glimlachte. ‘Dat weet je zelf ook wel. Ik kom bij jou, omdat jij degene bent die mij verder kan helpen, en ik heb je nodig. Dat doen ouwe dienders van de Warmoesstraat toch voor elkaar?’

Johnny zat in een diepe tweestrijd, dat was wel duidelijk. Zuchtend keek hij alle kanten op, behalve naar zijn oude collega. Uiteindelijk verbrak hij de stilte.

‘Het is… het was geen gewone inbraak.’

‘Dat had je al verteld. Je hebt me ook verteld dat je Maurits Lepelaar van de inbraak hebt verdacht. En Maurits Lepelaar is nu dood. Het tweede slachtoffer.’

Met een droge knak brak Johnny het bierviltje doormidden. Hij mompelde in zichzelf. ‘Reden temeer om m’n kop dicht te houden…’

Peter van Opperdoes leunde gespannen voorover. Hij wist dat zijn gevoel klopte en dat hij niet voor niets onderweg van het bureau Raampoort naar huis bijna impulsief was afgeslagen in de richting van de woonboot van Johnny Barendse.

Er klopte iets niet aan deze zaak, en zeker niet aan wat Johnny hun verteld had. Hij had heel openhartig geleken, maar Peter van Opperdoes was er onderweg plotseling van overtuigd dat Johnny helemaal niet openhartig was geweest.

Johnny keek hem schuin aan. ‘Is Maurits Lepelaar echt dood?’

Peter van Opperdoes knikte. ‘Als een pier.’

Johnny keek hoofdschuddend omhoog, alsof hij hulp zocht bij de hogere goden en borg vervolgens zijn hoofd in zijn handen.

‘Ik wist het… ik wist dat het ooit problemen zou gaan geven.’

Peter van Opperdoes sprak zacht. ‘Wat zou problemen geven?’

‘Dat hele gedoe. Die wapens. We hadden wel genoeg tegen Maurits Lepelaar, maar vervolgens zei mijn maat tegen me dat we de zaak moesten laten rusten. Iets over de aangifte die ingetrokken zou zijn… en dat de wapens wel terug zouden komen. In ieder geval, op dat moment heb ik er niet echt bij stilgestaan dat er iets niet klopte. Ik ging van mijn maat uit.’

‘Dus je weet wel met wie je die zaak behandeld hebt.’

Johnny Barendse keek op. ‘Ja, dat weet ik wel. Ik heb het je niet willen zeggen… ik dacht dat het er niks mee te maken had. Bovendien bezorgt het me alleen maar problemen. Dat wil ik niet. Ik heb het lekker zo, Schuimpie. Lekker rustig. M’n natje en m’n droogje. Alles wat ik nodig heb. Ellende heb ik genoeg gezien.’

Peter van Opperdoes negeerde de smeekbede van Johnny. ‘Wie is het?’

Johnny Barendse zuchtte diep. Hij keek nerveus om zich heen en Peter van Opperdoes voelde dat een vreemde huivering door zijn lichaam ging. Dit gevoel had hij al duizenden keren gehad, maar nog nooit tijdens een gesprek met een collega. Het gevoel overviel hem altijd vlak voordat een verdachte ging bekennen. Het bracht hem in verwarring. Wat was hier aan de hand? Moest hij Johnny Barendse meer als een verdachte beschouwen dan als een oud-collega die hem verder kon helpen?

Voordat hij die gedachte kon afmaken, zuchtte Johhny nog maar eens diep. ‘Ik heb die inbraak onderzocht met Cas Dodewaard. Hij is degene die me later vertelde dat we moesten stoppen. Een paar weken daarna was hij ineens weg bij de politie en begon hij een eigen advocatenpraktijk.’

Peter van Opperdoes keek verbaasd op. Plotseling viel er veel op z’n plek. Cas Dodewaard was enkele jaren geleden plotseling advocaat mr. Cas Dodewaard geworden, na een korte maar hevige carrière bij de Amsterdamse politie. Vanaf dat moment verdedigde hij de criminelen die hij voordien nog achter de tralies probeerde te krijgen. Ineens flitste er iets door Peter van Opperdoes’ hoofd.

‘Cas Dodewaard was de advocaat van Igor Ibramovic.’

Johnny knikte langzaam. ‘Inderdaad. En niet van hem alleen. Ook van de vader van Loesje de Vries.’

‘Bij wie de wapens gestolen waren…’

Johnny Barendse leek opgelucht dat hij het eindelijk verteld had. Hij liep naar de kast en pakte een fles, die hij uitnodigend omhooghield. Peter van Opperdoes schudde zijn hoofd. Johnny schonk zichzelf een glas in.

‘Snap je nu dat ik aarzelde om het je te vertellen? Cas Dodewaard…’ Johnny schokte met zijn schouders. ‘…heb ik nooit gemogen. Hij had iets… iets… ik weet het niet. Wij waren geen lieverdjes op de Warmoesstraat, maar hij…’

Peter van Opperdoes wist precies wat Johnny bedoelde. Toen Dodewaard eenmaal weg was bij de politie, leek niemand daar erg rouwig om te zijn. Beide mannen zwegen een moment en dachten ieder het hunne over Dodewaard.

‘En Igor Ibramovic? Wat had hij ermee te maken?’

Johnny haalde zijn schouders op. ‘Je kent de reputatie van Igor de Verschrikkelijke. Die man deugt van geen kant. Levensgevaarlijk. Maar ik heb zijn naam nooit horen vallen tijdens ons onderzoek.’

Peter van Opperdoes keek Johnny onderzoekend aan. ‘Wist je dat hij later getrouwd is met de zuster van Loesje de Vries?’

Johnny’s verbaasde blik leek oprecht. ‘Nee, dat wist ik niet. Kennelijk zit dat hele clubje mensen… Cas Dodewaard, Igor de Verschrikkelijke en de twee zusjes en hun vader… heel dicht op elkaar. Of zat het heel dicht op elkaar. Maar wat en hoe… dat weet ik ook niet.’

Er viel een lange stilte, die Johnny uiteindelijk als eerste verbrak. ‘Zo. Nou weet je het. Maar of je er iets verder mee komt… dat betwijfel ik.’

Peter van Opperdoes stond op. ‘We zullen zien.’


Het was koud en het sneeuwde nog steeds. Het was lang geleden dat hij zoveel sneeuw had gezien. Op sommige plekken moest hij bergen sneeuw ontwijken die door schuivers het trottoir op waren geduwd. De sneeuwploegen van de gemeente deden hun best, maar leken het gevecht tegen de gladde en ondergesneeuwde straten toch te verliezen.

De sneeuw om hem heen maakte hem rusteloos, of misschien kwam het door de wetenschap dat Cas Dodewaard iets met deze hele zaak te maken had. Er waren wapens gestolen, het onderzoek moest worden gestaakt, en Cas Dodewaard, die het onderzoek naar de inbraak deed, stopte bij de politie.

Peter van Opperdoes probeerde alle stukjes van de puzzel in zijn hoofd bij elkaar te leggen, maar slaagde daar nog niet in. Het leek wel of de stukjes weliswaar één afbeelding vormden, maar toch niet in elkaar pasten.

Het feit dat Loesje de Vries naar de politie was gegaan, omdat ze een gestolen pistool bij haar klant had gezien, had haar het leven gekost. Maar wat was daar zo zwaarwichtig aan dat het iemand zijn leven moest kosten? Het wapen? Of degene die het wapen bij zich had?

De wereld werd kleiner en kleiner naarmate de sneeuw dichter werd. En zo ging het ook in Peter van Opperdoes’ gedachten. Hij zag alle gebeurtenissen alleen nog maar als kleine, kartonnen puzzelstukjes, die door zijn hoofd dansten zonder elkaar te raken.

Loesje, het wapen, de inbraak, Kanjer, Maurits Lepelaar…

Natuurlijk stond alles met elkaar in verband, maar hoe? Ineens leken twee stukjes zich met elkaar te verbinden… en nog een.

Het lachende gezicht van een vrouw vormde zich.

Loesje de Vries.

De Nagant 7.62.

Kanjer.

Wat probeerden zijn hersens hem te vertellen?

Peter van Opperdoes kwam op de plek waar de Brouwersgracht en de Prinsengracht elkaar kruisen. Hij had menige warme zomermiddag met zijn vrouw op het drukke terrasje van café Papeneiland gezeten. Nu was het er ook druk, maar zat er niemand op het besneeuwde terras. De barman herkende de kleumende Peter van Opperdoes en wenkte hem met een gul gebaar naar binnen.

Met een ietwat bedroefde glimlach schudde Peter van Opperdoes zijn hoofd. Hij liep naar de stenen trap aan de rand van de gracht en liep voorzichtig de gladde treden af, tot hij op het steigertje vlak boven het water stond.

Het water was ondanks de kou en de sneeuw nog steeds niet bevroren en stroomde langzaam door de Brouwersgracht, de Prinsengracht in.

Peter van Opperdoes’ blik bleef rusten op de zachte rimpels van het donkere water.

‘Kom weer eens langs,’ klonk het achter hem.

Peter van Opperdoes draaide zich om en zag het vriendelijke gezicht van de barman van café Papeneiland. Hij hield een sigaret tussen zijn vingers en inhaleerde diep.

Peter van Opperdoes haalde zijn schouders op. ‘Het is niet meer hetzelfde daarbinnen. Voor jullie wel, maar voor mij niet meer.’

‘Toch ben je welkom. Ik zie je altijd even naar binnen kijken als je langsloopt.’

Peter van Opperdoes glimlachte. ‘Ik kijk naar het verleden, Carlo. En dat bevalt me wel.’

Met een enorme hijs verdween het laatste stukje van de sigaret, waarna de barman het resterende peukje met zijn middelvinger en duim ver het water in schoot. ‘Een kop koffie?’

Maar Peter van Opperdoes draaide zich weer naar het water. ‘Nog maar even niet, Carlo.’

Met een welgemeende klop op de schouder verdween de barman de stenen trap op in de richting van zijn café. Peter van Opperdoes zag nu pas hoe koud de barman het gehad moest hebben, want hij droeg alleen zijn smetteloos witte overhemd. Hij was snel naar buiten gelopen toen hij de oude rechercheur langs zag lopen, kennelijk.

‘Aardig van hem.’

‘Heel aardig.’

‘Waarom ga je niet een keer? Kan helemaal geen kwaad.’

‘Wat moet ik daar nou? Wij zaten daar gezellig. Kopje koffie, appelgebakje. Mensen kijken. Zie je me dat in m’n eentje doen?’

Zijn vrouw lachte. ‘Jij kijkt altijd naar mensen. Beroepsdeformatie, is dat. Andere mannen kijken naar mooie vrouwen. Jij kijkt altijd naar iedereen.’

Peter van Opperdoes lachte welgemeend. ‘Je gaf me een welgemeende klap op m’n hoofd, de eerste keer dat ik een vrouw nakeek. Weet je nog? Sinds die tijd was ik een stuk voorzichtiger.’

Zijn vrouw kon haar lachen bijna niet inhouden. ‘Dan geef ik je bij dezen toestemming. Als je de kroeg ingaat, mag je nu officieel naar andere vrouwen kijken. Misschien kom je een aardige dame tegen, met wie je een appelgebakje kan eten.’

‘Geen behoefte aan.’

‘Wat niet is, kan nog komen. Alle mannen denken toch alleen maar aan één ding, dat weet je toch?’

En toen was het weer stil.

Peter van Opperdoes liet de laatste woorden bezinken.

Alle mannen denken aan een ding.


Aan de overkant zag Peter van Opperdoes een politieauto stapvoets over de Brouwersgracht rijden. Hij gleed zo goed en zo kwaad als het ging de brug over en wenkte de twee agenten.

‘Wat kunnen we voor u doen, meneer?’

Deze twee jonge agenten, die het slechte weer trotseerden, herkenden hem niet als een collega.

Peter van Opperdoes stak zijn hoofd naar binnen. ‘Zijn jullie ergens mee bezig? Nee? Mooi.’

Hij trok het portier open en plofte op de achterbank. Daar trok hij een brede glimlach. ‘Breng me even naar huis, daar verderop.’

De twee hadden nu wel door dat ze met een collega op leeftijd te maken hadden. Ze keken elkaar even aan, haalden hun schouders op en de chauffeur zette de auto in de eerste versnelling.

Achter in de politiewagen, die langzaam door de sneeuw ploegde, zat Peter van Opperdoes stilletjes heel tevreden te wezen.


‘Volgens mij heb jij vannacht wel goed geslapen.’

Peter van Opperdoes trok de voordeur achter zich dicht en sloot zorgvuldig af. ‘Heb je me daarom met rust gelaten?’

‘Haha. Je viel als een blok in slaap.’

‘Ik was moe.’

‘En tevreden, volgens mij?’

Peter van Opperdoes bromde. ‘Ik kreeg een leuk idee gisteravond. Iets waar we volgens mij verder mee kunnen.’

Onderweg naar bureau Raampoort bleef Peter van Opperdoes een beetje kletsen met zijn vrouw. Hij voelde zich iets beter, al kon hij niet precies zeggen waarom.

Het bureau lag er nog steeds stil bij. De wegen waren bijna niet meer begaanbaar en de Amsterdammers kwamen alleen maar de straat op als het echt niet anders kon.

Bureau Raampoort lag er nog meer dan anders bij als een onneembare burcht midden in de stad. De wachtcommandant groette de oude rechercheur bij binnenkomst vriendelijk en hield een zilverkleurige thermoskan uitnodigend omhoog. ‘Jij bent er vroeg bij. Verse koffie?’

Peter van Opperdoes keek rond. Het was binnen in het bureau al net zo stil als buiten.

De wachtcommandant grijnsde. ‘Er zijn flink wat collega’s gestrand onderweg naar hun werk.’

‘Is Jacob er al wel?’

‘Nog niet gezien. Eigenlijk ben je de eerste. Er rijdt volgens mij maar één politieauto rond in het district.’

Peter van Opperdoes hield een plastic bekertje omhoog en de wachtcommandant goot het vol geurende zwarte koffie.

‘Mis je de Warmoesstraat?’

Peter van Opperdoes haalde zijn schouders op. Het enige wat hij miste was zijn vrouw. ‘Valt wel mee. Je moet er overal zelf wat van maken, toch?’

De wachtcommandant bromde instemmend. ‘Klopt het dat ze je daar te lastig vonden?’

Peter van Opperdoes moest lachen. ‘Vind jij mij lastig?’

‘Nee, ik vroeg het me gewoon af. Je weet hoe d’r geluld wordt in het korps.’

‘Dus het verhaal gaat dat ze me te lastig vonden?’

‘Eigenzinnig, eigenwijs, eigengereid. Alles in je eentje willen doen. Niet luisteren naar bazen. Nou ja, dat soort dingen.’

Peter van Opperdoes keek de wachtcommandant aan en nam een slok van zijn te hete koffie. Hij zoog even wat koele lucht naar binnen.

‘Volgens mij is elke goeie diender eigenwijs en wil hij per definitie niet luisteren naar zijn bazen. In ieder geval zou hij zo moeten zijn.’

De wachtcommandant, zelf ook niet de jongste, schudde ontevreden zijn hoofd. ‘Zo denken wij erover, ja. Maar al die jonge dienders van tegenwoordig, dat is een heel ander slag. Of worden wij oud?’

‘Daar denk ik wel eens over, dat men tegenwoordig zo snel zegt dat vroeger alles beter was. Zullen we wedden dat de jeugd van tegenwoordig over twintig jaar hetzelfde zegt? Mijn ouders zeiden ook al dat vroeger alles beter was.’

De wachtcommandant bromde. ‘Als je het zo bekijkt, wordt het dus alleen maar slechter en slechter de hele tijd. Maar sommige dingen waren vroeger echt beter. Respect voor de politie. Je kreeg een klap, je gaf een klap en iedereen gaf mekaar een hand na afloop. Maar ze luisterden wel naar je. Tegenwoordig mag je helemaal niks meer.’

Peter van Opperdoes knikte. Dat was waar. Soms had ook hij het idee dat het er niet beter op werd op straat.

Hij stak zijn hand op bij wijze van afscheid maar voor hij de balieruimte verliet, draaide hij zich om. ‘Is dat verhaal al het hele bureau doorgegaan?’

‘Welk verhaal?’

‘Dat ik ben weggestuurd van de Warmoesstraat?’

‘Je weet toch hoe dat gaat?’

‘Daarom vraag ik het ook. Ik ben namelijk niet weggestuurd. Ik ben zelf weggegaan. Na vijfentwintig jaar wilde ik wel eens iets anders dan junks en hoeren.’

De wachtcommandant moest lachen. ‘En wat is je eerste zaak hier? Een vermoorde hoer. Haha! Wat een verbetering.’

Peter van Opperdoes deed de deur open en zuchtte. ‘Ik kan er ook niks aan doen.’

Met enige moeite beklom hij de trap van de Raampoort. De kou en de sneeuw deden zijn knieën geen goed, merkte hij. Boven liet hij de lichten van de recherchekamer uit en plofte in zijn stoel.

Een diepe stilte daalde neer over de donkere recherchekamer. De kamer was leeg, zelfs de hele eerste verdieping was leeg. En toch…

Peter van Opperdoes hoefde niet om zich heen te kijken om te weten dat ze er was. ‘Nu voel ik dat je er bent.’

‘Echt waar? Hoe dan?’

‘Weet ik het. Ik voel het gewoon. Gek, hè?’

‘Best wel. Ik weet af en toe zelfs niet eens waar je bent.’

Peter van Opperdoes wist dat hij haar niet hoefde te vragen waar ze was, of wat ze zag. Ze zou er geen antwoord op geven, dus zweeg hij.

Maar zijn vrouw niet.

‘Dat was een lang gesprek dat je met die agent had, beneden.’

‘Dat was geen agent. Dat was een brigadier. De wachtcommandant van het bureau.’

‘Wat kan mij het nou schelen hoe hij heet. Hij heeft een uniform, dus wat mij betreft is het een agent. Dat interesseerde me toch nooit, dat weet je toch? Maar ik ben wel blij dat je even met hem gepraat hebt. Dat is goed. Nou ga je van de week ook een kop koffie drinken in die kroeg bij ons verderop… hoe heet het… Papeneiland. Waar we gisteren waren. Oké?’

‘Misschien.’

‘Niet misschien. Je gaat gewoon. Weer even onder de gewone mensen. Goed voor je.’

Peter van Opperdoes moest glimlachen. ‘Je blijft me vertellen wat ik moet doen.’


Op de gang kwam Jacob aanlopen, zijn besneeuwde jas nog aan, mopperend op het rotweer. Hoewel de hele verdieping donker was, hoorde hij iemand praten… de stem van zijn oude collega. Het vreemde was dat hij alleen maar zijn stem hoorde, niet degene met wie hij sprak. Hij zit aan de telefoon zijn, dacht Jacob… maar iets maakte dat hij weifelde voordat hij de recherchekamer inliep. Het klonk als een bijzonder persoonlijk gesprek. Alsof… alsof de oude rechercheur met een vrouw zat te bellen. Sterker nog… met zíjn vrouw zat te bellen.

Maar die was… ze was toch overleden?

Jacob stokte.

Uit het zicht bleef hij naast de deur van de recherchekamer staan.

‘Je blijft me vertellen wat ik moet doen,’ hoorde hij.

En toen hoorde hij Peter van Opperdoes zeggen: ‘Ik weet het, het is goed voor me om onder de mensen te komen. Ik zal het ook wel doen. Maar ik mis je zo. En als ik dan bij Papeneiland ben… dan zie ik jou daar… in mijn gedachten. Dan zie ik je op het bankje voor het cafeetje zitten, terwijl je om je heen kijkt en zit te lachen. En dan…’

Jacob merkte hoe geëmotioneerd maar ook hoe gelukkig Peter van Opperdoes nu klonk. Heel voorzichtig gluurde hij om de hoek van de deur. Peter van Opperdoes zat niet met een telefoon aan zijn oor. Hij zat achterovergeleund in zijn stoel, in de donkere recherchekamer, en staarde naar het plafond.

Jacob trok langzaam en zonder op te vallen zijn hoofd terug, draaide zich zachtjes om en liep naar beneden, waar hij zich door de wachtcommandant een kop koffie liet inschenken.

‘Ik dacht dat je geen koffie wilde?’

‘Ik heb me bedacht.’

De wachtcommandant keek hem aan en wilde nog iets vragen, maar Jacob keek zorgelijk en leek heel ergens anders met zijn gedachten.

De klapdeur zwiepte open en commissaris Van Straaten betrad met vlotte tred het bureau. Hij veegde de sneeuw van zijn schouders.

‘Wat een hondenweer.’

De wachtcommandant had zich teruggetrokken achter de balie en Jacob stond met zijn koffie in de hand in gedachten voor zich uit te staren.

‘Het is goed te zien dat de recherche ondanks het slechte weer, alweer vertegenwoordigd is in mijn district.’

Jacob knikte.

Commissaris Van Straaten kwam naast hem staan. ‘Zit er al wat vooruitgang in de zaak?’

‘We zijn druk bezig. Langzaamaan… maar we komen er wel.’

‘Dat is goed om te horen. Goe… hoed! Dat doet mij deugd. Zeg…’ Hij boog zich vertrouwelijk naar Jacob toe. ‘Die Van Opperdoes… Jij hebt nu een paar dagen met hem gewerkt. Hij is… hoe zal ik het zeggen… hij heeft nogal wat verhalen om zich heen zweven. Beetje problematisch figuur. Begrijp me goed, hoor…’ Hij keek om zich heen. ‘Hij lijkt me een zeer geschikte man. Aimabel. En bovendien zéér capabel. Een héle capabale man.’

Van Straaten proefde het woord een paar keer en het beviel hem kennelijk buitengewoon. ‘Capabel. Mits hij hier…’ Van Straaten tikte aan de zijkant van zijn hoofd ‘…lekker in zijn vel zit. En daar twijfel ik een beetje aan. Ik heb jou niet voor niets aan hem gekoppeld, waarde Jacob. Gaat het wel goed met hem? Is hij nog in staat om te werken? Of moet ik maatregelen nemen?’

Jacob aarzelde. Wat hij net had gezien verontrustte hem hevig, maar moest hij dat aan de commissaris vertellen?

Hij nam iets te lang de tijd om antwoord te geven. De commissaris boog zich voorover. ‘Je twijfelt?’

Jacob twijfelde inderdaad. ‘We zijn nog maar een paar dagen bezig. Ik… ehh… ik weet het niet… Nog niet.’

Van Straaten loerde onderzoekend en bespeurde een afkeurende trek op het gezicht van Jacob. ‘Het gaat me niet om de persoon Peter van Opperdoes. Een aardige man, zoals ik al zei. Maar als hij hulp nodig heeft… of als het werk eronder leidt… Op de Warmoesstraat maakte men zich al ernstig zorgen. Waarschijnlijk is dat ook de reden dat hij om overplaatsing heeft gevraagd. Om even rust te hebben.’

Jacob zweeg.

‘Ik verwacht dat je me meteen op de hoogte brengt als jou iets opvalt.’

‘Natuurlijk, commissaris.’

‘Wachtcommandant, ik kan nu wel een kop koffie gebruiken. Heet.’


Enkele minuten later ging Jacob weer naar boven. Hij stampte luidruchtig de trap op, om Peter van Opperdoes te waarschuwen dat hij in aantocht was. In de recherchekamer brandde nu zacht licht en Peter van Opperdoes zat achter zijn computer wat aantekeningen door te nemen.

‘Goedemorgen, waarde collega. Goed geslapen?’

‘Prima, dank je.’

Jacob merkte niets aan Peter van Opperdoes.

‘Ik weet wie de tweede rechercheur was die de inbraak bij de vader van Loesje de Vries heeft onderzocht.’

Jacob was stomverbaasd. ‘Maar… hoe weet jij dat?’

‘Ik ben gisteravond nog even langs Johnny Barendse geweest, de ex-collega van de Warmoesstraat.’

‘Die in die woonboot.’

‘Ja. Ik dacht… misschien herinnert hij zich inmiddels met wie hij was. En ik kon toch niet slapen, dus…’

Jacobs stem klonk bitter. ‘Dus ben jij daar alleen naartoe gegaan.’

‘Ja… ik zag daar geen kwaad in.’

Het duurde even voordat Jacob reageerde. Hij staarde strak voor zich uit en klemde zijn kaken op elkaar.

‘Ik weet niet…’ Jacob stopte even, ‘…ik weet niet hoe jij dat op de Warmoesstraat deed, maar ik ben gewend dat… als je een zaak met z’n tweeën draait… dat je die zaak dan helemaal samen onderzoekt. Van het begin tot het eind.’

Peter van Opperdoes wist niet goed hoe hij moest reageren.

Jacob bromde nog even voor zich uit. ‘Ik ben je Vledder niet.’

‘Wat zeg je?’

‘Je hoorde me wel…’

Peter van Opperdoes hief zijn hand op en Jacob stopte midden in de zin. Zonder verder iets te zeggen sloot hij zijn mond en wachtte af.

‘Laat me uitleggen waarom ik het heb gedaan. Mijn vrouw… ze is vorig jaar overleden. We waren met z’n tweeën, we hadden geen kinderen. We hebben het goed gehad met elkaar. Meer dan goed zelfs, anders hou je het ook niet zo lang vol.’

Peter van Opperdoes keek Jacob aan met een warme blik in zijn ogen. ‘Ik hou van m’n werk. Het geeft me voldoening als ik hier ben en aan een interessant onderzoek kan werken. Maar als ik hier de deur uit stap en naar huis loop, is er niemand die mij welkom heet. De kamers zijn koud, het bed is leeg, het huis is stil. Wat moet ik dan thuis? Dus ga ik wandelen, een beetje nadenken. En dan komt er iets in mijn hoofd op…’

Jacob keek Peter van Opperdoes scherp aan, wachtend op een mogelijke onthulling van wat er net gebeurd was, maar Peter van Opperdoes vervolgde rustig zijn verhaal.

‘Een idee… iets wat we vergeten zijn, of iets waar we nog niet op gekomen zijn. En gisteravond dacht ik aan Johnny Barendse. Moest ik jou dan bellen? Jij zat bij je lieve vrouw en je kindjes, waar je ook al een paar dagen niet bij was geweest. Had ik jou daar weg moeten halen voor iets wat ik makkelijk zelf kon doen? Dat dacht ik. En toen heb ik ervoor gekozen om jou in ieder geval… voor zolang ik het nog kan… al je geluk thuis te gunnen.’

Jacob slikte en kon even niets uitbrengen. Het bleef stil in de kamer.

Peter van Opperdoes merkte wat een uitwerking zijn verhaal op zijn jonge collega had, maar hij had ieder woord gemeend van wat hij zei.

Uiteindelijk zuchtte Jacob diep. ‘Wat zei Johnny Barendse?’

‘Hij noemde Cas Dodewaard als de collega met wie hij de inbraak had onderzocht.’

Jacob hijgde verbaasd. ‘Die foute advocaat? Ex-collega, die nu voor criminelen werkt?’

Peter van Opperdoes knikte. ‘Dezelfde. Alles draait om elkaar heen, qua mogelijke betrokkenheid.’

‘Zeg dat wel… Wist hij nog iets te vertellen over Igor de Verschrikkelijke?’

‘Nee. Maar het is natuurlijk erg toevallig dat Cas Dodewaard zijn advocaat was en dat Igor is getrouwd met Gabriëlle de Vries, de halfzuster van Loesje.’

Jacob maakte wat aantekeningen op de grote onderlegger onder zijn toetsenbord. Hij schreef wat namen op en verbond die met pijlen en lijnen.


‘Is Cas Dodewaard… ex-rechercheur en nu advocaat van foute zaken… dan misschien degene geweest die het huwelijk tussen Gabriëlle en Igor de Verschrikkelijke heeft gearrangeerd, zoals Loesje in haar dagboek schreef?’

‘Heel goed mogelijk. Of de vader van Gabriëlle en Loesje heeft het gearrangeerd. Dat zou betekenen dat Cas Dodewaard Igor Ibramovic op een andere manier heeft leren kennen.’

‘Maar Cas Dodewaard was corrupt. Toch? Niemand was er rouwig om dat hij vertrok bij de politie. Misschien kende hij Igor de Verschrikkelijke al langer. Misschien was het geen toeval dat juist hij de inbraak onderzocht. Hoe vreemd is het niet dat het dossier verdwenen is? Cas Dodewaard kon het dossier laten verdwijnen.’

Peter van Opperdoes knikte langzaam. Er viel weinig af te dingen op de redenaties van zijn jonge collega.

‘We zijn er nog niet uit,’ concludeerde hij.

‘Wat gaan we doen? Dodewaard verhoren als getuige?’

Peter van Opperdoes twijfelde. Cas Dodewaard was een geslepen advocaat, met recherche-ervaring. Ieder verhoor zou hij meteen naar zijn hand zetten. In ieder geval zou hij zichzelf nooit verraden. Voordat ze hem aanpakten, moesten ze iets achter de hand hebben.

Peter van Opperdoes liet een stilte vallen. ‘Alle mannen denken maar aan een ding.’

Jacob keek verbaasd op. ‘Pardon?’

‘Alle mannen denken maar aan een ding, zei ik. Wat is dat ene ding?’

Een scheve glimlach verried Jacobs geamuseerdheid. ‘Dat hangt er maar helemaal van af wie dat zegt.’

‘Hoe bedoel je?’

‘Nou… als jij mij dat vraagt… als man… dan zou ik zeggen: voetbal.’

‘Heel goed. Maar stel nou eens dat een vrouw dat heeft gezegd. Wat bedoelt ze dan?’

‘Als een vrouw zegt dat mannen maar aan één ding denken, dan zal het wel over seks gaan. Het eeuwige vrouwelijke verwijt dat de mannelijke geest alleen maar aan één ranzig ding kan denken.’

‘Juist. Dat dacht ik dus ook. En daarvan uitgaande kunnen we misschien iets proberen. Het is een wilde gok, maar wel een die de moeite waard is, denk ik.’

‘En dat is?’

‘We zijn op zoek naar de man met het wapen… de Nagant 7.62.’

‘Kanjer.’

‘Precies, Kanjer. Met die naam belde hij een prostituee, Loesje de Vries.’

Jacob ging langzaam rechtop zitten, vol interesse. Hij wist waar de oude rechercheur naartoe wilde.

‘Klopt. En nu denk je…’

Hij stopte en Peter van Opperdoes maakte de zin af.

‘…mannen denken maar aan één ding: seks. Als Kanjer die naam gebruikt bij één prostituee, is de kans heel groot dat hij ook andere meisjes bezoekt onder die naam.’

Jacob stond op en liep opgewonden heen en weer door de kamer.

‘We gaan wat escortdames af en zoeken meisjes die qua uiterlijk vergelijkbaar zijn met Loesje de Vries… want dat is toch zijn smaak… en zoeken uit of een van hen wel eens een klant krijgt die zichzelf Kanjer noemt.’

Peter van Opperdoes haalde zijn opschrijfboekje tevoorschijn.

‘Ik ken nog wel wat mensen uit die prostitutiewereld…’

Jacob glimlachte spottend. ‘Uit je tijd bij de Warmoesstraat, zeker.’

‘Inderdaad. Goeie contacten, Jacob, is het halve recherchewerk.’

Jacob ging ongedurig naast Peter van Opperdoes staan. ‘Ja, ja, dat zal wel. Maar als we Kanjer hebben, zijn we al een enorm stuk verder.’

‘Een stuk verder. Want juich niet te vroeg. Als we Kanjer hebben, zijn we er nog niet.’

‘Kom op zeg, als we Kanjer hebben, zijn we er al bijna. Loesje heeft hem met het wapen gezien en daarna is ze vermoord. En Maurits Lepelaar is ook met het wapen vermoord dat toebehoort aan Kanjer.’

Peter van Opperdoes hief zijn vinger op. ‘Toebehoorde. Op het moment dat Loesje hem ermee zag. Wat er daarna met dat wapen gebeurd is, of wie het nu heeft, weten we niet.’

Jacob knikte peinzend. ‘Dat is waar. En het is wel een goed idee om Kanjer te pakken. Maar er is iets anders wat meespeelt, betreffende de rol van Kanjer in dit hele onderzoek… bedacht ik vannacht.’

Peter van Opperdoes keek verbaasd op. ‘Wat speelt er dan mee? Anders dan we dachten?’

Jacob zweeg even.

‘Misschien is zijn rol niet zo groot als we eerst dachten. Wij dachten dat Loesje vermoord was omdat ze de Nagant 7.62 van haar vader bij Kanjer had gezien. Maar ik denk niet dat dat de reden is dat ze is vermoord.’

‘Niet?’

Jacob ijsbeerde weer en weer door de kamer, terwijl hij zijn verhaal vervolgde. ‘Nee. Kijk… Kanjer heeft natuurlijk gemerkt dat zij het wapen heeft gezien. Hij is ook niet achterlijk, hij heeft het naast haar hoofd op het nachtkastje gelegd. Hij ging uit van de discretie van de prostituee. Die hebben ook een soort privacyreglement, al is het dan niet officieel. Hij maakte op dat moment geen geheim van dat wapen en was ervan overtuigd dat zijn geheim… het wapen… veilig was bij haar.’

Peter van Opperdoes glimlachte om het serieuze gezicht waarmee Jacob zijn theorie ontvouwde. ‘Kanjer wilde gewoon een wip maken en weer weg.’

Jacob keek Peter van Opperdoes gretig aan. ‘Precies! Het was helemaal zijn bedoeling niet om haar te vermoorden, anders had hij dat meteen wel gedaan. Daar, ter plekke! Toen ze het wapen zag!’

Peter van Opperdoes knikte langzaam. ‘Daar zit iets in. Waar wil je naartoe?’

‘Ik denk dat Loesje de Vries vermoord is… niet omdat ze het wapen had gezien, maar omdat ze met die wetenschap naar de politie is gelopen. Als ze haar mond had gehouden, was er vermoedelijk niets aan de hand geweest. Het pistool is van minder belang dan we dachten, het gaat erom dat Loesje naar de recherche is gegaan om haar verhaal te vertellen. Degene die haar vermoord heeft, was daardoor bang dat ze misschien nog wel veel meer zou gaan vertellen. Iets wat wij… nu… nog niet weten.’

Peter van Opperdoes keek geamuseerd. ‘Het is een mooie redenatie.’

Jacob knikte tevreden. ‘Dat vond ik nou ook.’

‘Maar hij klopt niet.’

Jacobs mond zakte een stukje open. ‘Niet?’

Peter van Opperdoes ging rechtop zitten en keek zijn jonge collega vriendelijk aan. ‘Wanneer was Kanjer precies bij Loesje de Vries op bezoek?’

‘Eh… nou… de avond voordat ze hier was.’

‘Precies. En hoe wist Kanjer dat ze naar de politie is gegaan? Denk jij dat Kanjer haar de hele avond, de hele nacht en de hele volgende ochtend in de gaten heeft laten houden? Om te zien wat ze zou gaan doen na zijn bezoek?’

Jacob liep terug naar zijn bureau en liet zich in zijn stoel zakken. ‘Nee, dat denk ik eigenlijk niet.’

‘En wie wist er allemaal dat Loesje naar de politie zou gaan? Ik denk niet dat zij dat aan iemand heeft verteld. En op dit bureau wisten alleen jij en ik dat… en misschien iemand beneden bij de balie, maar verder niemand. En ik heb haar nagekeken toen ze het bureau verliet, maar ik zag niemand haar volgen.’

Jacob zweeg teleurgesteld.

Peter van Opperdoes zwaaide met zijn hand. ‘Jacob, trek het je niet aan. We moeten het juist van dit soort redenaties hebben. Theorieën. Scenario’s. Wat er gebeurd kan zijn. Dat zijn belangrijke vragen voor ons. Alle mogelijkheden moet je onderzoeken en je zit er misschien tien keer naast voordat je goed zit.’

‘Maar Kanjer blijft belangrijk.’

‘Natuurlijk! Want het allerbelangrijkste wat wij nu willen weten, is iets wat alleen Kanjer ons kan vertellen.’

Jacob keek op. Hij wist wat Peter van Opperdoes bedoelde.

‘Wat er met zijn Nagant 7.62… ons moordwapen… is gebeurd na zijn bezoek bij Loesje.’

‘Precies. En misschien kan hij ook enige opheldering geven over het motief van de twee moorden. Waarom zijn die dagboeken gestolen? Wat stond daarin? Wat is de relatie tussen Kanjer, Igor de Verschrikkelijke, de halfzusjes Loesje en Gabriëlle en hun vader? Er speelt iets op de achtergrond, wat de reden is voor dit alles. Iets wat belangrijk genoeg is om twee mensen voor te vermoorden. Daar kan Kanjer ons wellicht meer over vertellen.’

Jacob kwam naar Peter van Opperdoes toe lopen en wees op het boekje, dat inmiddels opengeslagen op zijn bureau lag. Hij zag dat de oude rechercheur wat illustere namen had neergeschreven, als Blonde Sjaan, Zwarte Sien en Flip de Pooier, met adressen en telefoonnummers erachter.

Enthousiast klopte Jacob op het boekje. ‘We moeten hem hebben. En ik denk dat we Kanjer in de val kunnen laten lopen.’


Hoofdstuk 9


Peter van Opperdoes sjokte in zijn typische slenterpas vanaf de Warmoesstraat door de Lange Niezel. Hij had de kraag van zijn oude montycoat omhooggetrokken. Het was bitter koud. Gedreven door nostalgische gevoelens had hij in het oude politiebureau aan de Warmoesstraat, met zijn rug geleund tegen de balie, een babbeltje gemaakt met zijn vriend en vroegere wachtcommandant Jan Rozenbrand.

De beide mannen hadden in het beruchte politiebureau jarenlang met elkaar opgetrokken en tal van stormen overleefd. Terloops had hij zijn vriend gevraagd of er in het korps nog roddels dwaalden rond de activiteiten van Cas Dodewaard. Het leek een schot in de roos.

Jan Rozenbrand explodeerde, maar buiten een lange reeks van plat Amsterdamse vervloekingen gewijd aan de ‘tot de vijand overgelopen ex-rechercheur’ was hij uiteindelijk over de huidige gedragingen van de advocaat van kwade zaken niet veel wijzer geworden.

Toen Jan Rozenbrand tot slot, met ingehouden woede, Cas Dodewaard als een smerige verrader van recht en gerechtigheid typeerde, schoot Peter van Opperdoes in de lach. Cas Dodewaard was in politiekringen niet geliefd, daarover bestond geen twijfel.

Peter van Opperdoes keek eens om zich heen. Hij had de Lange Niezel in de loop der jaren van een druk en gezellig winkelstraatje waar hoertjes hun dagelijkse inkopen deden, zien verworden tot een aanstootgevende toegangspoort tot de omstreden Walletjes en de betaalde seks… seks waaruit, naar zijn idee, elk gevoel van begrip en mededogen tussen hoerenloper en prostituee leek te zijn verdwenen.

De oude rechercheur trok een denkrimpel in zijn voorhoofd en vroeg zich af waarmee hij bezig was. Waarom liep hij hier, in zijn oude district?

Toen hij de zaak overdacht, schudde hij zijn hoofd. Het leek hem een mission impossible: hoe identificeer je een man van wie je niet meer weet dan dat hij wel eens een prostituee bezocht en zich dan als Kanjer presenteerde? Hoe creëer je voor zo’n man een goed sluitend vangnet voor een toekomstige arrestatie? Daar kwam nog bij dat die Kanjer overduidelijk ook nog eens een gewelddadig man was… vermoedelijk nog in het bezit van een Nagant 7.62 mm, een vervaarlijk wapen, waarmee al twee mensen waren omgebracht. Maar die Kanjer, zo was zijn overtuiging, vormde een sleutel… wellicht de enige weg tot de ontrafeling van het mysterie waarmee hij en Jacob waren belast.


Omdat Peter van Opperdoes het plan had opgevat om een reeks puur vertrouwelijke gesprekjes te gaan voeren met een kring van prostituees met wie hij in het verleden een relatie als informant had opgebouwd, had hij besloten om alleen op pad te gaan. Het leek hem niet juist om zijn jonge collega op zijn missie mee te nemen. Prostituees waren achterdochtig. Het duurde geruime tijd voor een nieuw politiegezicht werd geaccepteerd. Jacob had begrip getoond en hem veel succes gewenst.

Na ampele overwegingen besloot Peter van Opperdoes om eerst op bezoek te gaan bij Zwarte Neel… niet zo jong meer, maar door het leven gelouterd en intelligent… een vrouw die in het vak van prostituee zoveel ervaring had opgebouwd dat niets haar meer verbaasde.

Voor het fraaie grachtenpand aan de Achterburgwal waar ze werkte, bleef hij staan. Het gordijn van haar peeskamertje was gesloten. Hij wachtte geduldig. Het duurde niet lang… een paar minuten… tot het gordijn van haar peeskamertje weer openging en de klant die zij had ‘behandeld’ schielijk en schuchter het hoerenpandje verliet.

Peter van Opperdoes stapte langs hem heen, duwde de deur van haar peeskamertje open en ging naar binnen.

Zwarte Neel schikte haar kapsel, draaide zich van haar spiegel weg en keek hem verbaasd aan. Bij haar herkenning glansde een glimlach.

‘Lekkere Opperdoezer,’ giechelde ze. Haar ogen lachten. ‘Wat kom je doen? Neuken, of ben je in functie?’

De oude rechercheur schudde zijn hoofd. ‘Ik pis niet buiten de pot. Dat weet je.’

Zwarte Neel ging op haar peesbedje zitten en trok haar schouders op.

‘Je vrouw is dood,’ sprak ze simpel. ‘Als je wat mist, mag je best eens even bij mij komen uithuilen. Ik heb altijd al een zwak voor eenzame, oude mannen gehad.’

Peter van Opperdoes grijnsde. ‘Daar ben ik nog niet aan toe.’

Zwarte Neel wuifde in zijn richting. ‘Het is maar dat je het weet.’ Ze stond van haar bed op, trok haar rokje iets naar beneden en schoof voor hem een gammele stoel bij. ‘Ga zitten en vertel eens waarom ze jou bij de Warmoesstraat hebben weggeschopt.’

Peter van Opperdoes trok zijn broekspijpen iets op en nam plaats. De stoel kraakte. ‘Ik ben niet weggeschopt,’ sprak hij hoofdschuddend. ‘Ik vond dat vijfentwintig jaar dienst aan de Warmoesstraat lang genoeg was. Nog een paar jaar, dan ga ik met pensioen. Ik zit nu aan de Raampoort.’

‘Wat kom je hier dan doen?’

‘Ik zoek een vent.’

‘Bij mij?’

Peter van Opperdoes glimlachte. ‘Ik reken op jouw ervaring als publieke vrouw. Ik doe een beroep op jouw inzicht en wijsheid.’

Zwarte Neel trok haar neus op. ‘Wijsheid? Wijsheid van een hoer?’

Peter van Opperdoes knikte. ‘Ik heb bij hoeren vaak meer levenswijsheid aangetroffen dan bij gewiekste zakenmannen.’

‘Dat klinkt vriendelijk.’

‘Zo is het ook bedoeld.’

Zwarte Neel ging weer op bed zitten. ‘Hoe heet de vent die je zoekt?’

‘Dat weet ik niet.’

Zwarte Neel keek verbaast. ‘Dat weet je niet?

‘Nee.’

‘Wat weet je dan wel?’

‘Weinig.’

Zwarte Neel hield haar hoofd iets scheef. ‘Waarvoor zoek je hem?’

Peter van Opperdoes zuchtte. ‘Moord… moord op een hoertje… een mooie meid… rond de vijfentwintig jaar… ze toonde wellicht nog iets jonger… droeg lang blond haar tot op haar schouders. Haar ogen waren glinsterend groen. Ze hielp haar klantjes na afspraak. De vent die ik zoek presenteerde zich bij haar onder een schuilnaam… Kanjer.’

Zwarte Neel lachte voluit. ‘Kanjer?’ sprak ze minachtend. ‘Kanjer?’

‘Ja.’

Zwarte Neel lachte opnieuw. ‘Elke man die meent dat hij op seksueel gebied iets te presteren heeft, noemt zich Kanjer. Ik geloof dat ik wel vijftig Kanjers ken.’

Peter van Opperdoes kneep zijn ogen halfdicht. ‘Zo algemeen?’

‘Zeker.’

‘Die naam biedt geen enkele houvast?’

Zwarte Neel schudde haar hoofd. ‘Zet Kanjer maar uit je hoofd.’ Ze zweeg even. ‘Wat had die vent voor wensen?’

‘Hoe bedoel je?’

‘Op seksueel gebied. Waarom neukte hij niet gewoon met zijn eigen vrouw?’

Peter van Opperdoes maakte een hulpeloos gebaar. ‘Het hoertje was al dood voor ik haar dergelijke dingen kon vragen. Ik wist toen nog niet dat ik naar een zekere Kanjer moest zoeken.’

Zwarte Neel knikte begrijpend. ‘Hoe oud is hij?’

‘Ik schat zo achter in de veertig. Robuust, flink gebouwd. Dat vrouwtje kwam bij mij aan de Raampoort, omdat die Kanjer bij zijn bezoek aan haar los tussen zijn broekriem een revolver droeg. Zij herkende die revolver als het eigendom van haar vader. Pas later vond ik die meid in de sneeuw, doodgeschoten voor de deur van haar woning.’

Zwarte Neel trok een bedenkelijk gezicht. ‘Die Kanjer was dus zo’n type man dat graag laat zien dat hij gewapend is?’

‘Daar lijkt het op.’

Zwarte Neel trok een vies gezicht. ‘Ik heb een pesthekel aan die types. Ik moet die mannetjes niet. En het lijkt alsof ze tegenwoordig steeds vaker voorkomen. Vroeger hielden ze die blaffer altijd uit het zicht. Tegenwoordig leuren ze ermee in alle openheid. Lekker stoer doen. En weet je… het zijn in feite allemaal lafbekken. Als het erop aankomt schijten ze in hun broek. Daarom zijn ze zo gevaarlijk, bloedlink. In hun angst grijpen ze direct naar die blaffer tussen hun broekriem.’

Peter van Opperdoes keek haar bewonderend aan. ‘Je hebt mannen altijd goed kunnen typeren.’

Zwarte Neel knikte. ‘Het is mijn redding. Als hoer moet je over de man die jou bezoekt heersen… op tijd zijn opborrelende agressie temperen… anders knijpt hij… als hij de kans krijgt… je keel dicht.’

Peter van Opperdoes glimlachte. ‘Ik zoek ene Kanjer.’

Zwarte Neel keek hem onderzoekend aan. ‘Jij bedoelt… het is mijn vak niet… ik heb geen lessen in de prostitutie nodig.’

‘Precies.’

Zwarte Neel zweeg lange seconden. ‘Hoeveel tijd heb ik om die Kanjer voor jou op te sporen?’

Peter van Opperdoes boog zich iets naar haar toe. ‘Zie jij daar kans toe?’

Zwarte Neel antwoordde niet direct. ‘Sinds enige tijd,’ sprak ze na een korte pauze, ‘opereert hier op de Wallen een jonge meid van zo rond de vijfentwintig jaar, die geheel aan jouw beschrijving voldoet. Mooi lichaam, lichtblond haar tot op haar schouders en helgroene ogen.’

‘Toeval? Zijn het er veel die er zo uitzien?’

Zwarte Neel schudde haar hoofd. ‘Ze vormen een uitzondering. Dergelijke mooie meiden blijven niet zo lang. Ze vluchten meestal snel in een huwelijk met een van hun klanten.’

Peter van Opperdoes knikte begrijpend. ‘Maar van zo’n overeenkomstig… zo’n gelijkend typetje ken jij er op de Wallen maar een?’

‘Ja.’

‘En?’

Zwarte Neel spreidde haar handen. ‘Wij vrouwen uit het leven praten onderling niet graag over onze klanten. Dat is een soort erecode… een stilzwijgende afspraak. Ik heb even de tijd nodig om vertrouwelijk met haar te worden. Misschien kent zij de Kanjer die jij zoekt.’

Ze nam opnieuw een kleine pauze. ‘Die… eh, die revolver van toen, heeft hij die nog?’

‘Dat weet ik niet.’

Ze keek hem verwijtend aan. ‘Eigenlijk weet je niets.’

‘Dat klopt.’

Zwarte Neel stond van haar peesbed op. ‘Ik vrees dat ik jouw enige kans ben om de man die jij zoekt in te rekenen.’

Peter van Opperdoes kwam uit zijn stoel omhoog. Hij legde zijn beide handen op haar schouders en lachte. ‘Ik zal,’ sprak hij vriendelijk, ‘onze hoofdcommissaris een suggestie doen: selecteer in de toekomst vrouwelijk personeel voor onze zedenpolitie uit het bestand van de Wallen.’

Zwarte Neel lachte. ‘Wat verwacht je daarvan?’

‘Succes verzekerd.’

Ze leidde hem naar de deur. ‘Ouwe Opperdoezer… lekkere vent… je hoort van me.’


Het brommen van een defecte tl-buis stoorde. Verder was het stil in de recherchekamer van het bureau Raampoort. Jacob werkte intensief aan het op schrift stellen van de in concept opgenomen verklaringen. Hij keek op toen Peter van Opperdoes binnenkwam en volgde hem met zijn blik tot hij tegenover hem zat.

‘Ben je wat wijzer geworden?’ vroeg hij gespannen.

De oude rechercheur krabde even achter in zijn nek. ‘De naam Kanjer, zo heb ik begrepen, biedt geen enkel houvast. Het schijnt dat hoerenlopers die anoniem willen blijven zich vaak Kanjer noemen. Die naam duidt dan op uitzonderlijke vaardigheden op seksueel gebied… let wel… vaardigheden die zij zichzelf toedichten.’

‘O.’

De oude rechercheur lachte. ‘Ben jij een Kanjer?’

Jacob grinnikte. ‘Ik heb nog nooit anoniem een hoer bezocht en van mijn vrouw heb ik nooit klachten vernomen.’

‘Houden zo.’

Jacob negeerde de opmerking. ‘Je bent dus niet veel verder gekomen,’ concludeerde hij.

Peter van Opperdoes kauwde even op zijn onderlip. ‘Zwarte Neel zou voor mij aan het werk gaan.’

‘Wie is Zwarte Neel?’

‘Een belegen hoer. Dat klinkt misschien wat onaardig, maar zo bedoel ik het niet. Ik ken haar al lang. Ik heb haar eens uit de ellende geholpen. Een handreiking. Sindsdien meent ze dat ze mij iets verplicht is.’

‘Wat kan ze doen?’

Peter van Opperdoes leunde iets achterover. ‘Zwarte Neel is ervan overtuigd dat vele mannen een bepaalde voorkeur hebben… een voorkeur voor het type vrouw met wie zij seksueel contact verlangen.’

‘En?’

‘Zij kent op de Wallen een jonge meid die opvallend veel gelijkenis vertoont met Loesje de Vries… de vrouw met wie hij tot haar dood seksuele contacten onderhield.’

Jacob knikte plechtig. ‘Ze verwacht dat onze Kanjer na de dood van Loesje de Vries op die jonge vrouw afkomt.’

‘Precies.’

Jacob trok denkrimpels in zijn voorhoofd. ‘Hoe… eh… identificeert zij hem?’

Peter van Opperdoes stak in wanhoop zijn beide armen omhoog. ‘Geen idee… geen idee. Ik heb ervaring met Zwarte Neel. Het is niet de eerste keer dat ik haar te hulp roep. Ik laat haar altijd maar haar eigen weg volgen… vraag nooit wat haar plannen zijn. Zwarte Neel onderkent in luttele seconden de psyche van een man beter… en meer trefzeker… dan wij ooit de psyche van een vrouw zullen kunnen doorgronden.’


Hoofdstuk 10


‘Ik wist niet dat jij zo’n innig contact onderhield met die… hoeren.’

Ondanks dat haar stem bijzonder verwijtend klonk, moest Peter van Opperdoes lachen. ‘Hoeren?’

‘Je weet precies wie ik bedoel, Peter van Opperdoes!’

Nu moest hij nog harder lachen. Als zijn vrouw oprecht boos was, sprak ze hem altijd met zijn volledige naam aan.

‘Je bent jaloers,’ constateerde hij vrolijk.

‘Mag ik? Het is niet iedere dag dat je ziet dat je man het aanbod krijgt om even langs te komen bij een dame van lichte zeden.’

Peter van Opperdoes scharrelde heen en weer in de keuken van zijn woning. Hij had water opgezet voor een kop thee en opende de kleine koelkast. Misnoegd keek hij rond en opende de groentelades. ‘Er is niet veel meer in huis…’

‘Je moet eens wat vaker boodschappen doen in plaats van steeds op die Wallen rond te struinen. Waarom was trouwens je collega niet mee?’

‘Omdat ze vrijer praten als je alleen bent… dat snap jij toch ook wel?’

Zijn vrouw zweeg even.

‘Gaat het lukken, met Kanjer?’

‘Ik heb geen idee. Ik weet alleen dat ik in deze zaak wel een beetje geluk kan gebruiken. Of toeval, misschien.’

‘Geluk moet je afdwingen, dat weet je.’

Peter van Opperdoes pakte twee eieren uit de koelkast en een papieren zakje met ham. Hij ontstak het vuur onder een pan, smolt roomboter en legde in de pan vier plakjes ham, die hij bedekte met de eieren.

‘Eet toch gezond… dit is zo slecht.’

‘Maar wel lekker. Ik neem toch vitaminepillen?’ antwoordde hij.

‘Ach ja… misschien moet ik ook niet zo zeuren. Ik heb alleen het idee dat ik nog een beetje op je moet passen.’

Peter van Opperdoes keek naar het plafond. ‘Ik vind het niet erg. Blijf maar lekker op me passen.’

Hij liet de uitsmijter uit de pan glijden op twee verse witte boterhammen en nam het bord mee naar de woonkamer.

‘Zeg… over die twee moorden…’

‘Wat is daarmee?’ antwoordde hij met volle mond.

‘Wordt het niet eens tijd dat je gaat nadenken?’

‘Nadenken? Wat bedoel je?’

‘Precies wat ik zeg. Nadenken. Een moord wordt zelden zonder een goede reden gepleegd. Althans… een goede reden voor de dader, bedoel ik dan.’

‘Het motief, bedoel je.’

‘Precies, het motief. Moet jij niet eens nadenken over een motief?’

Peter van Opperdoes kauwde bedachtzaam op een hapje uitsmijter. ‘Ik?’

‘Ja, jij, ja… Wie heeft er baat bij om niet alleen die arme meid te vermoorden, maar ook haar pooier? Ga jij dáár nou maar eens over nadenken.’ Het klonk niet als een verwijt, eerder als vrolijke aansporing.

‘En ga nou de deur maar opendoen,’ vervolgde ze. Het werd stil en twee seconden later klonk de voordeurbel.

Peter van Opperdoes stak het laatste hapje in zijn mond en sjokte naar de voordeur. Tot zijn verbazing ontwaarde hij het silhouet van Jacob door het glas. Hij deed open en keek verwonderd links en rechts langs Jacob — in de veronderstelling dat Jacob hem kwam ophalen — of hij misschien een recherchewagen zag staan. Die stond er niet.

Jacob leek zich niet heel erg op zijn gemak te voelen. Peter van Opperdoes keek hem aan, kauwde bedachtzaam zijn laatste stukje weg en slikte het door. ‘Wat kom jij doen?’

‘Ik… eh… ik was in de buurt en ik dacht… kom, ik ga even langs bij je. Maar je hebt gasten en je bent aan het eten, hoor ik.’

‘Hoorde je dat?’

Jacob grijnsde. ‘Je smakt nogal hard.’

Peter van Opperdoes keek Jacob onderzoekend aan. Jacob was niet gek, dat wist hij ook wel. Hij zuchtte. ‘Kom binnen.’


Binnen keek Jacob om zich heen. Niemand, zoals hij al verwachtte. Zijn maat, de oude collega, was alleen thuis en voerde hele gesprekken — in zichzelf. Net zoals hij op het bureau had gedaan. Toch zag de woning er niet verwaarloosd uit en zweefde de geur van een versgebakken maaltijd door de kamers.

Peter van Opperdoes zakte in de stoel voor het raam en wuifde naar de bank waar Jacob op kon zitten. Toen Jacob eenmaal zat, keek hij om zich heen. Typisch Amsterdams, zag hij, maar niet overdreven. Een stapeltje cd’s naast een opvallend moderne cd-speler en versterker. Nu vielen hem ook de speakers op die in de kamer stonden. Niet twee kleine, bescheiden boxjes, zoals je wellicht bij iemand van de leeftijd van zijn oude collega zou verwachten, maar grote joekels van speakers. Peter van Opperdoes was een muziekliefhebber, dat was wel duidelijk. Jacob keek langzaam en belangstellend verder, mild gadegeslagen door zijn collega in de comfortabele leren stoel.

Een Perzisch kleedje over de tafel, een mooie hangklok aan de muur. Naast de klok een foto van een vrouw, van ongeveer dezelfde leeftijd als Peter van Opperdoes, met een bijzonder vriendelijke oogopslag. Daar zat geen kwaad bij, dat zag je vanaf de foto al.

‘Is… was dat je vrouw?’

Jacob had geen antwoord nodig, de glimlach vol liefde en warm sentiment die langzaam over het gezicht van de oude rechercheur trok, zei hem genoeg. Jacob moest even slikken en verborg dat met een bescheiden kuchje.

Peter van Opperdoes keek hem aan. ‘Ik heb hier vandaag niet zo’n zin in, vind je dat heel erg?’ Zijn stem klonk zacht en Jacob wist zich niet goed raad. Hij was met de beste bedoelingen hier gekomen, maar vroeg zich nu af of hij misschien geen grote vergissing had gemaakt.

En toch… toch was hij hier met een doel en kon hij niet weggaan voor hij dat doel bereikt had. ‘Ik snap dat zo’n verlies verschrikkelijk is en dat je daardoor… hoe zal ik het zeggen… van slag bent.’

Maar zijn oude collega was een ervaren rot in het vak en Jacob was geen bijster goede toneelspeler. Misschien wel tegenover een verdachte in een verhoor, maar op dit moment keek Peter van Opperdoes dwars door hem heen.

‘Denk je misschien dat ik gek geworden ben?’

Jacob reageerde verschrikt. ‘Wat bedoel je?’

‘Precies wat ik zeg.’

Peter van Opperdoes keek Jacob aan, maar er school geen woede in zijn blik. Eerder een vriendelijke berusting. Hij wist dat Jacob hem had horen praten met zijn vrouw — of in ieder geval dat hij in zichzelf zat te praten. En misschien was dit niet de eerste keer dat Jacob hem met zijn vrouw in gesprek had gehoord. Hij kon zich herinneren dat hij op het bureau ook had zitten praten. En nu was Jacob hier en hij maakte zich duidelijk zorgen. Wat zou hij moeten doen? De waarheid vertellen?

Peter van Opperdoes zuchtte diep. ‘Wat wil je horen? Dat ik gek ben? Waarschijnlijk wel. Mensen zeggen wel eens dat je gek van verdriet kan zijn. Ik voel dat niet echt zo… ik voel me niet gek… ik mis mijn lieve vrouw alleen zo ontzettend. En ja, ik geef toe… af en toe praat ik met haar… en dan voelt het even alsof ze er nog is.’ Hij haalde verdrietig zijn schouders op.

Jacob leunde naar voren. ‘Geeft ze ook antwoord?’

Peter van Opperdoes plukte aan zijn neus. ‘Zou ik anders een heel gesprek met haar voeren? Wat zeg ik nou net: ik ben toch niet gek? Natuurlijk geeft ze antwoord.’

Jacob ging weer achterover zitten. Er schoten duizend gedachten door zijn hoofd.

Peter van Opperdoes vervolgde: ‘Als je werkelijk denkt dat ik geestelijk in de war ben, of het allemaal niet meer aankan, dan moet je maar met iemand anders gaan werken. Of ik vraag weer overplaatsing naar een andere rechercheafdeling aan. Misschien blijf ik wel gewoon thuis. Daar heeft waarschijnlijk niemand bezwaar tegen het feit dat ik af en toe wat voor me uit zit te mompelen.’

Jacob weifelde, zocht naar de juiste woorden. Na lang aarzelen nam hij een besluit en begon hij te praten.

‘Als jij de kans hebt om nog met je vrouw te praten, dan moet je dat doen. Wie ben ik om daar iets van te vinden? Laat staan om het te veroordelen?’

Nu was het de beurt van de oude rechercheur om Jacob onderzoekend aan te kijken. ‘Je gelooft me?’

‘Je zegt dat ze tegen je praat, dan ga ik daarvan uit. Ik merkte ook wel dat je met iemand zat te praten… dus geloof ik ook dat je antwoord kreeg.’

‘Dank je. Je bent trouwens de eerste aan wie ik dit heb verteld.’

‘Ik zou het alleen niet aan anderen vertellen… noch laten merken.’

Peter van Opperdoes keek naar zijn jonge collega. ‘Ik weet dat er verhalen gaan over mij… Ik weet dat ze denken dat er een steekje aan me loszit. Misschien is dat wel de reden dat ik bij de Warmoesstraat ben weggegaan. Of misschien deed de Warmoesstraat me wel te veel aan de tijd herinneren… hoe het was toen ze nog leefde. In ieder geval wil ik dat je weet dat ik me goed voel op de Raampoort.’ Hij stopte even. ‘En met jou als maat,’ liet hij er zacht op volgen.

Er viel een diepe stilte in de woonkamer, onverwacht verbroken door de diepe, sonore klank van de hangklok, die tien uur sloeg. Het geluid leek wel drie keer zo hard te klinken als anders.

‘Zie je wel dat het een goeie jongen is?’ fluisterde zijn vrouw in zijn oor.

‘Ja,’ zei Peter van Opperdoes zacht.

‘Wat zei je?’ vroeg Jacob.

‘O, niks,’ mompelde de oude rechercheur, hij schurkte even heen en weer en zakte diep weg in zijn warme lederen stoel. Heel even voelde hij zich bijna gelukkig.

‘Motief.’

‘Ja.’

‘Daar begon jouw vrouw over? Dat zei ze tegen je?’

‘Ja.’

Jacob trok een peinzend gezicht. ‘Apart.’

Peter van Opperdoes nam een slok thee.

De twee rechercheurs waren aan de eettafel gaan zitten na het emotionele gesprek. Het was lang stil gebleven in de woonkamer, maar uiteindelijk stond Peter van Opperdoes op en ging thee zetten. Jacob volgde hem naar de keuken en legde zijn arm om de schouder van zijn oude collega.

Toen ze terugliepen naar de kamer, allebei met een kop warme thee in hun hand omdat Jacob niet van koffie hield, was er bijna een stilzwijgende afspraak tussen de twee dat ze het er niet meer over zouden hebben.

En dus vertelde Peter van Opperdoes dat zijn vrouw had gesuggereerd dat hij meer over het motief moest nadenken. Jacob stond er niet eens van te kijken.

‘Heel apart… maar het is geen slecht idee.’

‘Nee, waarschijnlijk niet. Natuurlijk heb ik erover nagedacht, maar ik kom niet veel verder. We hebben het er pas geleden nog over gehad, dat we nog te weinig wisten om een motief te kunnen vaststellen.’

Jacob peinsde. ‘We kunnen wel op een rijtje zetten wie er een motief zou kúnnen hebben.’

Peter van Opperdoes stond op en sjokte naar de oude houten kast die aan de muur stond. Jacob zag een klein stapeltje boeken, een beeldje van een olifant, en iets wat op een aardappel leek.

‘Wat is dat nou?’

Peter van Opperdoes grinnikte. ‘Kreeg ik van mijn collega’s toen ik een moord had opgelost. Een gouden aardappel, een Opperdoezer-ronde. Zo noemden ze me ook wel, “De Ronde”.’

Jacob grinnikte. ‘Ik dacht dat ze je daar Schuimpie noemden?’

Peter van Opperdoes bukte en mompelde: ‘Dat deed Johnny Barendse alleen. Alle anderen noemden me Ronde.’

Hij trok onder in de kast een lade open, haalde daar een kladblok van a4-formaat uit, ging weer zitten en maakte een schets van twee rondjes in het midden van de pagina, met daaromheen een aantal namen, verbonden met pijlen.

Jacob lachte toen hij zijn oude collega zo bezig zag.

‘Zit je me uit te lachen?’ bromde Peter van Opperdoes.

Jacob liep naar zijn jas en haalde een paar velletjes papier uit zijn binnenzak. Daarop stond, keurig geprint, eenzelfde schema als Peter van Opperdoes nu aan het maken was.

‘Daar hebben we tegenwoordig heel handige computerprogramma’s voor. Ik heb het hele schema al gemaakt.’

Peter van Opperdoes zag dezelfde opzet die hij net aan het schetsen was: Loesje de Vries en Maurits Lepelaar, de beide slachtoffers, prominent in het midden. Tussen Loesje en Maurits een lijn, met daarboven geschreven ‘vriend/pooier’.

Van en naar deze twee namen diverse lijnen naar Gabriëlle Ibramovic, de vader, Cas Dodewaard en Igor de Verschrikkelijke — en er liep een stippellijn naar beneden, waar Johnny Barendse genoemd stond, die weer met een lijn verbonden was met Cas Dodewaard.

Zo was in een keer zichtbaar wie met wie verbonden was, en waarom.

Peter van Opperdoes schoof zijn kladblok terzijde.

‘Het idiote is dat ik voor iedereen wel iets zou kunnen verzinnen, maar niks zeker weet. Het motief kan van alles zijn. Geld, macht. Dat zijn de twee meest voorkomende motieven.’

‘Er zijn twee vrouwen in het spel. Loesje en haar zusje Gabriëlle. Jaloezie… wat dacht je daarvan?’

Peter van Opperdoes staarde naar het schema. ‘Uit jaloezie ontstaat van alles… afgunst is een sluimerend kwaad dat mensen uiteindelijk tot razernij kan drijven. Zou Gabriëlle in staat zijn haar zuster te vermoorden? Of te laten vermoorden?’

Jacob knikte bedachtzaam. ‘Iedereen is in staat tot moord. Als de nood maar hoog genoeg is… of de opbrengst.’

‘Een waar woord, Jacob… een zeer waar woord. Voor geld doen mensen alles. Het hangt er alleen maar van af hoe hoog het bedrag is waar het om gaat.’

Peter van Opperdoes liet alle personen in dit rare onderzoek door zijn hoofd dwalen. Een vader, twee dochters, een pooier en tevens vriend, een dode Russische crimineel, een foute ex-rechercheur die advocaat was geworden. En dan… misschien wel het belangrijkste… was er nog een man die zich Kanjer noemde. De man met wie alles begonnen was. De man met de Nagant 7.62.


Peter van Opperdoes sloeg de deken terug en wilde net zijn bed in stappen, toen zijn telefoon ging. Door zijn jarenlange ervaring had hij afgeleerd te schrikken van een rinkelende telefoon op een onmogelijk tijdstip. Meestal was het de wachtcommandant van het bureau, die hem waarschuwde dat er ergens een lijk gevonden was en zijn komst daardoor dringend gewenst was.

‘Peter van Opperdoes.’

‘Hé, lekkere Opperdoezer…’

Peter van Opperdoes glimlachte. Die wat hese stem en de joviale begroeting herkende hij meteen.

‘Neel… wat is er? Waarom bel jij op dit onzalige tijdstip?’

Een klaterende lach klonk door de telefoon. ‘Het is een onzalig tijdstip voor jou misschien, maar voor mij is het hier spitsuur. Luister, mooie man. Ik ben bij dat meisje geweest.’

Peter van Opperdoes was meteen vol aandacht. ‘En?’

‘Het is een opvallende schoonheid, zoals ik al zei. Ze heeft het dan ook razend druk. Het blijkt dat ze alleen op afspraak werkt, in een besloten omgeving.’

‘Dus ze staat niet achter het raam?’

‘Ze heeft een kleine woonruimte in een van de straatjes. Niets opvallends, maar erg populair onder de klanten.’

Precies zoals Loesje de Vries, bedacht Peter van Opperdoes, maar dan op de Wallen.

‘En wat zei ze?’

‘Ze schrok natuurlijk, maar wil wel meewerken. Als ze maar geen risico loopt.’

Peter van Opperdoes reageerde opgetogen. ‘Kende ze een Kanjer?’

‘Ik zei je al: er zijn veel mannen die zichzelf een bijnaam geven. En je snapt toch ook wel dat ze zichzelf dan niet Pielemuisje of Pinkie of zoiets dergelijks noemen.’

‘Dus…’

‘Morgenavond krijgt Roos… wat haar werknaam is… maar liefst drie klanten op bezoek die zichzelf Kanjer noemen.’


Roos, die in haar gewone leven Els bleek te heten, schuifelde nerveus heen en weer en draaide met haar vingers lokken in haar lange blonde haar. ‘Is het gevaarlijk?’

Peter van Opperdoes en Jacob keken elkaar even aan voordat de oude rechercheur geruststellend zijn hoofd schudde.

‘Hij is niet van plan om je iets aan te doen. Hij komt voor jouw… diensten… en daarna gaat hij weer weg.’

‘Maar hij heeft een meisje vermoord, vertelde Zwarte Neel me.’

Jacob stelde haar gerust. ‘Dat is waar, maar dat had een persoonlijke reden. Dat had niets te maken met het feit dat het meisje een prostituee was.’

Roos moest grinniken. ‘Prostituee, zo’n maf woord vind ik dat…’ Plotseling klonk ze als een klein meisje. Het was de oude rechercheur nog steeds een raadsel waarom dit soort meisjes voor dit bestaan kozen.

‘Als je je niet zeker voelt of niet veilig, moet je het niet doen.’

Ze weifelde even, stak een reepje kauwgum in haar mond en kauwde daar bedachtzaam op. ‘Wie van de drie Kanjers moeten jullie hebben?’ vroeg ze toen.

Peter van Opperdoes haalde zijn schouders op. ‘Dat weten we niet. We weten niet eens of degene die wij zoeken wel een van jouw drie klanten is. Als zoveel mensen zich Kanjer noemen dan is de kans niet groot dat hij ertussen zit.’

Ze grijnsde, bijna verlegen. ‘Mensen… het zijn alleen de mannen die dat zeggen, hoor. Maar de kans is er wel degelijk, want dat meisje dat vermoord is, leek op mij, hoorde ik. Hij valt op blond… en mooi.’

Zoals ze daar stond, zou je haar eerder als een studente typeren, dacht Jacob. En misschien is ze dat ook nog wel. In ieder geval is ze bijdehand.

Ze vervolgde. ‘Jullie weten dus niet hoe hij eruitziet. En ik weet alleen maar dat er in de loop van de dag drie mannen komen die zich Kanjer noemen…’

Ze aarzelde even en Peter van Opperdoes knikte bemoedigend.

‘Jullie kunnen niet bij mij binnen zitten om hem op te pakken, dat vind ik te gevaarlijk. Bovendien is het daar veel te klein.’

Jacob haastte zich om haar gerust te stellen. ‘Maar dat doen we ook niet. We wachten hem buiten op.’

Ze schudde haar hoofd en haar blonde haar danste heen en weer. ‘Maar dan moet je wel weten wie Kanjer is. Er komen meer klanten morgenavond. Ik zie niet graag dat iedereen die bij me weggaat door de politie opgepakt wordt. Dat staat een beetje slordig…’

Peter van Opperdoes kuchte. ‘Dat klopt.’

‘Ik geef de drie Kanjers iets mee… zodat jullie ze kunnen herkennen.’

Ze keek Jacob doordringend aan met haar felgroene ogen en een milde glimlach speelde om haar welgevormde lippen.

Jacob reageerde niet. ‘Wat geef je ze mee?’

‘Dat zie je wel… als ze naar buiten komen. Zorgen jullie nou maar dat je in de buurt bent en mijn voordeur in de gaten kan houden.’

Ze draaide zich om en liep bevallig weg.

Jacob keek haar na en schudde zijn hoofd. ‘Zonde hoor…’

Peter van Opperdoes glimlachte. ‘Zeg dat wel.’


Het was al vroeg donker en inmiddels was het opgehouden met sneeuwen, zodat de gemeentereiniging druk bezig was alle straten weer begaanbaar te maken. Peter van Opperdoes stond in de hal van het oude bureau te wachten, terwijl Jacob in een hoekje zijn vrouw stond te bellen.

De wachtcommandant wees glimlachend naar Jacob. ‘Moet hij overwerken?’

Peter van Opperdoes knikte. ‘Maar hij heeft een lieve vrouw. Die snapt dat wel.’

De wachtcommandant trok een wenkbrauw omhoog. ‘Ken je haar dan?’

‘Nee, maar ik ken hem. Zo’n jongen kan geen slechte vrouw hebben. Kijk hoe hij nog steeds verliefd glimlacht als hij haar aan de telefoon heeft.’

Jacob klapte zijn telefoon dicht en kwam naar de balie. ‘We kunnen.’

Even later liepen de twee rechercheurs achter elkaar in de richting van de Sint Annenstraat. Zwarte Neel had een kamer geregeld, schuin tegenover het appartement van Roos, vanwaar de mannen zonder op te vallen haar voordeur konden observeren. Om de hoek op de Oudezijds Voorburgwal stonden collega’s in burgerkleding te wachten. Met een tussenpose van tien minuten betraden Jacob en zijn oude collega het pand.

Het was een grauw en klein leegstaand pand, waar Zwarte Neel twee stoeltjes en een tafeltje had laten neerzetten. Op de tafel stond een gebaksdoosje met daarop geplakt een geel post-itpapiertje. ‘Veel succes’ stond erop. Peter van Opperdoes opende de doos, waarin twee vrolijk roze gekleurde tompoezen zaten.

‘Gek mens…’

Jacob installeerde zich zo dat hij door de lamellen heen precies de voordeur van Roos’ kamer in de gaten kon houden. Peter van Opperdoes pakte een tompoes en hapte er iets te gretig in, zodat de room tussen de twee geglazuurde koekjes wegdroop. Hij gromde binnensmonds en veegde de room van zijn broek af.

‘Moet je maar niet zo gulzig zijn,’ glimlachte Jacob zonder om te kijken.

‘Ik zie anders regelmatig wat saus op jouw overhemd zitten, als je weer eens een van jouw fameuze patatjes oorlog hebt gegeten.’

Jacob keek met een ruk op. ‘Nou je het zegt… we hebben nog niet eens gegeten. En dit kan wel eens heel erg lang gaan duren. Dus moeten we wel wat eten.’

Peter van Opperdoes hield zijn tompoes omhoog. ‘Hier is je diner.’

‘Ik moet er niet aan denken. Zeker niet nu jij het codewoord hebt genoemd.’

‘Codewoord?’

‘Patatje oorlog. Nu heb ik er trek in.’ Hij gluurde weer door de lamellen. Een man van ongeveer vijftig jaar met een brilletje en een beige regenjas schuifelde door de straat. Hij keek een paar keer om zich heen, als een verschrikte vogel, en belde toen aan bij Roos.

‘Kijk, daar gaat de eerste van vanavond. Type ouderwetse schoolmeester. Zou dat onze Kanjer zijn?’

Peter van Opperdoes liep naar het tweede raam en hield de lamellen iets uit elkaar. Hij zag de man staan en haalde zijn schouders op. ‘Je mag en je kan nooit op uiterlijk afgaan, dat weet jij ook. De meest verschrikkelijke geesten kunnen onder een onschuldig gezicht schuilgaan. Zelfs als ze eruitzien als een fatsoenlijke leraar of een saaie ambtenaar.’

De man verdween schielijk naar binnen. Jacob leunde ontspannen achterover. ‘Zo, minstens tien minuten rust.’

Peter van Opperdoes bleef door de lamellen kijken en schoof de stoel naar zich toe. Hij maakte het zich makkelijk. ‘Houd die deur toch maar in de gaten. Stel je voor dat ze hem er voortijdig uit schopt.’

Jacob leek oprecht verbaasd. ‘Waarom zou ze dat doen? Die man doet geen vlieg kwaad.’

‘Hoe weet je dat nou? Wat heb ik je net verteld over uiterlijk?’

‘Ja, ja… dat weet ik ook wel,’ sputterde Jacob tegen, maar hij keek toch maar weer naar de voordeur van Roos.

Na precies een kwartier ging de deur weer open en verdween de man schichtig om zich heen kijkend tussen de hoerenlopers en dronken voetbalfans.

‘Zag jij iets aparts?’ vroeg Jacob.

Peter van Opperdoes schudde zijn hoofd. Roos had beloofd iets opvallends mee te geven, maar hij had bij de schoolmeester niets kunnen ontdekken.

Nog twee mannen gingen de deur in, waardoor ze even later weer naar buiten kwamen. Hoe ze ook keken, Jacob en de oude rechercheur konden niets opvallends ontdekken.

Verschillende mannen liepen langs, maar belden niet aan. Het leek erop of Roos even rust had.

‘Lunchpauze,’ opperde Jacob, maar terwijl hij dat zei ging een man bij Roos naar binnen.

‘Heb jij die man aan zien komen?’ vroeg Jacob verbaasd.

Peter van Opperdoes schudde zijn hoofd. ‘Hij liep waarschijnlijk mee tussen een groepje toeristen. Heel onopvallend.’

Jacob veerde op. ‘Alsof hij niet gezien wilde worden? Dat is dan zeker verdacht…’

‘Ach, er zijn maar weinig mensen die hier gezien willen worden. Zeker als ze dan ook nog ergens naar binnen gaan.’

Beide rechercheurs gluurden gespannen naar de voordeur van Roos.

Het duurde een dik kwartier voordat de deur weer openging en de man naar buiten kwam. Peter van Opperdoes kneep zijn ogen samen. Hij zag iets bij de man wat hem bij het snelle binnengaan niet was opgevallen.

In zijn hand hield de man een rode roos.

‘Dat is het!’ riep Jacob uit.

Peter van Opperdoes knikte en zag dat de man haastig wegliep in de richting van de Oudezijds Voorburgwal. Jacob greep de portofoon en gaf snel een melding aan de collega’s die daar verdekt opgesteld stonden.

‘Jongens, er komt een man jullie kant op, zwarte jas, zwarte broek, met een roos in zijn hand.’

De portofoon kraakte en een verbaasde stem klonk. ‘Met een… wat?’

‘Een roos. Niet over nadenken, pak hem nou maar op.’

De man verdween uit hun gezichtsveld, maar enkele seconden later klonk het verlossende bericht uit de speaker. ‘Hij is aangehouden.’

Peter van Opperdoes pakte de portofoon en riep de collega’s op. ‘Heeft hij een wapen bij zich?’

Het duurde de twee veel te lang voor er antwoord kwam. Uiteindelijk knarste de portofoon. ‘Negatief. Hij heeft helemaal niks bij zich.’

Jacob vloekte binnensmonds, maar Peter van Opperdoes klopte hem bemoedigend op de schouder. ‘Geduld. Er moeten er nog twee komen.’

Jacob pakte de portofoon. ‘Voer hem maar af naar de Raampoort. We wachten op de volgende twee.’

Resoluut zette hij de portofoon in de vensterbank en posteerde zich achter de lamellen.

Peter van Opperdoes glimlachte. Hij kon het enthousiasme en de grimmigheid waarmee Jacob zich in een zaak vastbeet wel waarderen.

In de donkere Sint Annenstraat leek het alleen maar drukker te worden, waardoor ze goed op moesten letten. Verleidelijke vrouwen, dronken toeristen, slimme zakkenrollers en verlegen hoerenlopers verdrongen zich om beurten door de straat, waardoor de voordeur van Roos af en toe aan het zicht onttrokken werd.

Jacob liep heen en weer voor de lamellen, om maar goed te kunnen zien wie er naar binnen ging.

Peter van Opperdoes zat gespannen voor het andere raam en hield de voordeur in de gaten, maar ook wie er vanaf de Warmoesstraat de Sint Annenstraat in kwam lopen.

Plotseling ging de voordeur open en stapte een man naar buiten die even daarvoor naar binnen was gegaan. Ook deze man schoot snel weg.

Jacob veerde op. ‘Die is nog geen tien minuten binnen geweest.’

‘Snelle jongen,’ bromde Peter van Opperdoes. ‘Wat heeft hij daar in zijn hand?’

Jacob kneep zijn ogen tot spleetjes. ‘Een roos. Hij heeft de roos. Het is een Kanjer!’

Hij greep de portofoon en riep naar de collega’s dat er weer een man met een rode roos aan kwam lopen.

Een minuut later kwam de bevestiging dat ook deze man was aangehouden.

‘Wapen bij zich?’ vroeg Jacob.

‘Ze zijn aan het fouilleren…’ klonk het, even later gevolgd door: ‘Nee, niks.’

Nu vloekte Jacob voluit. ‘Weer niet.’

‘Nog één te gaan, Jacob. Houd moed. En vloek niet zo.’

De portofoon piepte. ‘Wij brengen de arrestant zelf even over naar de Warmoesstraat. Er is momenteel geen auto voor vervoer beschikbaar. We zijn zo terug.’

Jacob stond op en liep kwaad door de kamer. ‘Ook dat nog! Zie je wel? Alles gaat mis. Nu hebben we niemand om hem op te pakken als de derde Kanjer komt.’

‘Wat nu dus ook gebeurt…’ sprak de oude rechercheur langzaam. Hij tuurde door de lamellen bij zijn raam en had iemand snel en onopvallend naar binnen zien gaan.

‘Is dat Kanjer? Shit, ik heb hem gemist…’

‘Blijf kijken.’ Het klonk meer als een gebod dan als een verzoek. Peter van Opperdoes wilde dat Jacob minder emotioneel zou reageren en sterk geconcentreerd zou blijven.

Jacob ging zitten en keek strak naar de deur.

Er gingen tien minuten voorbij, en er was nog geen beweging te zien.

‘Zijn jullie alweer op je plek?’ informeerde Peter van Opperdoes via de portofoon.

‘Nog niet. Geef ons nog even,’ was het antwoord.

Een ongemakkelijk gevoel maakte zich van Peter van Opperdoes meester.

Wat als hij het fout had en Kanjer het wel op jonge vrouwen met een bepaald uiterlijk had voorzien? Wat als er nu verschrikkelijke dingen in het kamertje van Roos plaatsvonden?

‘Misschien…’ begon hij, maar hij maakte zijn zin niet af.

Jacob keek niet op, omdat hij het zicht op de deur niet wilde verliezen. ‘Wat is er?’

‘Ik weet niet…’

Nu trok Jacob even snel zijn hoofd terug en hij zag het bezorgde gezicht van de oude rechercheur. ‘Wat is er aan de hand? Heeft je… heeft je vrouw je iets gezegd?’

‘Hè?’ Peter van Opperdoes was een moment in verwarring door de directe vraag van Jacob. Hij schudde snel zijn hoofd. ‘Nee. Nee, dat geloof ik niet,’ antwoordde hij, hoewel hij helemaal niet zeker wist waarom hij zich zo ongemakkelijk voelde. ‘Ik weet niet wat er is… maar stel je voor dat ik het mis had. Dat Kanjer wel kwaad in de zin heeft tegen Roos.’

Langzaam trok Jacob zijn hoofd weer terug. ‘Moeten we naar binnen gaan? Denk je dat ze in gevaar is? Misschien is dit Kanjer helemaal niet, die nu binnen is…’

Peter van Opperdoes weifelde.

Toen stond Jacob op en pakte de portofoon. ‘Zijn jullie al in positie?’

‘Nog niet… we zijn onderweg,’ klonk het antwoord.

Jacob schudde zijn hoofd en keek naar z’n oude collega, die met een bedrukt gezicht door de lamellen keek.

Jacob nam een beslissing en liep naar de deur. ‘We staan er alleen voor. Als jij iets voelt… wat dan ook… dan vertrouw ik daarop. Dan moeten we wat doen.’

‘Maar ik weet niet wat ik voel, Jacob.’

Jacob liep naar beneden en betrad de Sint Annenstraat. Op het moment dat hij in de richting van de deur van Roos liep, ging die langzaam open.

Jacob keek even achterom en zag dat Peter van Opperdoes hem volgde. De man die zojuist naar binnen was gegaan, liep de deur uit. Niet, zoals de andere klanten, schuchter en timide, maar snel en zelfverzekerd. Hij draaide meteen de straat in en liep in de richting van de Oudezijds Voorburgwal.

Peter van Opperdoes stond vlak achter Jacob. ‘Geen roos…’ fluisterde hij. ‘Het is Kanjer niet…’

Jacob deed toch nog een paar stappen achter de man aan, die zijn pas versnelde. Hij liet iets vallen, onopvallend, snel, achteloos bijna. Iets wat hij in zijn hand verborgen had gehouden.

Peter van Opperdoes zag iets roods oplichten op de donkere, natte tegels. ‘De roos!’

De man kon het niet gehoord hebben, maar het leek alsof dat wel zo was. Hij draaide zijn hoofd vliegensvlug om en in een fractie van een seconde had hij zowel Jacob als Peter van Opperdoes strak in de ogen gekeken. Een fractie van een seconde, maar het was genoeg om de twee ervan te overtuigen dat ze hier met een levensgevaarlijke man te maken hadden.

En voor de man was die fractie kennelijk ook genoeg, want hij rende plotseling weg alsof de duvel hem op de hielen zat. Jacob zette een spurt in en probeerde hem bij te houden. ‘Blijf staan! Politie!’

Bij de Oudezijds Voorburgwal sloeg hij links af, en kwam bij de brug aan. Jacob hijgde. Hij wilde deze man niet laten lopen. Waarschijnlijk zouden ze hem nooit meer vinden. Op de brug moest hij een paar toeristen ontwijken, waar de man soepel omheen was gerend. Hij heeft een wapen, schoot door Jacobs hoofd. Straks draait hij zich om en richt hij de Nagant op mij…

De man rende langs de Febo, waar een paar hongerige junks op zoek waren naar wat verloren patatjes.

Een patatje oorlog… dacht Jacob, terwijl hij doorrende. Als ik hem te pakken krijg, dan heb ik er echt een verdiend. Na de Febo leek de man even te aarzelen. Zou hij rechtsaf de Zeedijk op rennen of rechtdoor naar de Geldersekade?

Jacob zette alles op alles. Hij perste zijn laatste adem uit en versnelde een paar meter. Het was net genoeg. Hij zag de rechterhand van de man naar zijn broeksband gaan, maar Jacob dook van achter op zijn nek. De man moest zijn armen gebruiken om zijn val te breken, waardoor hij geen kans had een eventueel wapen te trekken. Jacob viel boven op hem, en trok in één vloeiende beweging de rechterarm van de man op zijn rug. Met zijn andere hand had hij zijn handboeien gepakt. Hij stond er zelf versteld van hoe soepel dit ging. Kanjer verzette zich niet.

‘Ik ga mee… ik ga mee.’

De man lag voorover op de straat, terwijl Jacob naast hem zat. Hij hield de handen van de man aan de handboeien omhoog, zodat hij niet bij zijn broeksband kon komen.

Hij voelde met zijn vrije hand onder de jas van de man. Daar zat inderdaad een wapen.

Peter van Opperdoes kwam de Zeedijk op lopen, in een sukkeldrafje. Achter hem kwamen wat agenten in uniform aangerend, die op de achtervolging af waren gekomen.

‘Heel goed… heel goed…’ hijgde de oude rechercheur.

‘Hij heeft een wapen.’

Peter van Opperdoes kon geen woord meer uitbrengen. Hij gebaarde dat Jacob het tevoorschijn moest halen.

Voorzichtig pakte Jacob de kolf van het wapen en legde het op straat, buiten bereik van de gearresteerde man.

Peter van Opperdoes schudde bedroefd zijn hoofd.

‘Dat is geen Nagant.’


Hoofdstuk 11


Peter van Opperdoes leunde rustig achterover en plukte aan zijn neus. Hoe lang de stilte in de verhoorkamer ook duurde, de man tegenover hem verbrak hem niet.

Het was een oude recherchetruc, zo’n stilte laten vallen. Het was bijna zoiets als een spelletje van twee kinderen die elkaar lang en strak in de ogen kijken — wie het eerste zijn ogen neersloeg of wegkeek, had verloren.

Zo was het nu ook. Wie het eerst zijn mond open zou doen, had verloren. Maar Peter van Opperdoes was niet van plan om iets te zeggen. Hij nam alle tijd. Rustig observeerde hij de man. Niets wees erop dat deze verdachte als eerste zou gaan praten. Zijn blik bleef kalm, bijna uitdagend op de oude rechercheur rusten.

De man was begin veertig. Zijn haar was keurig verzorgd, hij was netjes geschoren en droeg kleding die klasse en het bezit van geld verraadden. En toch had Peter van Opperdoes vanaf de eerste seconde geweten dat de man niet deugde. Een gevoel dat alleen maar versterkt werd door de waslijst aan antecedenten die zich in zijn dossier bevonden, van zware mishandeling tot handel in drugs en wapens.

Uiteindelijk verbrak de man de stilte, maar niet op een manier die de oude rechercheur verwachtte.

‘Ik heb hier geen zin in. Als u spelletjes wilt spelen, breng me dan maar terug naar mijn cel. Daar kan ik tenminste een blaadje lezen.’

Peter van Opperdoes trok een wenkbrauw op. ‘U ziet dit als een spelletje, meneer Blonke?’

‘U stelt mij nu al uren steeds dezelfde vragen en ik geef u al uren dezelfde antwoorden. Maar kennelijk bevalt dat u niet, en dus gaat u spelletjes zitten spelen. Stommetje.’

Peter van Opperdoes leunde voorover. Voor hem, in het dossier, bevond zich het antecendentenrapport van deze Rutger Blonke. Een waslijst aan contacten met politie en justitie.

Tot nu toe had het verhoor weinig opgeleverd.

==

Ja, het pistool had ik in mijn bezit.

Ik heb dit pistool een paar uur geleden gevonden en wilde het naar de politie brengen. Echter, ik had een afspraak met een dame, en daar ben ik eerst naartoe gegaan.

Nee, ik weet niets van een schietpartij.

Nee, ik weet ook niets van een andere prostituee.

De naam Loesje de Vries? Die zegt mij niets. U laat me een foto van haar zien… ik ken haar niet.

De naam Kanjer. Ach ja, een man moet toch wat verzinnen, nietwaar?

==

Dat was het. Hoe hij het ook probeerde, Rutger Blonke week niet van deze antwoorden af. Peter van Opperdoes kwam geen steek verder.


Omdat er na lang aanbellen niet open werd gedaan, duwde Jacob eens tegen de voordeur van Rutger Blonke aan, die afgesloten bleek met een aantal indrukwekkende sloten.

‘Gaat u de deur openschoppen?’ Een jonge agent die met hem mee was gegaan voor de huiszoeking wees gretig op de deur. ‘Zal ik helpen?’

Jacob aarzelde even. ‘Ik denk het niet. Ik denk dat ik de deur wel open krijg met een speciaal, geheim apparaat.’

‘O?’ reageerde de agent verbaasd. ‘Dat ken ik niet. Wat is dat dan? Zo’n apparaatje waarmee je sloten kan kraken? Waarover je wel eens in boeken leest?’

‘Zoiets…’ mompelde Jacob. Hij rommelde in zijn jaszak en trok iets tevoorschijn. ‘De sleutels uit de fouillering van de verdachte, noemen we dat.’

De teleurstelling droop van het gezicht van de jonge agent af, terwijl Jacob de deur snel opende. Ze betraden de woning voorzichtig, hoewel het bijna onmogelijk was dat iemand zich nog binnen bevond. Toen de woning inderdaad leeg bleek, begonnen ze te zoeken.

‘Waar moeten we op letten?’ vroeg de jonge agent.

Jacob keek om zich heen. De woning was groot, en bijzonder duur ingericht. Rutger Blonke beschikte over veel geld, dat was duidelijk.

‘Let vooral op drugs en wapens. En zwarte notitieboekjes. We zoeken namelijk de dagboeken van het slachtoffer.’

Jacob trok plastic handschoenen aan en bekeek de enorme woning. Waar moest hij in ’s hemelsnaam beginnen met zoeken?

De collega was de slaapkamer in gegaan en Jacob hoorde kasten opengaan en laden piepen.

Hij deed een stap naar de kast waar de televisie, een enorm plasmascherm, in stond en wilde daar gaan zoeken. Maar terwijl hij langs de bank liep, was het alsof zijn aandacht naar diezelfde bank werd getrokken. Zelfs toen hij voor de tv stond, werd hij bijna gedwongen om achterom naar de immense bank te kijken. Langzaam draaide hij zich om.

Jacob liep naar de bank en trok de kussens eruit. Er lag niets onder. Hij tilde de elementen van de bank voorzichtig omhoog om onder de bank te kunnen kijken, maar ook daar was niets te vinden.

Hij was bijna van plan om de bank te laten voor wat deze was, tot hij merkte dat hij met zijn hand tussen de rug en de zitting van de bank kon voelen. Daar was een diepe ruimte.

Langzaam gleed hij met zijn hand door de bank tot hij iets voelde.

Hij legde zijn knie op de zitting van de bank en duwde de rugleuning naar achter, zodat hij vrij in de ontstane ruimte kon kijken.

Toen verstijfde hij.


‘Meneer Blonke, ik denk dat u liegt.’

Blonke haalde zijn schouders op. ‘Met alle respect, maar dat is uw probleem, niet het mijne.’

‘Ik denk dat u bij Loesje de Vries bent geweest. Ik weet niet wat er precies tussen jullie is voorgevallen, maar misschien kunt u mij dat vertellen.’

Rutger Blonke kauwde peinzend op zijn onderlip. ‘Mag ik die foto nog eens zien?’

Peter van Opperdoes sloeg het dossier open en toonde de foto van Loesje aan Blonke.

‘Nee hoor, ze komt me echt niet bekend voor. Het spijt me dat ze dood is, maar ik heb dat niet gedaan.’

‘Hoe weet u dat ze dood is?’ vroeg Peter van Opperdoes snel.

Heel even leek Rutger Blonke van zijn stuk gebracht. ‘Dat hebben die agenten beneden me verteld. Bovendien word ik verdacht van doodslag c.q. moord, dus die conclusie lijkt me niet zo moeilijk.’

De oude rechercheur borg de foto weer zorgvuldig op. ‘Niemand heeft u verteld dat het om haar ging. Bovendien wordt u nog niet verdacht van moord. U bent aangehouden wegens verboden wapenbezit. U rende weg voor de politie, weet u nog?’

Rutger Blonke schoot naar voren en zijn vinger priemde naar het gezicht van Peter van Opperdoes.

‘Ik wist niet dat die idioot van de politie was. Er wordt daar zoveel geroofd en mishandeld… als er iemand achter je aan loopt, dan mag je vluchten. Daar is niets vreemds aan, laat staan dat het strafbaar is!’

‘Er is duidelijk geroepen dat u staan moest blijven, en dat wij van de politie waren.’

Rutger Blonke flapte met zijn vingers achter zijn oren. ‘Mijn gehoor is niet zo best. Kan ik het helpen?’

Er klonk een bescheiden klop op de deur.

‘Binnen,’ antwoordde Peter van Opperdoes.

De wachtcommandant stak zijn hoofd om de deur. ‘Er is een advocaat voor de verdachte.’

‘Dan zal hij even moeten wachten. We zitten in verhoor.’

Rutger Blonke stond al half op. ‘Wat mij betreft zijn we klaar.’

De oude rechercheur gebaarde scherp. ‘Ga zitten, jij…’

‘Hij wil je heel dringend spreken,’ ging de wachtcommandant door.

Peter van Opperdoes stond moeizaam op en verliet de verhoorkamer.

‘Hij staat bij de balie,’ gaf de wachtcommandant aan.

Toen Peter van Opperdoes de deur naar de balie opendeed, aarzelde hij even. Dit was iets wat hij niet had verwacht. De advocaat die op hem wachtte, kwam met uitgestoken hand op hem aflopen.

‘Dat is lang geleden.’

‘Cas Dodewaard…’ antwoordde de oude rechercheur. ‘Dat wij elkaar hier weer tegenkomen. Ik had niet verwacht jou nog in een politiebureau te zien.’ Hij schudde de advocaat kort de hand, uit beleefdheid. De oude rechercheur was te veel heer om de hand te negeren.

Cas Dodewaard reageerde koel. ‘Misschien moeten mijn ex-collega’s het verleden laten rusten.’

Peter van Opperdoes glimlachte. ‘Dat lijkt me ijdele hoop. Jij hebt je collega’s verraden en voor de duistere kant gekozen, dat is jouw keus geweest. Verwacht nu niet dat je hier mensen tegenkomt die jou als hun gelijke willen behandelen. Want dat ben je niet meer. En dat is je eigen keuze geweest.’

Het gezicht van Cas Dodewaard betrok. ‘Ik had kunnen weten dat je zo zou reageren. Jij bent altijd al zo rechtlijnig en rechtschapen geweest.’

Peter van Opperdoes trok zijn schouders op. ‘Daar kan ik anders goed mee leven.’

Cas Dodewaard wipte heen en weer op zijn suède schoenen, waar een klein kwastje aan hing. Hij droeg een vlotte spijkerbroek en een overhemd, met daaroverheen een lange jas. Duur allemaal, dat was wel duidelijk. Een chique aktetas completeerde het geheel.

Maar Peter van Opperdoes wist wel beter. Hoe duur Cas Dodewaard ook deed, hij bleef een onsympathiek en bijzonder fout mens, wiens verraad een doodzonde was geweest voor alle rechercheurs die met hem gewerkt hadden. De woedende uitbarsting van wachtcommandant Rozenbrand van de Warmoesstraat toen hij de naam van Dodewaard hoorde, had boekdelen gesproken.

Cas Dodewaard keek hem lang en ondoorgrondelijk aan. ‘Ik wil graag mijn cliënt spreken. Rutger Blonke. Nu, als dat kan.’

‘Blonke zit in verhoor en jij weet ook dat je dan geen toegang hebt tot je cliënt.’

‘Dan blijf ik hier wachten tot hij klaar is. Dat zal niet al te lang duren, denk ik, want mijn cliënt zegt toch niets. Je kunt proberen wat je wilt, hij zal geen verklaring afleggen.’

‘Dat wil ik dan graag van jouw cliënt zelf horen. In ieder geval zal je moeten wachten tot we klaar zijn met verhoren. En dat kan nog wel even duren. Ik laat je wel bellen als we klaar zijn.’

Dodewaard deed twee stappen in de richting van de deur en draaide zich toen op zijn hakken om. ‘Ik hoor dat jij je behoorlijk hebt vastgebeten in deze zaak. Ben je daar niet een beetje te oud voor?’

‘Niets bevredigender dan deze lafhartige moordenaar van een vriendelijke jonge vrouw op te pakken en op te bergen. Liefst zo lang mogelijk. Daar heeft mijn leeftijd weinig mee te maken. Hoogstens werkt mijn ervaring nu in mijn voordeel.’

Dodewaard snoof hooghartig. ‘Dan wens ik je succes. Dat zal je nodig hebben.’

Peter van Opperdoes haalde zijn schouders op. ‘We zullen zien.’

Hij draaide zich zonder verder iets te zeggen om en liep het trapportaal in.

Cas Dodewaard keek hem vuil na.

De wachtcommandant, die het gesprek belangstellend had gevolgd en blij was met de afloop van het gesprek, richtte zich tot de advocaat.

‘Aangezien u hier niets meer te zoeken heeft, verzoek ik u vriendelijk ons bureau te verlaten. En wel heel snel. U heeft uw zaken gedaan, u bent verder niet welkom.’

Dodewaard zag de vastberaden grijns op het gezicht van de wachtcommandant. Hij wist dat zeuren, klagen of kwaad worden geen enkele zin had. Toch bleef hij even staan, met een woedende trek op zijn gezicht.

De deur van het bureau Raampoort werd opengegooid en Jacob viel door zijn enthousiasme half naar binnen. Hij schoof Cas Dodewaard aan de kant.

‘Ik moet erdoor. Sorry.’

In zijn hand hield hij een goed verpakte ondoorzichtige zak vast. Cas Dodewaard keek naar hem, en naar wat Jacob in zijn hand hield. Hij kon niet goed zien wat het was, maar een bezorgde trek gleed over zijn grimmige gezicht toen hij het bureau verliet.


Rutger Blonke zat defensief achterover met zijn armen over elkaar. Zijn staalblauwe ogen boorden zich in die van Peter van Opperdoes.

‘Dat je nog terugkomt in deze verhoorkamer. Was ik niet duidelijk geweest?’

‘Heel duidelijk. En ik denk dat u… en ik heb dat al eerder gezegd… ik denk dat u liegt.’

‘Heel diplomatiek. Heel netjes ook. Laat ik een diplomatiek antwoord teruggeven, zonder mijn geduld te verliezen, al is het moeilijk. Dit is mijn antwoord: bewijs het maar.’

Peter van Opperdoes sloeg het dossier dicht en schoof het demonstratief naar de zijkant van het bureau.

‘Ik heb de tijd. Voorlopig zit u vast voor verboden wapenbezit. Het wapen wordt onderzocht en dus hebben wij alle tijd.’

Rutger Blonkes gezicht vertrok zich tot een grimas. ‘Zie je wel? Je hebt niks tegen me.’

Peter van Opperdoes sloeg met zijn vlakke hand op de tafel.

‘Jij bent degene geweest die bij Loesje de Vries is geweest, met een pistool bij je. En zij heeft dat gezien en is vlak daarna doodgeschoten met datzelfde pistool.’

Rutger bleef grijnzen. ‘Ik ken geen Loesje de Vries.’

Op dat moment ging de deur van de verhoorkamer open en kwam Jacob binnen. Hij keek even naar Rutger, die hem vuil aanstaarde, en fluisterde toen Peter van Opperdoes iets in het oor. Die klaarde zienderogen op.

‘Werkelijk?’ vroeg de oude rechercheur.

‘Geen twijfel mogelijk. Ik heb het direct laten onderzoeken bij de technische recherche. Er is geen twijfel mogelijk.’

Peter van Opperdoes draaide zich weer naar Rutger Blonke, een triomfantelijke grijns op zijn gezicht.

‘Bij ieder misdrijf haalt de dader altijd wel één stommiteit uit. Eén fout, hoe klein ook. Het is de taak van de recherche die te vinden. Soms lukt dat, soms niet.’

Rutger had er genoeg van. ‘Aan je kop te zien denk je dat je iets hebt.’

‘Wat was er, Rutger? Was je eraan gehecht? Vond je het zonde om weg te gooien?’

Nu verloor Rutger zijn geduld. Hij schoof zijn stoel hard achteruit. ‘Wat man, wat? Waar heb je het over?’

‘Over de Nagant 7.62.’

‘Wat is dat?’

‘Dat is het wapen waarmee Loesje de Vries en Maurits Lepelaar zijn doodgeschoten. Het moordwapen, zogezegd. En dat moordwapen is zojuist bij een officiële huiszoeking in jouw woning aangetroffen.’

Rutger sprong op. Onwillekeurig deinsden Jacob en Peter van Opperdoes achteruit. Wild keek hij de twee rechercheurs aan.

‘Verdomme, je lult! Wat een smerige truc, wat een vuile, smerige truc! Dat wapen lag niet in mijn woning! Dat kan niet!’

Jacob ging naast Rutger staan. ‘Ja, dat kan wel. Het zat verstopt in je bank, omdat je niet wilde dat het werd gevonden. Maar het was een officiële huiszoeking, en wij hebben het gevonden. Kortom… je hangt.’

Rutger leek waanzinnig geworden. ‘Het is niet waar!’ gilde hij. ‘Ik heb dat wapen niet!’

Peter van Opperdoes bleef verbazingwekkend rustig en kalmeerde de overspannen verdachte. ‘Rutger, ga zitten. Het is allemaal heel simpel. Jij gebruikt de naam Kanjer. Jij bent met het wapen bij Loesje geweest. Loesje is met dat wapen vermoord, evenals Maurits Lepelaar. Er is weinig twijfel dat jij Kanjer bent, en nu is het wapen in jouw woning gevonden. Zoals ik zei: het is heel simpel. Met dit overweldigende bewijs ga jij veroordeeld worden voor moord.’

Rutger schudde verwoed zijn hoofd. Hij zag bleek. ‘Ik was het niet. Ik was het niet…’

‘Beken nou maar, Rutger… je kan hier niet onderuit. Zelfs met een advocaat als Cas Dodewaard niet.’

Rutger keek op. ‘Was Cas Dodewaard hier?’

Peter van Opperdoes knikte. ‘Hij presenteerde zich als jouw advocaat.’ De oude rechercheur kneep zijn ogen samen. Nu vielen een paar puzzelstukjes op hun plek. ‘Is Cas Dodewaard jouw advocaat niet?’

Rutger perste zijn lippen op elkaar. ‘Ik zeg niks meer.’

Peter van Opperdoes keek Jacob even aan. ‘Rutger, denk heel goed na over wat ik je heb gezegd. Je hangt voor moord. Het moordwapen is bij jou gevonden.’

Rutger zweeg en sloeg zijn ogen ten hemel. Hij zuchtte diep.

‘Dan hebben jullie het bij me neergelegd.’

Jacob keek hem strak aan. ‘Hoe hadden wij aan dat wapen moeten komen?’

Rutger schudde zijn hoofd. ‘Je moet me geloven. Iemand heeft het wapen in mijn huis verstopt. Ik had het wapen niet meer. Ik zweer het. Iemand heeft het wapen bij mij neergelegd om de schuld in mijn schoenen te schuiven.’

Peter van Opperdoes boog voorover. ‘Wie, Rutger? Wie heeft het wapen in jouw huis gelegd?’

Rutger wiegde heen en weer in zijn stoel, ten prooi gevallen aan een innerlijke strijd. Hij keek om zich heen, maar niet naar de twee rechercheurs. Het leek uren te duren voor hij weer begon te praten. Hij keek Peter van Opperdoes recht in de ogen.

‘Ik heb de moorden niet gepleegd, dat zweer ik.’ Hij zuchtte een paar keer diep. ‘Ik zal jullie vertellen wat ik weet.’


Hoofdstuk 12


Peter van Opperdoes liep peinzend vanuit de cellengang de statige trap op. Rutger zat weer achter de dikke stalen deur, nadat hij zijn hele verhaal verteld had. Waarschijnlijk zou hij daar nog wel even blijven, totdat zou blijken dat hij de waarheid had verteld. Bovendien was hij in het bezit geweest van een wapen, waarover ze bij justitie tegenwoordig niet licht dachten.

Peter van Opperdoes passeerde het oude metalen hek dat er kennelijk al tientallen jaren, zo niet eeuwen geleden, was geplaatst. Hij vroeg zich af waarom het daar eigenlijk hing. Een vreemde plek om een stalen hek te plaatsen, zo midden op een monumentale trap. Wellicht om een menigte woedende Jordanezen tijdens het Jordaanoproer tegen te houden, zodat de aanwezige agenten zich konden terugtrekken op de eerste en tweede verdieping? Of was het daar gehangen toen de Raampoort nog in gebruik was bij de Vreemdelingenpolitie, om hordes gelukszoekers in goede banen te kunnen leiden?

Het bureau deed hem steeds meer aan een kasteel in de oude binnenstad denken, met hekken en torens en al. Boven aan de trap sloeg hij rechtsaf de recherchekamer in. Jacob zat aan zijn tafel met zijn hoofd in zijn handen.

‘Wat moeten we daar nou weer mee?’

Peter van Opperdoes sjokte naar het raam en keek met zijn handen op zijn rug over de Bloemgracht. Nu de sneeuw langzaamaan verdween, kwamen de Jordanezen weer naar buiten. Aan de overkant van de Marnixstraat waren kinderen sneeuwballen aan het gooien. Toen ze de oude rechercheur in het oog kregen, vlogen de sneeuwballen naar de ramen van het politiebureau.

‘Ik kan het ook niet geloven. Al sta ik er ook weer niet van te kijken, als ik er zo over nadenk.’

Onwillekeurig deinsde hij achteruit toen een sneeuwbal tegen zijn raam uiteenspatte. Quasi-boos, met een grijns op zijn gezicht, schudde hij zijn vinger heen en weer naar de rotjochies aan de overkant, die lachend uiteenstoven en verdwenen.


Peter van Opperdoes liet de gebeurtenissen van die dag nogmaals aan zijn geestesoog voorbijtrekken.

Het had even geduurd, maar Rutger was bozer en bozer geworden, totdat hij uiteindelijk in woede uitbarstte. Toen begon hij te praten, snel en in korte zinnen die als staccato mitrailleurvuur uit zijn mond schoten.


‘Ik heb die moorden niet gepleegd.

Ik ken Loesje wel, al wist ik niet dat ze Loesje heette.

Dat wapen, die Nagant, was niet van mij.

Ik heb het gekregen van een vriend van mij.

Die vriend komt uit Rusland.

Ik ken hem al heel lang.

Het wapen is van hem.

Hij heeft het weer van me afgenomen, meteen nadat Loesje het wapen had gezien.

Ik hoor nu pas dat Loesje en haar vriend zijn vermoord.

Ik weet niet wie dat heeft gedaan.

Ik weet alleen dat ik het niet was.

Het moordwapen heeft hij van mij teruggenomen.

Ik denk dat hij het in mijn huis heeft geplant om mij voor de moord op te laten draaien.

Ik weet eigenlijk wel zeker dat het zo is gegaan.

Hij is daartoe in staat.

Het is een smerige hufter.

Ik heb die moorden niet gepleegd.

Jullie zullen hem nooit vinden. Ik weet ook niet waar hij woont.’


Het was na Rutgers relaas lang stil gebleven in de recherchekamer. Rutger was gebroken en zat met zijn hoofd omlaag licht hijgend op de stoel naast het bureau van Peter van Opperdoes.

‘Wie is die Rus, Rutger?’ vroeg Peter van Opperdoes zacht.

‘Igor,’ antwoordde Rutger. ‘Igor Ibramovic. Igor de Verschrikkelijke.’

Peter van Opperdoes en Jacob keken elkaar aan. ‘Igor de Verschrikkelijke is dood.’

Rutger had opgekeken en zijn hoofd geschud. ‘Dat heeft hij heel slim gedaan. Iedereen denkt inderdaad dat hij dood is. Maar dat is niet zo.’


‘Hij lult.’

Peter van Opperdoes draaide zich om. ‘Pardon?’

Jacob zat grimmig achter zijn bureau. ‘Hij lult. Rutger de Kanjer lult zwaar uit zijn nek. Het is heel makkelijk om iemand de schuld te geven die toch al dood is. Hij zegt zelf dat hij niet weet waar Igor woont en dat we hem nooit zullen vinden.’

‘Onzin,’ bromde Peter van Opperdoes. ‘Amsterdam is een dorp en wij kunnen iedereen vinden.’

‘O, ja? Hoe dan? Igor de Verschrikkelijke heeft een aantal jaren in Rusland doorgebracht en heeft daar ongetwijfeld zijn gezicht laten verbouwen en vermoedelijk zijn vingerafdrukken ook. Hoe wil je hem vinden? Het signalement dat Rutger ons heeft gegeven is van toepassing op iedere toerist uit het Oostblok: donkere ogen, donker haar en een hoekig, typisch Russisch gezicht. Nou, ga maar zoeken op het Damrak, het Rembrandtplein en het Leidseplein. Daar lopen er tientallen. Ga maar op een terrasje zitten, daar komen ze vanzelf bij bosjes voorbij.’

‘Ben je boos?’ grinnikte Peter van Opperdoes.

‘Helemaal niet. Ik kan er alleen niet tegen dat iemand zo’n slappe smoes gebruikt.’ Hij wees met zijn wijsvinger naar zijn oude collega. ‘En zullen we wedden dat hij er nog mee wegkomt ook? Je zal zien dat hij een rechter aan het twijfelen brengt. Per slot van rekening hebben we geen enkel bewijs om hem rechtstreeks aan de twee moorden te koppelen. We hadden zijn bekentenis nodig, en die hebben we niet.’

Peter van Opperdoes knikte langzaam. ‘Des te meer reden om zeer intensief naar Igor de Verschrikkelijke te zoeken.’

De mond van Jacob zakte langzaam open. ‘Dit meen je toch niet, hè? Wil je beweren dat je Rutger gelooft?’

Peter van Opperdoes plukte aan zijn neus. ‘Er zijn twee bijzonder goede redenen om Igor de Verschrikkelijke te gaan zoeken, en wel de volgende: als we hem vinden, hebben we waarschijnlijk de moordenaar. Hij heeft het wapen van Kanjer gekregen en de twee moorden gepleegd. Daar zouden we dan van uit kunnen gaan.’

‘Dat lijkt me duidelijk. Het is onwaarschijnlijk dat we hem vinden, maar goed… als we hem vinden hebben we de moordenaar te pakken, dat denk ik ook. Maar wat is dan de tweede goede reden?’

‘Dat we alles op alles zetten, maar Igor de Verschrikkelijke niet kunnen vinden. Of beter nog: dat we kunnen aantonen dat hij daadwerkelijk is overleden in Rusland. Dat zou namelijk betekenen dat Kanjer tegen ons heeft gelogen. En dat zou dan weer betekenen dat Kanjer wel degelijk de moordenaar van Loesje en Maurits Lepelaar is. En dat we dat dan moeten zien te bewijzen.’

Jacob kon hier niets tegen inbrengen.

‘Dat zijn inderdaad twee heel goede redenen om hem te gaan zoeken. Ik moet zeggen… hoe langer ik erover nadenk… had Igor Ibramovic inderdaad redenen genoeg om zich dood te laten verklaren. Heb jij daar niet een paar dagen geleden al ernstig aan getwijfeld?’

‘Zeker. En ik was niet de enige. Zoals ik al eerder zei: alle opsporingsverzoeken tegen Igor de Verschrikkelijke zijn namelijk nooit ingetrokken. Een man als Igor Ibramovic had niet alleen redenen genoeg om zich dood te laten verklaren, maar beschikte vervolgens ook over genoeg macht om een valse verklaring van een schouwarts en een doodgraver uit een of ander klein Russisch gehucht rond te sturen.’

Peter van Opperdoes keek weer naar buiten. De jongens aan de overkant hadden hun aandacht voor het politiebureau verloren en bekogelden nu de auto’s en trams die over de Marnixstraat reden met dikke sneeuwballen.

Hij zuchtte diep.

‘Blijft de vraag… waarom zou Igor de Verschrikkelijke zijn eigen schoonzus vermoorden?’

Jacob haalde zijn schouders op. ‘Ik kan voor Rutger… onze Kanjer… makkelijker een goed motief verzinnen. Loesje had de Nagant bij hem gezien.’

‘Ook daar hebben we het wel eens over gehad. Hij legde de Nagant vrijwillig op haar nachtkastje. Hij had haar meteen op dat moment kunnen vermoorden, maar heeft dat niet gedaan.’

Jacob ging verder. ‘Hij heeft haar vermoord nadat ze naar bureau Raampoort was gelopen. Uit wraak, omdat ze hem verraden had. Als ze haar mond had gehouden, zoals hij had verwacht, was haar niets overkomen.’

Peter van Opperdoes ijsbeerde heen en weer voor de halfronde ramen van de recherchekamer. ‘Het zou kunnen. Maar ik weet het niet… ik weet het niet. Het voelt niet goed.’

Hij was niet gelukkig met die redenering. Kanjer was geen domme man. Hij zou liever twee maanden in de gevangenis zitten, dan twintig jaar voor de moord op Loesje.

‘Bovendien…’ ging hij verder, ‘…waarom zou Kanjer Maurits Lepelaar dan hebben vermoord?’

Jacob kwam naast hem staan. ‘Simpel. Maurits was de vriend van Loesje, en haar pooier. Ze heeft hem verteld over het wapen en over Kanjer. Misschien heeft Maurits Lepelaar haar wel aangeraden om aangifte te doen. Je hebt zelf gezien hoe boos Kanjer kan worden. Hij ging door het lint, heeft die twee neergeschoten en heeft toen iemand verzonnen om de schuld te geven.’

De oude rechercheur knikte. ‘En graaft daarvoor een dode Igor de Verschrikkelijke op.’

‘Precies. Wij kunnen niet bewijzen dat hij niet dood is, ondanks de twijfels.’

Peter van Opperdoes zuchtte. ‘Je redenering klopt als een bus, Jacob. En toch is dat precies wat we moeten doen.’

‘Wat?’

‘Bewijzen dat hij niet dood is.’

‘Hoe?’

Het was een korte vraag, maar wel een die Peter van Opperdoes aan het denken zette. Hoe zouden ze dit aan moeten pakken? Stel dat Kanjer gelijk had en Igor niet te vinden was in Amsterdam?

Jacob was weer achter zijn bureau gaan zitten en rommelde met de doorzichtige en individueel genummerde plastic zakken waar de fouillering van de verdachte in zat. Omzichtig haalde hij er de mobiele telefoon van Kanjer uit tevoorschijn.

‘Misschien heeft hij hierin een telefoonnummer van Igor staan. Op zijn minst kunnen we aantonen dat hij hiermee Loesje de Vries heeft gebeld om een afspraak te maken.’

Hij haalde een laptop tevoorschijn en koppelde de telefoon middels een usb-kabel aan de computer. ‘Zo… eerst even alle gegevens uit die telefoon trekken. Als we een telefoonnummer vinden, zijn we misschien al iets verder. Dan kunnen we misschien zelfs uitpeilen waar Igor zich bevindt.’

Peter van Opperdoes zuchtte. ‘Daar ga je weer.’

Jacob keek op. ‘Wat bedoel je?’

‘Jij stort je weer op moderne opsporingstechnieken. Mobiele telefoons, uitpeilen…’

‘Wat is daar mis mee?’

‘Al dat moderne gedoe wordt binnengehaald als de oplossing voor alle problemen. Techniek, communicatie, dna… en ondertussen wordt het klassieke recherchewerk afgedaan als achterhaald en ouderwets.’

Jacob lachte. ‘Old school, noemen ze dat tegenwoordig.’

‘Ja, ja… recherchewerk uit de oude doos. Swiebertje. Maar in veel gevallen geef ik de voorkeur aan een goed verhoor boven een perfect technisch onderzoek.’

‘O, ja? Geef daar dan eens een voorbeeld van?’

Peter van Opperdoes zuchtte. ‘Meen je dat nou werkelijk? Wil je een voorbeeld?’

Jacob ging er eens goed voor zitten. Hij deed zijn la open en haalde het restant kerstbrood eruit. ‘Jij ook?’

De oude rechercheur schudde zijn hoofd. ‘Stel je voor, iemand heeft een kind ontvoerd. Hij is de enige die weet waar hij het kind verstopt heeft. Hij wordt opgepakt. Dan moet hij vertellen waar dat kind is. Dan kan jij technisch speuren wat je wilt, maar als hij niks vertelt, heb je niks.’

Jacob moest hem gelijk geven. ‘Goed, goed… maar wat is er mis met het doorzoeken van Kanjers telefoon naar het nummer van Igor de Verschrikkelijke?’

Peter van Opperdoes haalde zijn schouders op. ‘Igor de Verschrikkelijke is niet dom. Die weet al lang dat Kanjer is opgepakt. Als Kanjer een telefoonnummer van Igor zou hebben, denk je dat Igor die telefoon dan nog in zijn bezit heeft? Dat wij hem via die telefoon zullen vinden? Igor is daar veel te slim voor, Jacob. Die telefoon ligt al lang op de bodem van het IJ.’

‘Heb je soms weer een beter plan?’

‘Met mensen praten, Jacob… mensen vertellen je soms precies wat je wilt weten.’

Jacob bekeek de oude rechercheur met onverholen spot. ‘En jij denkt echt dat er iemand is die ons gaat vertellen waar Igor de Verschrikkelijke is?’

Peter van Opperdoes stond kreunend op en pakte zijn dikke montycoat van de kapstok. ‘Misschien wel… misschien wel, beste Jacob.’


Ze daalden de trappen van het bureau af en liepen de cellengang in. Met een paar forse knallen ontsloot Jacob de zware deur van de cel. Rutger zat ineengedoken op zijn brits, weggekropen in een hoek van de cel. Pas toen de deur open was, keek hij op.

‘We gaan Igor zoeken,’ deelde Peter van Opperdoes hem mee.

Rutger knikte. ‘Succes,’ fluisterde hij.

‘Moeten we voor jou nog een advocaat waarschuwen?’

Rutger schudde zijn hoofd.

‘Heb je een advocaat? Cas Dodewaard, misschien?’

Rutger fronste zijn wenkbrauwen. ‘Ik hoef geen advocaat, zei ik toch. En Cas Dodewaard al helemaal niet.’

‘Goed, goed…’ suste de oude rechercheur. ‘We laten het je meteen weten als we hem hebben gevonden.’

‘Succes…’ herhaalde Rutger nog maar een keer, zonder enige geestdrift. ‘Je zult het nodig hebben.’

Jacob sloot de deur zorgvuldig. ‘Die is niet echt enthousiast. Of hoopvol.’

Peter van Opperdoes liep monter voor hem uit naar de uitgang van het bureau. ‘Vind je het gek. Hij is inmiddels… in al zijn eenzaamheid in de cel… tot dezelfde conclusie gekomen als wij. Als wij Igor niet vinden, hangt hij voor twee moorden. Kom, we gaan op pad.’


Gabriëlle, de halfzuster van Loesje, woonde ook in de Jordaan, aan de andere kant van de Rozengracht. Het duurde niet lang voor ze de deur opendeed, nadat Jacob had aangebeld.

‘Rechercheur van Opperdoes. En dit is uw collega?’

‘Jacob,’ stelde Jacob zich voor.

Gabriëlle schudde hem de hand. ‘Wat kan ik voor u doen? Of komt u mij vertellen dat u de moordenaar van mijn zuster heeft gevonden?’

‘Misschien kunnen we dat beter binnen bespreken.’

Er gleed een licht verbaasde trek over haar gezicht, maar ze deed een stap opzij en hield de voordeur gastvrij open.

In de hal deed Peter van Opperdoes meteen de eerste zijdeur open en hij stapte de kamer in. Het was de slaapkamer van Gabriëlle.

‘U moet nog iets doorlopen, rechercheur.’ Gabriëlle hield hem gehaast aan de arm tegen.

‘Neem me niet kwalijk. Ik was even in de war met mijn eigen woning. Macht der gewoonte,’ verontschuldigde de oude rechercheur zich.

In de kleine woonkamer bleven de oude en de jonge rechercheur staan. Gabriëlle haastte zich om hen een stoel aan te bieden, maar Peter van Opperdoes liep heen en weer door de kamer.

‘Het gaat om… is dat uw echtgenoot?’ onderbrak hij zichzelf. In de kast, waarin ook boeken stonden, zag hij twee foto’s staan. Op een van de foto’s, overduidelijk in Rusland genomen gezien de gebouwen op de achtergrond, stond een jongen naast een oudere man.

‘Het enige dat ik nog heb van hem. Al het andere heb ik weggedaan.’ Ze zuchtte diep. ‘Ik weet hoe u over hem denkt, en u heeft waarschijnlijk ook wel gelijk. Maar ik was verliefd op die man. En dan… nou, ja… u snapt…’

Peter van Opperdoes knikte begrijpend. ‘Ik weet dat liefde soms heel ver kan gaan.’

Jacob keek hem even kort aan.

‘Is dit Igor met zijn vader?’

Gabriëlle reageerde scherp. ‘U komt hier vast niet om over mijn overleden echtgenoot te praten.’

Peter van Opperdoes draaide zich weg van de foto, die hij uitgebreid had bestudeerd. ‘Nee, nee, zeker niet. We komen u vertellen dat we iemand hebben aangehouden. De laatste klant van uw zuster.’

Gabriëlle keek hen met haar grote helgroene ogen aan. ‘De moordenaar?’ stamelde ze.

Jacob kuchte. ‘Dat weten we nog niet. Hij was in elk geval in het bezit van een vuurwapen, maar dat was naar alle waarschijnlijkheid niet het moordwapen.’

Gabriëlle sloeg haar handen voor haar mond en ging zitten. ‘O, mijn god. En waarom? Waarom is ze vermoord?’

‘Ook dat weten we nog niet.’

Ze keek snel van Jacob naar Peter van Opperdoes en terug. ‘Heeft die man… die monsterachtige moordenaar van mijn geliefde zuster… u dan helemaal niets verteld? Geef mij alstublieft een halfuur de tijd… laat mij met hem praten en hij zal u alles vertellen, dat verzeker ik u.’

‘Dat kunnen we niet toestaan, helaas. We doen ons best om alles zo snel mogelijk rond te krijgen.’

Uit zijn houding liet Peter van Opperdoes duidelijk blijken dat hij wilde vertrekken. Hij deed dat expres. Hoewel Gabriëlle ondanks haar betrekkelijk jonge leeftijd een door de wol geverfde vrouw was, merkte hij dat de emoties haar vatbaar maakten voor hun tactiek.

Toen hij een stap in de richting van de gang deed, kwam ze haastig naast hem staan en pakte zijn arm.

‘Wie is het?’ siste ze. ‘Ik kom er toch wel achter. Ik heb genoeg connecties bij de politie.’

‘U heeft Cas Dodewaard nog niet gesproken, begrijp ik?’

Ze liet zijn arm los en deinsde een fractie achteruit. ‘Wat heeft Cas Dodewaard hiermee te maken?’

Jacob stond in een hoek van de kamer en bekeek zijn oude collega met bewondering. Het was knap hoe hij Gabriëlle bespeelde.

‘U kent hem toch goed?’

Ze aarzelde net even te lang. ‘Ik ken hem, ja.’

‘Dat dacht ik al. Hij was vanmiddag op het bureau. Goed…’ Hij liep naar de deur.

Gabriëlle wist niet wat ze moest doen. Het was duidelijk dat ze de rechercheurs niet wilde laten vertrekken.

Nog even doorgaan, het gaat goed, dacht Jacob.

Peter van Opperdoes keek haar warm aan. ‘We komen er wel uit. We zullen de moordenaar van uw zuster vinden, dat beloof ik u.’ Hij opende de voordeur.

Ook Jacob knikte haar vriendelijk toe. ‘We gaan nog even verhoren. Voorlopig vertelt hij allemaal vreemde verhalen om de schuld op iemand anders te schuiven… maar daar prikken we nog wel doorheen.’

‘Ja, grote onzin wat hij allemaal vertelt…’ haakte Peter van Opperdoes in. ‘Over uw ex-man, nota bene.’

Gabriëlle schoot naar voren en een hand als een bankschroef omklemde de arm van de oude rechercheur. ‘Wat? Wat vertelt hij over Igor?’

‘Dat Igor nog leeft en dat hij de moorden heeft gepleegd. Grote onzin, natuurlijk.’

‘Natuurlijk. Iedereen weet dat Igor dood is,’ droeg Jacob een steentje bij.

‘Precies,’ maakte Peter van Opperdoes af. ‘Dus die verklaring nemen we niet serieus. Nee, we gaan door met deze meneer en we komen er wel.’

Hij keek naar de hand van Gabriëlle, die nog steeds met witte knokkels om zijn arm geschroefd zat. Alsof ze zich hier opeens van bewust werd, liet ze de arm los.

‘Sorry…’ stamelde ze. ‘Ik was even…’

Jacob klopte haar vriendelijk op de schouder. ‘Het is ook allemaal niet niks, hè? Dat begrijpen we wel, hoor. Eerst uw zuster vermoord… en dan ook nog moeten horen dat iemand uw ex-man, die allang dood is, erbij haalt. Nou ja, laat het maar even op u inwerken en neem een borrel. We houden u op de hoogte. Oké?’

Peter van Opperdoes deed de voordeur open, schudde de verbijsterde Gabriëlle de hand en verliet de woning.

‘Hoe deed ik het?’ vroeg Jacob, onderweg naar hun auto.

‘Je hebt je roeping als acteur gemist,’ bromde de sjokkende rechercheur goedmoedig. ‘Nu maar afwachten…’


Een uur later liep Peter van Opperdoes door het bureau Raampoort. Hij had zich wat verdiept in de geschiedenis van het oude bureau. Het was in 1888 gebouwd en had altijd dienstgedaan als politiebureau. Vooral in de kelder was dat nog goed te zien. Oude gangen, dikke deuren. De begane grond en de eerste verdieping kende hij nu wel, maar de tweede verdieping nog niet. Terwijl Jacob een broodje at, beklom de oude rechercheur de trap naar boven. Links bevond zich de kleedkamer van de uniformdienst, afgesloten met een elektronisch slot. Rechts was de ruimte precies boven de recherchekamer. Precies een verdieping hoger natuurlijk, en dus een magnifiek uitzicht, dacht Peter van Opperdoes toen hij door de vergeelde gordijnen keek.

Toen hij de kamer weer uit liep, viel hem een zware deur op, die afgesloten was met drie sloten. Omdat hij geen idee had wat zich daarachter bevond, ontsloot hij de deur en stapte op een van de mooiste plekken die hij ooit had gezien.

Een balkon, of eigenlijk was het meer een groot, rond terras, afgezet door kantelen. Vandaar, dacht Peter van Opperdoes, dat dit gebouw zo leek op een oud kasteel in de binnenstad. Hij liep door het pak sneeuw naar de rand, keek zo de hele Singelgracht over met aan de andere kant de Jordaan.

Hij waande zich een oude ridder die wacht hield over de stad en weg kon kruipen achter de kantelen als ze hem bestookten met al het slechts dat er was. Het bureau, de oude burcht, bood hem bescherming. Alleen werd hij nu niet aangevallen, nu was de wereld alleen maar…

‘Mooi, hè?’ zei zijn vrouw.

Peter van Opperdoes knikte. ‘Prachtig.’

‘Wat denk je als je hier staat?’

Hij vertelde over de ridders en het gevoel dat hem bekroop als hij hier stond. Toen realiseerde hij zich iets. ‘Ik hoef jou helemaal niet te vertellen wat ik denk of wat ik voel. Dat weet je toch allemaal al.’

Zijn vrouw grinnikte zacht en bleef bij hem, zonder nog iets te zeggen.

Pas toen zijn voeten koud werden en de kou begon op te trekken naar zijn gevoelige knieën, ging hij weer naar binnen.


Het duurde nog twee uur voordat er een bescheiden klop op de deur van de recherchekamer klonk.

‘Ja, binnen!’ riep Jacob.

Langzaam ging de deur open, en daar verscheen Gabriëlle. Ze leek weinig meer op de Gabriëlle zoals Peter van Opperdoes haar de eerste keer had gezien. De knappe, verzorgde vrouw van toen was in een paar dagen veranderd in een oude vrouw, vol leed in haar gezicht.

Peter van Opperdoes stond op en leidde haar naar de stoel bij zijn bureau. Het duurde lang voordat ze de moed had gevonden iets te zeggen. ‘Loesje… hoe is ze vermoord?’

Dit was een vraag die de beide rechercheurs niet verwacht hadden. Jacob aarzelde even. ‘Ze is… neergeschoten. Maar dat wist u toch al?’

‘Ik bedoel… hoe… op welke manier. Waar is ze geraakt?’

‘Waarom wilt u dat weten?’

Gabriëlle zuchtte en fluisterde naar de grond. ‘Vertel het me nou maar.’

Jacob weifelde, maar Peter van Opperdoes knikte langzaam.

‘Ze is in haar rug geschoten. Twee keer. En Maurits Lepelaar ook.’

‘Hij durfde haar niet in haar gezicht te kijken.’

‘Dat denk ik ook,’ beaamde Peter van Opperdoes.

Ze keek omhoog en de rechercheurs zagen dat tranen langzaam over haar wangen stroomden.

‘Dan was het inderdaad Igor die haar heeft vermoord. Hij durfde zijn slachtoffers nooit aan te kijken. Ooit heeft hij nachten lang wakker gelegen, bang voor de ogen van de dood, zoals hij zei. Ik weet zeker dat hij toen iemand had neergeschoten, die hem strak aan was blijven kijken. Die ogen achtervolgden hem, zei hij. Sinds die tijd schoot hij mensen alleen nog maar in de rug. En altijd twee keer.’

‘Hij heeft dus meer moorden op zijn geweten,’ zei Peter van Opperdoes zacht.

Ze knikte nadrukkelijk. ‘Ik kon hem niet tegenhouden. Maar mijn god, mijn god… hij leeft dus nog… en hij heeft nu zelfs mijn zus vermoord.’

Ze sloot haar ogen, haar stem viel weg en er klonk alleen af en toe een zacht gesnik. Gabriëlle leek ontroostbaar.

‘Je wist echt niet dat hij nog leefde?’

Gabriëlle schudde langzaam haar hoofd. ‘Toen ik doorkreeg wat voor monster hij was… na zijn moorden… probeerde ik afstand van hem te nemen. Maar het was tevergeefs, mijn liefde was te verblindend. Ik schaam me daarvoor, en ik zal daarvoor gestraft worden, dat weet ik… Maar hij verliet mij, hij verliet Nederland en stierf in Rusland. Dacht ik.’

‘Ik geloof je. Jouw woning zag eruit als het huis van een vrouw alleen. Niet iemand die nog steeds een relatie onderhoudt.’

‘U liep dus expres mijn slaapkamer in.’

‘Een slaapkamer zegt alles over een relatie.’

Gabriëlle snoof verontwaardigd.

‘Gabriëlle… wat is de relatie tussen Igor en jouw vader?’

Ze keek met een ruk op. ‘Wat bedoelt u? Welke relatie?’

‘Die foto in jouw woonkamer, van Igor met een oudere man. Ik moet me sterk vergissen als die foto niet kort geleden is genomen, in Rusland. Die oudere man, dat is jouw vader, nietwaar?’

Gabriëlle nam haar hoofd in haar handen. Ze werd heen en weer geslingerd tussen allerlei emoties. Uiteindelijk keek ze de oude rechercheur aan.

‘Daarom staat die foto daar ook, meneer Van Opperdoes. Niet vanwege Igor, maar vanwege mijn vader. Mijn vader kwam oorspronkelijk uit Rusland. Hij had een mooi leven, een rijk leven. Totdat alles hem afgenomen werd door het nieuwe regime, dat zogenaamd vrede en openheid voorstond. Maar het waren levensgevaarlijke mannen, die alleen maar op macht en geld uit waren. Niets zou er veranderen, het werd alleen maar erger. Toen mijn vader daartegen ageerde, werd hem het leven onmogelijk gemaakt. Zijn beste vriend werd vermoord bij een schietpartij en hij werd geraakt, maar kon ontkomen door zich dood te houden. Toen is hij naar Nederland gevlucht. Pas jaren later heeft hij de zoon van zijn dode vriend uit de klauwen van het regime kunnen redden en over laten komen naar Nederland.’

‘Igor Ibramovic.’

Gabriëlle knikte. ‘Wat hij niet wist en Igor goed verborgen heeft kunnen houden, was dat hij door de gebeurtenissen in Rusland… de brute moord op zijn vader… een koude, gewetenloze man was geworden. Iemand zonder enige emotie. Mijn vader dacht dat een warm huwelijk hem wel zou bekeren. Het mocht niet zo zijn. Het was eerder omgekeerd, ik werd meegesleurd in de wereld van Igor. Ik heb dingen gedaan waar ik niet trots op ben.’

Ze sloeg haar ogen neer en Peter van Opperdoes en Jacob lieten het verhaal even op zich inwerken.

‘Maar als Igor zo’n goede relatie met uw vader had… hoe komt hij dan aan die Nagant? Die was toch gestolen?’

Gabriëlle schudde haar hoofd. ‘Mijn vader heeft een aantal wapens aan Igor gegeven. Juist om wraak te kunnen nemen. Daarna heeft hij aangifte gedaan, zodat het wapen niet naar hem of Igor getraceerd zou kunnen worden.’

Peter van Opperdoes keek op. ‘En twee rechercheurs… Johnny Barendse en Cas Dodewaard… onderzochten die inbraak. Maar Cas Dodewaard had door dat de inbraak in scène was gezet.’

‘U heeft gelijk. Mijn vader heeft hem afgekocht, met veel geld. Vanaf dat moment werkte hij min of meer voor mijn vader.’

‘En voor Igor,’ begreep Jacob.

Gabriëlle knikte.

‘Waar is Igor nu?’ vroeg Jacob uiteindelijk.

‘Hoe moet ik dat weten? Ik leef al een jaar in de vaste overtuiging dat hij dood is.’

‘Waar kunnen we hem vinden, Gabriëlle?’ vroeg Peter van Opperdoes. ‘Daar moet je ons toch mee kunnen helpen. Het gaat om de moordenaar van je zus.’

Gabriëlle keek Peter van Opperdoes aan en haar ogen vulden zich weer met tranen bij de gedachte aan haar zuster. Ze nam dankbaar het zakdoekje aan dat Jacob haar voorhield en droogde haar tranen.

‘Zij is tenminste altijd zichzelf gebleven. Ik heb haar vervloekt toen ze die wereld inrolde, maar ze wist wat ze deed. Als ik wist waar Igor was, zou ik het meteen zeggen. Denkt u niet dat ik die schoft aan de hoogste boom zou willen zien hangen? Maar ik weet het echt niet.’

‘Wie weet het wel?’

Ze maakte een spottend geluid, wat het midden hield tussen een lach en een snik. ‘Wat denkt u zelf…’

‘Cas Dodewaard,’ antwoordde Peter van Opperdoes zacht.

‘Precies. Maar die zal jullie nooit vertellen wat hij weet. Nooit.’ Ze schudde vol overtuiging haar hoofd.

Peter van Opperdoes keek naar Jacob. ‘Maar er is iemand die hem wel zover kan krijgen. Jij.’

Gabriëlle keek verrast op. Ze begreep meteen wat de oude rechercheur haar voorstelde. ‘Ik doe alles om die smerige hufter te pakken. Alles.’

Jacob stond langzaam op. ‘Misschien moeten wij even overleggen?’ Hij maakte een kleine hoofdbeweging naar de gang.

Peter van Opperdoes volgde hem. Toen ze op de gang waren sloot Jacob de deur voorzichtig, zodat Gabriëlle hen niet kon horen.

‘Nemen we geen enorm risico?’

‘Met wat?’

‘Met haar in vertrouwen nemen. Voor hetzelfde geld… stel je voor dat zij in het complot zit. Straks is Cas Dodewaard de moordenaar. Kan ook. En laten ze op een heel slimme manier Kanjer ervoor opdraaien. Kanjer… die ons probeert wijs te maken dat Igor erachter zit. Zou zomaar kunnen.’

Peter van Opperdoes beet op zijn lip. ‘Ja, het zou kunnen. We moeten een gok nemen.’

‘Jij denkt dat Gabriëlle de waarheid vertelt?’

Er viel een lange stilte. Toen keek de oude rechercheur zijn jonge collega diep in de ogen. ‘Ja, dat denk ik.’

Jacob zuchtte diep. ‘Ik had nooit gedacht dat ik dit zou vragen… maar heb je soms iets ingefluisterd gekregen van…’ Hij sloeg zijn ogen op naar boven.

Peter van Opperdoes moest glimlachen. ‘Nee, dit is gewoon mensenkennis. En hopen dat ik de goeie keuze maak.’

Jacob berustte in het oordeel van zijn oude maat. ‘Vooruit dan maar. Maar dan is er nog iets anders. Ik denk namelijk dat ik weet wat je nu met Gabriëlle van plan bent. Maar dat kan dus helemaal niet.’

Peter van Opperdoes haalde zijn schouders op. ‘Ik zou niet weten waarom niet.’

Jacob reageerde aangebrand. ‘Omdat dat aan allemaal regels is gebonden. Je wilt iemand laten infiltreren. Je wilt onderzoeksmethoden toepassen die afgekeurd, afgewezen, verboden, strafbaar of onwettig zijn. Het hele strafproces zal nietig verklaard worden, de moordenaar zal vrijgesproken worden. Er moet een heel college vooraf over oordelen, over wat jij van plan bent.’

‘Tegen de tijd dat die ermee klaar zijn, weet half Nederland, of in ieder geval zo’n geslepen vos als Cas Dodewaard, waar wij mee bezig zijn. Die man heeft overal zijn bronnen, dat weet je inmiddels toch ook wel? Dus… tegen de tijd dat wij toestemming hebben, zit Igor de Verschrikkelijke al hoog en droog ergens in een warm, tropisch land en vinden we hem nooit meer. Nu… als we het op deze manier doen… weten drie mensen ervan af.’

Peter van Opperdoes strekte zijn wijsvinger en prikte in de borst van de jonge rechercheur. ‘Jij, ik en die verdrietige dame daarbinnen die tot alles in staat is… als de brute moordenaar van haar zusje maar wordt gepakt. Jij mag het zeggen.’

Jacob perste zijn lippen op elkaar en zweeg.


Cas Dodewaard verliet die avond om ongeveer acht uur zijn riante kantoor aan de Prinsengracht. Zijn chique aktetas zwaaide energiek heen en weer terwijl zijn dure schoenen op de straatstenen klakten. Bij de garage om de hoek van de Spiegelgracht toetste hij de vijfcijferige code van zijn abonnement in, waarna het zware hek openzwaaide.

‘Goedenavond,’ groette hij vriendelijk.

De garagemedewerker stak zijn hand op en wees naar het tweede gedeelte van de garage, dat aan de overzijde van de Lange Leidsedwarsstraat lag. Cas Dodewaard haalde zijn sleutels tevoorschijn en zocht zijn dure auto.

‘Je bent laat vanavond, Cas.’

Als door een wesp gestoken keek Cas om. Daar stond Gabriëlle, midden in de enorme garage. Ze droeg een lange beige jas en een zwierige hoed, wat haar aantrekkelijke vormen extra aanlokkelijk deed voorkomen. Vooral door de manier waarop ze stond, enigszins wijdbeens met hoge pumps aan, en de iets openvallende jas, kwamen haar lange blote benen verleidelijk uit.

‘Gabriëlle… wat doe jij hier?’

‘Wij moeten praten, Cas.’

Cas Dodewaard was duidelijk in verwarring gebracht. Hij keek om zich heen naar de desolate omgeving van de parkeergarage. ‘Hier?’

‘Liever niet, nee. Zullen we een stukje gaan rijden?’

Langzaam, met passen als die van een mannequin, kwam Gabriëlle dichterbij. Van slag gebracht door zoveel pure schoonheid, wist hij niet veel anders te doen dan de passagiersdeur te openen en Gabriëlle in te laten stappen.

‘Waarnaartoe?’

‘Maakt niet uit…’ Gabriëlle maakte het zich gemakkelijk, waarbij ze haar benen strekte in de ruime suv waarmee Cas zich verplaatste.

Dodewaard reed de garage uit, de Korte Leidsedwarsstraat in, en vervolgens naar de Stadhouderskade. ‘Links of rechts?’

Gabriëlle haalde haar schouders op. Cas hield via zijn spiegels in de gaten wie er achter hem reed, maar ze werden niet gevolgd. Het was een automatisme van hem, maar nu hij gerustgesteld was, kon hij al zijn aandacht weer richten op de mooie vrouw naast hem.

‘Is er… is er iets speciaals waarover je me wilt spreken?’

‘Zeker. Rij maar richting de Jordaan. Misschien kunnen we wat drinken op de Westermarkt?’

Cas Dodewaard sloeg rechts af en was op zijn hoede, dat kon je aan alles merken. Gabriëlle herkende het gedrag van Igor, die had dat ook. Hun ogen flitsen alle kanten op, ze leken alles te zien en niemand te vertrouwen. Ze was eraan gewend geraakt.

De wegen waren weer prima begaanbaar, het sneeuwen was gestopt. Cas Dodewaard draaide de zware wagen de Nassaukade af en reed langs bureau Raampoort linksaf de Marnixstraat op.

‘Heb je al gegeten?’ vroeg Gabriëlle toen Cas de Westerstraat in reed.

Cas schudde zijn hoofd.

‘Stop hier anders maar,’ zei Gabriëlle toen ze halverwege de Westerstraat reden. Ze wees naar links, waar een onopvallende ingang een hip Italiaans restaurant verborg.

Gabriëlle ging hem voor de hal van het restaurant in, waar rechts veel mensen aan de bar zaten te wachten. Door twee zware gordijnen heen betraden ze een enorme zaal, die vol stond met tafeltjes en waar op de muur achter in het restaurant een film werd vertoond. Gabriëlle werd hartelijk verwelkomd door Giovanni, de bedrijfsleider, en meteen naar een tafeltje gebracht.

‘Je komt hier zeker vaker?’ spotte Cas Dodewaard.

‘Af en toe. Leuke plek hier. Bovendien lekker druk en rumoerig. Kan niemand ons horen. Dat zal jij wel op prijs stellen.’

Ze gingen zitten in een hoek, met niemand achter zich en een goed uitzicht op het restaurant. Na hen was niemand het restaurant binnengekomen.

Gabriëlle zag Cas Dodewaard naar de ingang staren. ‘Bang dat je achtervolgd wordt?’

‘Ik vertrouw de politie voor geen cent. Als ze een ex-collega kunnen pakken, zullen ze het niet laten.’ Hij pakte het menu en bestudeerde het aandachtig. ‘Heb ik het mis als ik zeg dat dit geen vriendschappelijke ontmoeting is, ondanks de verleidelijke start in de parkeergarage?’ vroeg hij bijna achteloos, zonder haar aan te kijken.

Gabriëlle haalde haar schouders op. ‘Ik ben niet echt in de stemming voor een vriendschappelijke ontmoeting na vanmiddag.’

Meteen was Cas Dodewaards interesse gewekt. ‘Wat was er vanmiddag?’

‘De politie was bij mij thuis. Recherche.’

Dodewaard legde het menu neer. ‘Werkelijk? Dat kan natuurlijk, in verband met het onderzoek naar de moord op Loesje. Het is niet vreemd dat ze de familie benaderen. Heb je hulp nodig? Ik kan je…’

Gabriëlle hief haar hand op. ‘Ik kan dat wel aan. Het gaat erom wat ze kwamen vragen. Dat heeft me meer aangegrepen.’

‘Wat dan?’

‘Ze vroegen of ik ze kon vertellen waar Igor is.’

Ondanks het gedimde licht van het sfeervolle restaurant kon Gabriëlle zien dat Cas Dodewaard in een fractie van een seconde lijkbleek was geworden en dat er zweetdruppels op zijn voorhoofd verschenen.

‘Igor is dood.’

‘Dat heb ik ze ook verteld, maar zij leken ervan overtuigd dat dat niet het geval was.’

‘De vuile hond…’ mompelde Cas Dodewaard.

‘Wie?’

Cas Dodewaard zuchtte diep en leek zichzelf weer in de hand te hebben. Hij depte zijn voorhoofd met zijn servet. ‘De recherche heeft een verdachte voor de moord vastzitten. Hebben ze je dat niet verteld? Ongetwijfeld heeft deze man een verhaal verzonnen om zichzelf vrij te pleiten. Een bijzonder ongeloofwaardig verhaal uiteraard… over Igor, die nog leeft en de moorden gepleegd heeft… maar die stompzinnige rechercheurs trappen daar natuurlijk vol overgave in.’

Een mandje met wat brood en boter werd neergezet.

‘Ik weet nog niet zo zeker of het wel zo’n bijzonder ongeloofwaardig verhaal is, Cas.’ Hoewel Gabriëlle’s stem vriendelijk klonk, was de onderliggende spanning om te snijden.

‘Wat bedoel je?’

‘Ze hebben me details over de moord verteld. Igor is de moordenaar, Cas, daar twijfel ik geen seconde aan.’

Cas Dodewaard zweeg.

‘Waarom, Cas? Waarom…?’

Cas Dodewaard liet zijn blik langs alle tafeltjes gaan… langs de mensen die er zaten, langs de obers die gehaast rondliepen. ‘Heb je iets over deze vermoedens tegen de rechercheurs geuit?’

Weer dat spottende geluid. ‘Alsof ik daar iets mee zou opschieten, alsof zij mijn vrienden zijn.’

Cas Dodewaard leek haar te geloven en ademde opgelucht uit. ‘Je brengt me anders wel in een moeilijke situatie.’

‘Ik heb niets gezegd.’

Cas Dodewaard keek in haar ogen. ‘Ik geloof je, omdat ik je ken. Het was…’ Hij boog voorover en zijn stem daalde tot een zacht gefluister. ‘Het was voor iedereen beter. Voor jou, voor Igor. Er zaten mensen achter hem aan. Ze zouden er niet voor terugdeinzen om ook jou iets aan te doen. Igor is…’ Hij zweeg, leek te twijfelen of hij zou vertellen wat hij wist. ‘Igor is in Amsterdam. Voor even. Hij heeft een missie. Er is iemand die hij…’ Weer leek Cas naar woorden te zoeken. ‘Hij wil wraak. Voor wat zijn vader is aangedaan. Voor wat jouw vader is aangedaan in Rusland. Niemand houdt hem tegen. Het is bijna zover. Die stomme idioot die dat wapen had… de Nagant… had bijna de hele boel verraden door dat wapen te laten zien aan Loesje.’

‘Heeft Igor daarom Loesje vermoord? En Maurits?’

‘Igor laat zich niet tegenhouden, Gabriëlle.’

‘Maar door mij wel.’

Cas Dodewaard schudde zijn hoofd. ‘Ook door jou niet, Gabriëlle. Doe geen domme dingen.’

‘Waar is hij?’ vroeg ze scherp.

‘Ik heb geen idee. Hij belt mij iedere keer met een ander telefoonnummer. Ik heb hem een keer ontmoet in het Amstel Hotel.’

‘Logeert hij daar?’

‘Nee, daar was hij om…’ Zijn stem stokte. ‘Ik weet het ook niet.’

Gabriëlle stond op. ‘En jij hebt dit geweten en mij niets gezegd.’

Ze nam het glas water en gooide het in Cas Dodewaards gezicht, waarna ze zich vooroverboog. ‘Je hebt mazzel dat we hier zitten. Ik had je ogen eruit moeten krabben.’

Ze verliet snel het restaurant en sloeg links af. In een verre donkere zijstraat zaten Peter van Opperdoes en Jacob zoals afgesproken in hun rechercheauto te wachten. Gabriëlle liep direct naar ze toe en haalde onderweg een klein digitaal opnameapparaat uit het borstzakje van haar colbertje. Terwijl ze langs de onherkenbare recherchewagen liep, liet ze het apparaat waarmee ze het hele gesprek met Cas Dodewaard had opgenomen ongezien door het geopende raampje in Jacobs schoot vallen.

‘Zorg dat je die smerige moordenaar snel te pakken krijgt, anders pak ik hem zelf,’ siste ze terwijl ze doorliep met haar wapperende jas en golvende haren, de donkere Jordaan in.


Twee uur later, op de recherchekamer van bureau Raampoort, luisterden Peter van Opperdoes en Jacob met stijgende verbazing het hele opgenomen gesprek af.

‘Dus onze Kanjer heeft niet gelogen,’ stelde Jacob na afloop tevreden vast.

‘Igor heeft er vast op gegokt dat Kanjer zijn mond zou houden, na zijn stomme fout in het kamertje bij Loesje. Voor hem was niet alleen Loesje een onverwacht risico geworden, maar ook haar dagboeken waarin ze ongetwijfeld de hele geschiedenis van Igor en haar vader had beschreven. Dat is Maurits Lepelaar noodlottig geworden.’

‘En Igor heeft voor de zekerheid Cas Dodewaard naar het bureau gestuurd om Kanjer er even van te “overtuigen” dat hij maar beter kon zwijgen over Igor. Door middel van bedreigingen… of het aanbieden van veel geld. Alleen kreeg hij geen toegang tot de verdachte.’

Peter van Opperdoes plukte aan zijn neus. ‘Blijft de vraag: waar vinden we Igor de Verschrikkelijke? Als we al weten waar hij zit, zal niemand hem vermoedelijk herkennen, als het klopt wat jij beweert over plastische chirurgie.’

Jacob had een koptelefoon opgezet en luisterde het gesprek nog een keer terug. Hij stopte bij een bepaalde passage en luisterde die nog een keer af. En nog een keer. Toen liet hij het aan Peter van Opperdoes horen.

‘Luister hier eens naar.’

Hij klikte op ‘play’ en de stem van Cas Dodewaard klonk: ‘Nee, daar was hij om…’ en nog een keer: ‘Nee, daar was hij om…’

Peter van Opperdoes luisterde aandachtig. ‘Hij maakt zijn zin niet af… alsof hij op het laatste moment merkt dat hij iets gaat zeggen wat Gabriëlle niet aangaat.’

Jacob was enthousiast. ‘Waarom was Igor in het Amstel Hotel? Wat slikt Cas Dodewaard in? Dat Igor daar was om iets te doen.’

‘Hij heeft een missie, zei Cas. Hij wil wraak nemen op iemand. Zou hij daarvoor in het Amstel zijn geweest? Om degene te zoeken op wie hij wraak wil nemen?’

‘Dan hadden we het wel gehoord, als daar een moord was gepleegd.’

Peter van Opperdoes knikte. ‘We kunnen er rustig van uitgaan dat de moord… als het inderdaad om een moord gaat… nog gepleegd moet worden. Anders had Cas Dodewaard wel gezegd dat Igor al wraak had genomen.’

‘Het enige moment waarop Dodewaard aarzelde, was bij het Amstel Hotel.’

Jacob pakte de telefoon.

‘Wat ga je doen?’ vroeg Peter van Opperdoes.

‘Ik ken het hoofd security van het Amstel Hotel. Die is absoluut te vertrouwen.’

Peter van Opperdoes leunde achterover. ‘Bel hem maar.’

Jacob voerde een kort gesprek en maakte wat notities, waarna hij de hoorn op het toestel gooide.

‘De Russische afgezant van de regering komt vanavond aan in het hotel. Hij heeft daar met iemand een topbespreking.’

Peter van Opperdoes kwam snel overeind. ‘Heb je zijn naam?’

Jacob scheurde het papiertje uit zijn notitieblok en wapperde ermee.


Gabriëlle staarde naar het papiertje met de Russische naam erop. ‘Boris Tarkovski. Die naam zal ik mijn hele leven nooit vergeten.’ Ze schoof het ver van zich weg. ‘Hij is de man die mijn vader en zijn vriend heeft verraden. Op de klassieke manier, u kent het misschien uit films zoals The Godfather. Als ze je in de val willen lokken, laten ze je bellen door iemand die je vertrouwt. Boris Tarkovski belde mijn vader… Ze gingen naar de afgelegen plek… voor overleg, dachten ze… en ze werden van alle kanten beschoten. Mijn vader raakte gewond, en zijn vriend… de vader van Igor… overleed. Tarkovski werd later beloond met een hoge positie in de nieuwe regering. Nu snap ik waarom Igor zich niet wil laten tegenhouden. Dit is eerwraak voor de moord op zijn vader. U moet voorzichtig zijn.’

Peter van Opperdoes keek haar bedachtzaam aan. ‘Hij heeft zijn gezicht vast laten veranderen. Is er iets anders waar wij hem aan kunnen herkennen?’

Ze lachte nerveus en haalde een foto uit een lade. ‘Dat is niet zo moeilijk. Kijk naar zijn ogen. Die zullen ze niet kunnen veranderen, zijn ogen verraden alles. Als van een witte haai. Doods, donker, kil, zonder enige emotie. De aankondiging van de dood.’

Jacob was onder de indruk. Ook al glimlachte de man op de foto, zijn ogen weerspiegelden niets. Iemand die tegenover deze man stond en diep in zijn ogen keek, zou een rilling over zijn rug voelen, dat was zeker.

‘Mogen we deze meenemen?’ vroeg Peter van Opperdoes.

‘Ik wil niets meer van die man in mijn huis hebben.’ Ze begeleidde de twee rechercheurs naar de voordeur. ‘Ik hoop dat u hem te pakken krijgt.’

‘We doen ons best, dat beloven wij u.’


Jacob en Peter van Opperdoes concentreerden zich op het Amstel Hotel. Het hele ritueel van het aankomen op Schiphol en het transport naar het hotel was niet interessant, omdat Cas daar niet over gesproken had. Om geen argwaan te wekken, waren er ook geen extra maatregelen getroffen in het hotel. Alleen Jacob en Peter van Opperdoes liepen er rond.

Boris Tarkovski was het prototype van een horkerige Rus. Hij kwam stampend binnen en wilde meteen naar zijn kamer. Vervolgens liet hij zich niet meer zien. Aan beide uiteinden van de gang zat iemand van de beveiliging, die iedereen die voor een gesprek op bezoek kwam zorgvuldig fouilleerde.

Na middernacht had Boris Tarkovski alle gesprekken afgerond en was hij, na het luidruchtig nuttigen van diverse wodka’s in de hotelbar, naar zijn kamer gestampt en in een diepe slaap gevallen.

Een verdieping lager stonden de twee rechercheurs bij de receptie.

‘We kunnen ook wel gaan slapen,’ opperde Jacob. ‘Er gaat nu niet veel meer gebeuren. Die twee op de gang houden iedereen wel tegen. En beneden staan ook agenten.’

De telefoon ging en de dame achter de receptie nam op. ‘Ja, natuurlijk. Komt in orde. Ook nog iets te eten erbij? Misschien wat nootjes, of zo?’ Ze glimlachte verontschuldigend naar de twee rechercheurs.

‘Meneer Tarkovski is wakker geworden en wil nog iets drinken. Ik stuur de room service even naar boven.’ Ze belde de bestelling door.

‘Dan blijft-ie in elk geval in zijn kamer. Ga je mee? Zorgen we dat we morgenochtend vroeg weer hier zijn. Voordat hij naar buiten komt.’

Maar Peter van Opperdoes voelde zich onrustig. Het leek hem niet goed om het hotel te verlaten, voordat… In zijn ooghoek zag hij iemand in de kleding van het hotel de trap op lopen. De man droeg een dienblad waarop een fles wodka, een glas en een bakje met kennelijk wat nootjes stonden.

Iets deed de oude rechercheur nog een keer omkijken. Er klopte iets niet, maar wat?

De bediende keek strak voor zich uit. Peter van Opperdoes tikte met zijn elleboog Jacob aan en gebaarde naar de bediende.

‘Wat bedoel je?’ vroeg Jacob.

Peter van Opperdoes hobbelde snel naar de trap. ‘Iemand die in zo’n hotel werkt houdt een dienblad op één hand. Niet zo amateuristisch met twee handen.’

Hij wachtte tot de man uit het zicht was en riep naar de vrouw achter de receptie: ‘Waarschuw onze collega’s. Die man is de moordenaar.’

Met grote ogen pakte ze de telefoon. Jacob trok zijn pistool en snelde met twee treden tegelijk de trap op. Boven waren ze net op tijd om te zien hoe de bediende de eerste agent uitschakelde door hem een slag op het hoofd te geven.

Met getrokken wapen liep Igor de gang in. Hij richtte zijn wapen op de tweede agent aan het uiteinde van de gang, die snel wegdook. Inmiddels stond hij voor de kamer van Boris.

‘Igor!’ riep Peter van Opperdoes. ‘Geef je over. Je komt hier niet weg!’

‘Dat had ik ook niet verwacht,’ schreeuwde Igor. Hij keek de oude rechercheur aan. Zijn ogen waren inderdaad niet te missen. Igor zou geen fractie van een seconde aarzelen iedereen die hem tegen probeerde te houden uit de weg te ruimen.

Igor keek van links naar rechts. Aan beide kanten stonden rechercheurs, maar die zouden niet op hem kunnen schieten zonder het risico te lopen elkaar te raken.

Igor probeerde de deur van Boris Tarkovski te openen, maar die werd tot zijn verrassing snel van binnenuit opengetrokken. Een grommende Tarkovski stortte zich op Igor en hield zijn arm met het wapen vast. Jacob stormde naar voren om de man te helpen Igor onder controle te krijgen. Met twee handen had Tarkovski Igors hand vast.

Jacob was bijna bij de twee, toen een vrouwenstem hem riep. ‘Jacob, kijk uit!’

Hij hield in, meteen daarop klonk een schot, waarna Tarkovski neerviel. Igor draaide zich vliegensvlug naar Jacob en richtte op de plek waar die zich net daarvoor bevond. Maar Jacob stond veilig achter een pilaar halverwege de gang. Langzaam liep Igor in de richting van Jacobs schuilplek.

‘Het is genoeg geweest, Igor.’

Peter van Opperdoes verscheen en liep midden door de gang in de richting van Igor. Die keek hem aan met duistere ogen, die niets van zijn gedachten verraadden.

‘Je hebt je wraak, Igor. Wraak voor je vader. Wraak voor de vader van Gabriëlle. Wat wil je nog meer? Wegkomen zul je niet meer. Andere moorden…’ Peter van Opperdoes haalde zijn schouders op, ‘…zijn zinloos. Je zal niet wegkomen. Ergens onderweg tussen deze plek en de uitgang staan agenten die jou zullen neerschieten. Je hebt lang gewacht, Igor, en je hebt wat je wilde. Je kunt je laten doodschieten, maar je kunt ook genieten van je wraak. Het is genoeg zo.’

Igor liep door. Zijn wapen hield hij langs zijn lichaam. Hij liep langs Jacob, die hem zou kunnen neerschieten als hij zou willen, maar Igor lette niet op hem. Met een kort handgebaar beval de oude rechercheur Jacob zijn wapen niet te gebruiken.

Toen Igor vlak voor Peter van Opperdoes stond, hief hij het wapen, zijn vinger in de beugelkrop bij de trekker. Peter van Opperdoes schudde kort ‘nee’.

Toen liet Igor het wapen kantelen om zijn vinger en bood het op die manier aan de oude rechercheur aan.

Igor de Verschrikkelijke was aangehouden.


Epiloog


Jacob liep gehaast de trap op naar de recherchekamer. ‘Wij moeten praten.’

Peter van Opperdoes slofte achter hem aan. ‘Rustig aan… er is geen brand.’ Hij wilde de recherchekamer op gaan, maar Jacob haalde hem terug.

‘Niet hier. Boven. Niemand mag het horen.’

Ze beklommen de tweede trap en Jacob opende de deur naar het plateau met de kantelen. Toen ook de oude rechercheur buiten was, sloot Jacob de zware deur omzichtig af.

‘Wat doe jij moeilijk?’ vroeg Peter van Opperdoes.

‘Niemand mag ons horen. Ik snap er namelijk niets meer van.’

‘Waarvan, jonge vriend?’ vroeg Peter van Opperdoes. ‘Weet je wel hoe koud het hier is?’

‘Maakt me niks uit. Iemand riep vannacht tegen me dat ik moest uitkijken, vlak voordat Igor mij zou neerschieten. Een vrouw. Heb jij een vrouw gezien in die gang?’

‘Nee.’

‘Ik ook niet. Of is die vrouw van achter de receptie mee naar boven gelopen? Maar die kent mijn naam toch niet? Jij hebt toch ook iemand horen roepen?’

‘Ikke niet…’

Jacob borg zijn hoofd in zijn handen. ‘Het zal niet waar zijn, toch?’ Hij ijsbeerde heen en weer over het terras.

‘Wat, Jacob?’

‘Ik vond het prima dat jij stemmen hoorde. Maar nu hoor ik ze ook. Wil je alsjeblieft aan je vrouw vragen of ze dat nooit meer wil doen?’

Peter van Opperdoes glimlachte. ‘Vraag het haar zelf maar.’

‘Is ze hier, soms? Ziet en hoort ze alles wat wij doen?’

Peter van Opperdoes spreidde zijn handen. ‘Ik heb geen idee. Ik neem het zoals het komt.’

‘En zo hoort het ook…’ zei zijn vrouw.

‘Je hebt hem nogal aan het schrikken gemaakt.’

Zijn vrouw lachte. ‘Het was voor zijn eigen bestwil. Zeg hem dat maar.’

Jacob zat met open mond naar Peter van Opperdoes te kijken, hoe die met een gelukzalige blik tegen de kantelen leunde en omhoog naar de hemel keek. Jacob volgde de blik van de oude rechercheur en keek ook omhoog. Een zachte, dankbare berusting gleed over zijn gezicht en de oude rechercheur was tevreden.

‘Hij weet heel goed waarom je hem waarschuwde… kijk maar naar zijn gezicht.’

Jacob bleef nog even zo staan en schudde toen langzaam zijn hoofd. ‘Volslagen krankzinnig, dit.’

Hij trok de deur open en verdween naar binnen.

Peter van Opperdoes deed een paar passen langs de kantelen en liet zijn blik over het wonderschone uitzicht glijden. De Jordaan lag er vredig bij, hoewel hij maar al te goed wist dat de misdaad ieder moment zou kunnen toeslaan.

‘Waar denk je aan?’ vroeg zijn vrouw.

‘Alsof jij dat niet weet…’

‘Vertel het me toch maar. Ik vind het wel leuk om je te horen praten.’

Peter van Opperdoes zuchtte. ‘Ik weet het niet. Ik zag er als een berg tegen op om hier te werken. Weg van die gekke Warmoesstraat, weg van al die vrolijke idioten op dat bureau. Weg van jou…’

‘Maar?’ drong ze aan.

De Westertoren sloeg. De vrolijke klanken dreven over de stad.

‘Hoor nou. Zo slecht is het hier niet. Jacob is echt een goeie kerel. En dit hier… deze Jordaan… is een verhaal apart. Nu snap ik al die liedjes veel beter.’

Hij luisterde hoe de laatste klanken van het carillon wegstierven.

‘Blijf je bij me?’ vroeg hij.

‘Ik ben altijd bij je. Dat weet je toch.’

De deur werd geopend en Jacob kwam het terras op. Hij sloeg de zware montycoat om de smalle schouders van de oude rechercheur.

Toen hield hij iets omhoog en gaf het aan zijn collega.

‘Wat is dat?’ vroeg de oude rechercheur.

‘Een echte mooie,’ antwoordde Jacob, terwijl hij het kokertje van zijn eigen sigaar opende. ‘Volgens mij kun jij dat wel waarderen. Ook goed tegen de kou.’

Jacob stak beide sigaren aan. Tevreden zwijgend rookten de twee mannen hun sigaar voor de kantelen van de oude burcht. Door de sigarenrook heen twinkelden de lichtjes van de stad.

‘Ik heb nog wel een paar comfortabele stoelen, thuis. Die zetten we hier neer,’ bromde de oude rechercheur.

‘Goed idee. Dit is onze plek.’

Peter van Opperdoes knikte.

‘Klaar?’ vroeg Jacob. ‘Dan gaan we.’

‘Wat gaan we doen?’ vroeg Peter van Opperdoes verbaasd.

‘Mijn vrouw wil je graag ontmoeten. We gaan een hapje eten. Om de goede afloop te vieren.’ Hij opende de zware deur.

De oude rechercheur keek verrast op. ‘Dat is nog eens aardig, op dit tijdstip. Ik heb ook wel trek, moet ik je eerlijk zeggen. Wat gaan we eten?’

‘Patatje oorlog natuurlijk, wat dacht je dan? Ze wacht op ons in de snackbar.’

Jacob keek de oude rechercheur aan terwijl ze de trappen afliepen en schoot in de lach.‘Je zou je gezicht moeten zien. Kom, we gaan naar mijn huis. Ze heeft eten klaarstaan. Je dacht echt dat ik het meende, hè?’

‘Je weet het maar nooit met jou,’ bromde Peter van Opperdoes, toen hij het oude bureau Raampoort uitsjokte.